Εντάξει, εμείς είπαμε να κάνουμε διάσωση, αλλά οι αδίστακτοι λαθροδιακινητές μας είπαν ότι δεν ήθελαν.
Οπότε, τι να κάνεις; Να κάτσεις να μαλώσεις;
Το παρακολουθούσαμε πάντως το αλιευτικό. Επί 24 ώρες.
Μην γίνει καμιά στραβή και έρθει προς τα μέρη μας.
Αλλά και διάσωση να θέλαμε να κάνουμε, δεν έχουμε δικαίωμα διάσωσης στα διεθνή ύδατα.
Ούτε καν στην περιοχή των διεθνών υδάτων στην οποία είμαστε υπεύθυνοι για διασώσεις.
Αλλά και να είχαμε δικαίωμα διάσωσης, ήταν ψηλά το κέντρο βάρους και δεν μπορούσε να γίνει διάσωση.
Αλλά, τώρα που το θυμηθήκαμε, τους πετάξαμε ένα σχοινί.
Δευτερεύουσας σημασίας σχοινί, μην φανταστείτε.
Και μην πάει το μυαλό σας ότι θέλαμε να το τραβήξουμε μακριά από την περιοχή που είμαστε υπεύθυνοι για διάσωση.
Αυτό το κάναμε στο Φαρμακονήσι, αλλά δεν πήγε καλά.
Είχαμε πει ψέματα τότε, αλλά τώρα δεν σας δίνουμε το δικαίωμα να αμφισβητήσετε την αξιοπιστία μας.
Και μια θαλαμηγός του Μπερλουσκόνι με 700 φίλους του να ήταν, έτσι θα είχαμε ενεργήσει. Και φίλες του.
Θα την αφήναμε να βουλιάξει και όσους δεν βούλιαζαν, θα τους μαζεύαμε και θα τους πηγαίναμε στη Μαλακάσα σε κλουβιά.
Με την προοπτική, αν πάρουν άσυλο, να μείνουν εκεί για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Και θα τους ρωτάγαμε και ποιος τους κάλεσε.
Και, επιτέλους, τι θέλετε; Να μην φυλάμε τα σύνορά μας;
Ολοι εσείς που κλαίγατε για τη μικρή Μαρία και πήγατε κουβά;
Διότι και στη νησίδα του Έβρου, όπως στα ανοιχτά της Πύλου, ενεργήσαμε. Παρακολουθούσαμε από κοντά και δεν επεμβαίναμε.
Απλώς φροντίζαμε να μην έρθουν πιο κοντά.
Πάρτε τώρα 400 μικρές Μαρίες στον πάτο της θάλασσας. Δεν σας χάλασε.
Και επιπλέον, για τους λαθροδιακινητές δεν λέτε τίποτα.
Οταν πετάμε μετανάστες στη θάλασσα, για τους λαθροδιακινητές δεν λέτε τίποτα.
Οταν τους αφήνουμε να πνιγούν, για τους λαθροδιακινητές δεν λέτε τίποτα.
Οταν τους μαχαιρώνουμε τα φουσκωτά για να μην μπουν στα χωρικά μας ύδατα, για τους λαθροδιακινητές δεν λέτε τίποτα.
Οταν στρατολογούμε συμμορίες για να τους δέρνουν και να τους σπρώχνουν πίσω, για τους λαθροδιακινητές δεν λέτε τίποτα.
Ενώ εμείς, που για όποια αγριάδα κάνουμε φταίνε οι λαθροδιακινητές, κερδίζουμε και σε ψήφους.
Γι’ αυτό σήμερα θα πούμε μια ιστορία. Το 1492 ο βασιλιάς Φερδινάνδος διέταξε τους Εβραίους να εγκαταλείψουν την Ισπανία.
Οι άνθρωποι μάζεψαν όλα τα κινητά περιουσιακά στοιχεία που μπορούσαν να μεταφέρουν, πήραν και τις οικογένειές τους και έτρεξαν στα λιμάνια.
Διάφοροι καπετάνιοι προθυμοποιήθηκαν να τους μεταφέρουν σε ασφαλέστερα μέρη. Με πολύ ακριβό αντάλλαγμα φυσικά.
Στη μέση της διαδρομής τους πετούσαν στη θάλασσα και επέστρεφαν να πάρουν τους επόμενους.
Και πολύ καλά έκαναν. Ήταν μια λύση.
Πρώτον, γιατί αν δεν τους άρεσε, ας έμεναν στη χώρα τους.
Δεύτερον, γιατί κανείς δεν τους είχε καλέσει πουθενά. Άρα, πώς πήγαιναν;
Τρίτον, γιατί όλα αυτά έπρεπε να τα σκεφτούν πριν γίνουν θύματα διώξεων.
Τέταρτον, γιατί σίγουρα ανάμεσά τους υπήρχαν διάφορα μούτρα και άνθρωποι ανυπόληπτοι. Στατιστικά μιλώντας.
Και πέμπτον, γιατί όπου και να τους πήγαιναν, κάποιον πολιτισμό θα αλλοίωναν.
Αυτή τη λαμπρή παράδοση τιμά σήμερα η Ευρώπη με την πολιτική της στο μεταναστευτικό.
Και ο κομβικός ρόλος εκείνων των γενναίων καπεταναίων είναι ακριβώς είναι ο ρόλος που καλείται σήμερα να επιτελέσει η χώρα μας.
Ωστε η Ευρώπη να παρακολουθεί αμέτοχη. Εξαιρετικό σχέδιο. Ευχαριστούμε, Ευρώπη.
Άγγελος Τσέκερης
