Αναμφίβολα εδώ και καιρό στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς και των κινημάτων αναπτύσσεται πολύ έντονα η συζήτηση περί της αναγκαιότητας να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και συνακόλουθα να την διαδεχθεί μια προοδευτική κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας διαμηνύει ότι οι δυσκολίες σύμπηξης μιας προοδευτικής κυβέρνησης των προοδευτικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25, αλλά και ΚΙΝΑΛ) θα παραμεριστούν μετά τις εκλογές με βάση και τη λαϊκή ετυμηγορία. Δηλαδή, θεωρεί ότι η εκλογική άνοδος θα προηγηθεί της ενότητας, και μάλιστα θα την επιβάλει. Εμείς, πάλι, διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας για τη βασιμότητα αυτού του ισχυρισμού και υποστηρίζουμε ότι μια αντίστροφη σχέση αιτίου-αιτιατού είναι πιο πιθανή. Ενδεχομένως, δηλαδή, η ενότητα της ευρύτερης Αριστεράς στη δράση και στα κινήματα να είναι αυτή που μπορεί να εγγυηθεί, υπό όρους ασφαλώς, την εκλογική -και όχι μόνο- άνοδο των αριστερών δυνάμεων, ακόμη δε και εκείνων με ασθενή προοπτική κοινοβουλευτικής παρουσίας. Γιατί, όμως;
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι δεν έχει νόημα να μιλάμε για το ανέφικτο της προοδευτικής κυβέρνησης πριν τη λαϊκή ετυμηγορία. Ωστόσο, ο ίδιος προεξοφλεί μια θετική λαϊκή ετυμηγορία και την αποσυνδέει πλήρως από την επίδειξη ενότητας των προοδευτικών δυνάμεων. Και αυτό είναι το αδύναμο σημείο του ισχυρισμού. Διότι, προφανώς, μια ευνοϊκή λαϊκή ετυμηγορία δεν είναι καθόλου δεδομένη. Και για να κινητοποιηθεί ο λαϊκός παράγοντας προς την κατεύθυνση της στήριξης και υπερψήφισης των προοδευτικών δυνάμεων, πρέπει να πειστεί για την ειλικρίνεια των προθέσεών τους και κυρίως για την έμπρακτη ικανότητα να συνυπάρξουν και να συμπράξουν.
Γιατί, μια τέτοιας εμβέλειας εκλογική και πολιτική ανατροπή στο πλαίσιο μιας μιντιακής δικτατορίας χρειάζεται ισχυρά γνωστικά και συναισθηματικά εφόδια από τον λαϊκό παράγοντα, εφόδια που τα εξασφαλίζουν αφενός οι κοινοί αγώνες και ο κοινός στόχος σε θέματα αιχμής (υγεία, παιδεία, δημοκρατικές ελευθερίες, καταστολή). Τα κίνητρα όμως προηγούνται του αγώνα.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να θυμίσουμε ότι της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είχε προηγηθεί η ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων στη βάση, μέσα από μια τρίχρονη κινηματική εποποιΐα (2010-2012). Κόμματα, συνδικάτα, οργανώσεις και συλλογικότητες είχαν συμπαραταχθεί έμπρακτα, επιτυγχάνοντας μια αξιοσημείωτη ενότητα. Σε αυτό το κοινωνικο-πολιτικό φόντο διατυπώθηκε οραματικά η πρόταση περί κυβέρνησης της Αριστεράς. Και στο ίδιο πλαίσιο μπορεί να γίνει αποδεκτή και η πρόταση περί προοδευτικής κυβέρνησης.
Τα δείγματα ωστόσο μιας τέτοιας προαπαιτούμενης ενότητας μέχρις ώρας είναι ελάχιστα: η κοινή στάση των αριστερών (κοινοβουλευτικών και μη) κομμάτων απέναντι στην απαγόρευση των συναθροίσεων κατά τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και η από κοινού στήριξη της εξεταστικής για τη χειραγώγηση ΜΜΕ και δημοσκοπήσεων. Και οι δύο αυτές, ιδίως δε η πρώτη πρωτοβουλία, έγιναν δεκτές με ανακούφιση και θετικές προσδοκίες από τον δημοκρατικό κόσμο και από μαχητικά κομμάτια των υποτελών τάξεων και των κινημάτων. Με ακόμα πιο θετικά συναισθήματα, όμως, υποδέχθηκε αυτός ο κόσμος την κινηματική συνεργασία που οδήγησε στη μεγαλειώδη κινητοποίηση και εν τέλει στη νίκη των εργαζομένων της e-food. Η σύμπραξη συνδικαλιστικών δυνάμεων με ετερόκλητες πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές, οι οποίες μάλιστα διατηρούν σχέσεις αντιπαλότητας μεταξύ τους (από το ΠΑΜΕ μέχρι τον αντιεξουσιαστικό χώρο), εμπέδωσε την ιδέα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε απέναντι στον κοινό αντίπαλο της Δεξιάς και της σκληρής εργοδοσίας, αρκεί να είμαστε ενωμένοι παρά τις διαφωνίες μας.
Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να πολλαπλασιαστούν προς όφελος όλων, ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων, να σφυρηλατηθεί η ενότητα μεταξύ τους, να δημιουργηθεί ο απαραίτητος ενθουσιασμός που λειτουργεί μεταδοτικά (σε αντίθεση με την παθητική και σιωπηλή υποστήριξη μιας «αντιδεξιάς δύναμης») και έτσι να δημιουργηθεί «παράσταση νίκης». Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές, αρχής γενομένης της επικείμενης μάχης για να σπάσει το απόστημα της συντήρησης και του αυταρχισμού στον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Μια επιτυχία των αριστερών δυνάμεων θα αναπτερώσει το ηθικό των προοδευτικών, κυρίως νέων σε ηλικία, αγωνιστών και θα επικυρώσει μετά από καιρό τα οφέλη της σύμπλευσης της διανόησης και των κινημάτων σε θέματα δημοκρατικών ελευθεριών, πρώτα στο δρόμο και μετά στα υπόλοιπα επίπεδα του πολιτικού στίβου. Με λίγα λόγια, ο κοινός αγώνας των προοδευτικών δυνάμεων πριν την κάλπη ή τις κάλπες (αυτοδιοικητικές, συνδικαλιστικές, κ.λπ.) θα φέρει την πολιτική και εκλογική ανατροπή, και όχι το αντίστροφο. Άλλωστε, σε μια εποχή μέγιστης κρίσης της αντιπροσώπευσης, ο δημοκρατικός κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τις συνεννοήσεις κορυφής, ούτε κάνει τον κομπάρσο κανενός.
Απόστολος Καψάλης – Δημήτρης Παπανικολόπουλος
Πηγή: Η Εποχή
