Τι λέει ο άνθρωπος;
«Επί πάρα πολλές δεκαετίες, κάτω από την επίδραση συγκεκριμένων απόψεων, όλες οι σχετικές πρωτοβουλίες για το ποινικό μας σύστημα έτειναν στην προστασία των δικαιωμάτων αυτών που εγκληματούν. Σε μια αντίληψη ότι θα πρέπει να έχουμε Κράτος Δικαίου ξεχάστηκε εντελώς ότι, εκτός από τα δικαιώματα αυτών που εγκληματούν, υπάρχουν και τα δικαιώματα των θυμάτων, τα δικαιώματα της κοινωνίας, που αγνοήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια».
Oχι, δεν είναι ο Στέφανος Χίος που μιλάει, ούτε ο επιθεωρητής Κάλαχαν που έχει βγάλει το 45άρι του και ετοιμάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη τινάζοντας μυαλά στον αέρα. Δεν είναι καν κάποιος πρώην γορίλας του Όρμπαν που προήχθη λόγω σχετικής ευφυΐας και μπήκε στην πολιτική δίπλα στο αφεντικό του. Είναι ο υπουργός Δικαιοσύνης μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, και συγκεκριμένα της Ελλάδας. Ο Γιώργος Φλωρίδης.
Τι λέει ο άνθρωπος; Ότι φάγαμε κόλλημα με το Κράτος Δικαίου, ασχοληθήκαμε με διαφωτιστικές τρίχες, όπως το τεκμήριο της αθωότητας, η καθολική ισχύς των νόμων και το δικαίωμα στην έφεση, και χάσαμε την ουσία. Και ποια είναι η ουσία; Ότι τα δικαιώματα των θυμάτων και της κοινωνίας ολόκληρης διασφαλίζονται μόνο αν καταπατώνται τα δικαιώματα των εγκληματιών. Οι νόμοι, κύριοι, είναι για να προστατεύουν τους εγκληματίες. Αν θέλουμε να χτυπήσουμε το έγκλημα, θα πρέπει να κάνουμε αυστηρότερους νόμους. Νόμους που θα είναι δρακόντειοι για τους εγκληματίες και δεν θα ψιλολογάνε με ελαφρυντικά, εξαγορές ποινών και εφέσεις με ανασταλτικό χαρακτήρα. Νόμους που θα τιμωρούν άτεγκτα, σκληρά και παραδειγματικά.
Δοκιμάστε να επαναλάβετε τα λόγια του Φλωρίδη με στραβωμένη προφορά Τεξανού ράντσερ και κρατώντας στο χέρι μια καραμπίνα που καπνίζει και θα καταλάβετε πού οδηγούν αυτές οι αντιλήψεις. Αν ο Νόμος πρέπει να είναι σκληρός και να τιμωρεί παραδειγματικά για να είναι αποτελεσματικός, τότε ο πιο αποτελεσματικός Νόμος είναι αυτός που παίρνουμε στα χέρια μας. Η αυτοδικία, το λιντσάρισμα, η εξωδικαστική δολοφονία – σωστά; Και φυσικά με αυτούς που επιβάλλουν αυτόν τον Νόμο, ο άλλος Νόμος, ο κανονικός, πρέπει να είναι ελαστικός και να δείχνει κατανόηση προκειμένου να υπερασπίζεται τα δικαιώματα «των θυμάτων και της κοινωνίας». Ιδού πώς η αντίληψη περί αυστηρών νόμων οδηγεί στην πλήρη ακύρωση του Κράτους Δικαίου. Εκτός αν νομίζατε πως ο Φλωρίδης είχε στο μυαλό του γενική αυστηροποίηση των νόμων. Ότι, δηλαδή, ο αστυνομικός που πυροβόλησε το τσιγγανάκι, οι λιμενικοί που προκάλεσαν το Φαρμακονήσι και οι νοικοκυραίοι που κλώτσαγαν τον Ζακ στο κεφάλι πρέπει να σαπίσουν στη φυλακή. Όχι, δεν εννοούσε αυτό.
Με τέτοιου τύπου δηλώσεις ο υπουργός Δικαιοσύνης μετατρέπει τον εαυτό του σε κινούμενη και ομιλούσα προσβολή για το Κράτος Δικαίου και τον νομικό και επιστημονικό κόσμο, δικηγόρους, δικαστές και καθηγητές. Στη διατύπωση που χρησιμοποίησε, λέγοντας ότι το Κράτος Δικαίου τείνει να προστατεύει τους εγκληματίες «κάτω από την επίδραση συγκεκριμένων παραγόντων», μπορούν να δουν τον εαυτό τους όλοι οι ορίτζιναλ ακροδεξιοί, από τον Πλεύρη, που θέλει αίμα λαθρομεταναστών στα σύνορα, μέχρι τον Μιχαλολιάκο, που αντιλαμβάνεται τη Χρυσή Αυγή σαν υπηρεσία σεκιούριτι. Με βάση τη γνωστή εικόνα που παρουσιάζει τη θεωρία της εξέλιξης με πέντε φιγούρες, από τον χιμπατζή μέχρι τον άνθρωπο, οι αντιλήψεις του Φλωρίδη περί Κράτους Δικαίου είναι τουλάχιστον δύο πιθηκάκια πίσω από τον σύγχρονο πολιτισμό. Κάτω από τέτοιες συνθήκες οποιαδήποτε σοβαρή αντιπαράθεση μαζί του περί Δικαίου, ποινών, σωφρονισμού κ.λπ. είναι απολύτως μάταιη. Όπως και για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε -με τη βοήθεια έγκριτων νομικών- Ποινικούς Κώδικες για να βγάλει 5.000 εγκληματίες έξω. Ο άνθρωπος είναι κωμωδία.
Άγγελος Τσέκερης
