Δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείται κανείς με περίπλοκους όρους για να καταλάβει τι ακριβώς έχει γίνει με τον αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης Νίκο Παπαθανάση. Ο υπουργός ήταν μέτοχος κάποιας εταιρείας και μπήκε εγγυητής σε ένα δάνειο 1,5 εκατ. ευρώ προσημειώνοντας κάποιο ακίνητο. To δάνειο σταμάτησε κάποια στιγμή να εξυπηρετείται και ο Ν. Παπαθανάσης επιχείρησε να ξεφορτωθεί τα περιουσιακά του στοιχεία, με αποτέλεσμα η τράπεζα να τον πάει στα δικαστήρια. Ο υπουργός καταδικάστηκε και τελικά κατέληξε σε συμβιβασμό με την τράπεζα, τη Eurobank συγκεκριμένα, καταβάλλοντας ένα ποσό σε μετρητά. Ούτε ο ίδιος ούτε η τράπεζα λένε τι ύψους ήταν αυτό το ποσό. Η εφημερίδα Documento, που ανέδειξε την υπόθεση, λέει ότι πρόκειται για 50.000 ευρώ.
«Καταδολίευση», αλλά σιγά τώρα…
Ανακεφαλαιώνουμε λοιπόν. Ο υπουργός Ν. Παπαθανάσης επιχείρησε να εξαπατήσει την τράπεζα -«καταδολίευση» ονομάζεται αυτό, όπως μάθαμε εμείς οι λιγότερο μέσα στα κόλπα- και καταδικάστηκε. Υπό άλλες συνθήκες θα είχε μπει σε όλες τις τραπεζικές μαύρες λίστες που υπάρχουν. Ενδεχομένως δε θα του είχαν πάρει και το σπίτι για παραδειγματισμό ή, όπως αρέσει στις τράπεζες να λένε, για να θεμελιώνεται στην κοινωνία «κουλτούρα αποπληρωμής». Εδώ, απ’ ό,τι φαίνεται και από την ανακοίνωση της Eurobank, ο μεταξύ τους συμβιβασμός μάλλον σε φιλικό κλίμα έχει γίνει. Λογικό. Άλλοι είναι υπόλογοι επειδή διά πράξεων και παραλείψεων εξασφάλισαν στο Δημόσιο έσοδα 250 εκατ. από τις τηλεοπτικές άδειες. Αλλά ένας υπουργός καταδικασμένος για «καταδολίευση» δεν συνιστά ούτε ηθικό ούτε, βεβαίως, πολιτικό θέμα.
Και γιατί άλλωστε να είναι πολιτικό θέμα; Μήπως διανύουμε μια εποχή που οι τράπεζες και τα funds έχουν πέσει να φάνε τα σπίτια του κόσμου για ένα κομμάτι ψωμί; Σιγά το θέμα. Ας προβούν κι αυτοί σε «καταδολίευση», δεν χάλασε ο κόσμος. Είναι σίγουρο ότι ακόμα κι αν καταδικαστούν, όπως ο Ν. Παπαθανάσης, οι τράπεζες θα δείξουν ρεαλισμό και συμβιβαστική διάθεση. Τι, όχι;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο
Ας είμαστε σοβαροί. Ο Ν. Παπαθανάσης είναι εκ της θέσεώς του εξαιρετικά χρήσιμος στις τράπεζες. Δεν θα τα χαλάσουν μαζί του για μια «καταδολίευση». Όπως δεν τα χαλάνε με τη Ν.Δ. για μισό δισεκατομμύριο απλήρωτα δάνεια. Ή όπως δεν τα χαλάνε με τα πρόσωπα του Υπουργικού Συμβουλίου, που στο σύνολό τους φαίνεται να χρωστάνε 12 εκατομμύρια. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η κυβέρνηση έσπευσε, με το που ήρθε στα πράγματα, να αλλάξει τον Ποινικό Κώδικα και να παράσχει ασυλία στους τραπεζίτες για το κακούργημα της απιστίας. Δεν είναι τυχαίο ότι έφτιαξε έναν Πτωχευτικό Κώδικα με τον οποίο παραδίδει δεμένους χειροπόδαρα τους δανειολήπτες στους πιστωτές τους. Δεν είναι τυχαίο ότι με τις πλάτες της κυβέρνησης οι τράπεζες, ήδη ανακεφαλαιοποιημένες με δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος, έχουν επιδοθεί σε μια οργιώδη κερδοσκοπία, αρνούμενες να παράσχουν ρευστότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν εξασφαλίσει μια τεράστια δαγκωνιά δισεκατομμυρίων από το Ταμείο Ανάκαμψης, χρήματα που η χώρα δανείζεται και τα οποία θα διαχειριστούν ανεξέλεγκτα με τους πέντε-δέκα αγαπημένους τους πελάτες. Ούτε είναι τυχαίο ότι σε κάθε δειλή παρατήρηση του Σταϊκούρα να περιορίσουν λίγο τις ακόρεστες ορέξεις τους και να αφήσουν τον κόσμο να πάρει μια ανάσα, γελάνε και τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη. Όλα αυτά είναι κυβερνητική πολιτική. Για την ακρίβεια, είναι η αιχμή της κυβερνητικής πολιτικής. Οπότε σιγά μην αγχωθεί η Eurobank και η κάθε Eurobank με την καταδολίευση του Παπαθανάση και του κάθε Παπαθανάση. Όταν ξέρει ότι μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να του επιβάλει οτιδήποτε.
Η επιτηδειότητα των κυβερνητικών
Αξίζει όμως και μια γενικότερη παρατήρηση. Είναι εντυπωσιακές η επινοητικότητα και η αξιοσύνη των υπουργών και των βουλευτών αυτής η κυβέρνησης να τακτοποιούνται. Ο ένας «καταδολίευση». Ο άλλος «αδιευκρίνιστα». Ο τρίτος «κοράκι» σε κόκκινα δάνεια τα οποία αγόρασε από την τράπεζα με δάνειο από την ίδια την τράπεζα. Ο τέταρτος, δικηγόρος των τραπεζών για πλειστηριασμούς στην εκλογική του περιφέρεια. Ο πέμπτος, απευθείας αναθέσεις 1,7 εκατ. ευρώ στο φωτοτυπάδικό του. Ο έκτος επιδοτήσεις εκατομμυρίων από τον Αναπτυξιακό και χαριστικό δανεισμό άλλων τόσων από τις τράπεζες με αρχικό κεφάλαιο 5.000 ευρώ – ασχέτως αν τελικά δεν του «βγήκε». Η έβδομη, απευθείας αναθέσεις με ζημιά 2 εκατ. ευρώ για το Δημόσιο. Για να μην αναφερθούμε στο δάνειο του αρχηγού για τον Κήρυκα, στα 500 εκατομμύρια, που, όπως προαναφέραμε, έχει φτάσει να χρωστάει το κόμμα και σε όλα αυτά τα δάνεια στα πόθεν έσχες που φαίνεται να μην εξυπηρετούνται και κανείς να μην τα διεκδικεί.
Οχι κι άσχημα… Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι διανύουμε μια περίοδο που νοικοκυριά με δύο εργαζόμενους δεν τα βγάζουν πέρα μετά τις 15 του μήνα. Με την αισχροκέρδεια να λεηλατεί την κοινωνία. Ξέρουμε τουλάχιστον ότι η κυβέρνηση δεν έχει τέτοιες σκοτούρες. Και μπορεί να οδηγήσει απερίσπαστη τη χώρα στη λεωφόρο της ανάπτυξης. Οι άνθρωποι περνάνε καλά και βγαίνει και προς τα έξω.
Άγγελος Τσέκερης
