Τελικά η γυναίκα σώθηκε. Αλλά δεν θα ξεπεράσει ποτέ τις ατέλειωτες ώρες που άντεξε μέσα στη θάλασσα, γαντζωμένη από ένα κομμάτι ξύλο, πλάι στα κορμιά των πνιγμένων, ακόμη μιας γυναίκας κι ενός μικρού παιδιού. Οι διασώστες την εντόπισαν στα ανοιχτά της Μεσογείου, της “δικής μας θάλασσας”, που έχει καταντήσει υγρός τάφος. Την εντόπισαν στα συντρίμμια ενός κατεστραμμένου σαπιοκάραβου, από αυτά που σαλπάρουν από τη Λιβύη με προορισμό τα όλο και πιο αφιλόξενα λιμάνια της ευρωπαϊκής ακτής. Ξέχειλα από ανθρώπους κυνηγημένους από τον πόλεμο, την τρομοκρατία, την πείνα, την παντελή έλλειψη προοπτικής. Ξέχειλα από ανεπιθύμητο “ανθρώπινο φορτίο”, όπως το διατυπώνουν οι ανερχόμενοι προσφυγοφάγοι πολιτικοί της Ευρώπης.
Ίσως ο μοναδικός λόγος που μάθαμε για την ύπαρξη -και την τραγωδία- αυτής της γυναίκας από το Καμερούν είναι ότι στην ομάδα των διασωστών ήταν και ένας σταρ του ΝΒΑ. Ο Μαρκ Γκασόλ, που αποφάσισε να κάνει κάτι για την ψυχή του στο διάλειμμα του πιο προβεβλημένου πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη, δύσκολα θα κατηγορηθεί από τους Όρμπαν, Σαλβίνι και σία ότι είναι ένας “άθλιος διακινητής”, όπως διασύρονται πλέον οι περισσότεροι εθελοντές ναυαγοσώστες. Επιπλέον, ένας Γκασόλ εισακούεται πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε κοινό θνητό όταν χαρακτηρίζει “απάνθρωπο και εγκληματικό” τον τρόπο που αντιμετωπίζονται πλέον οι πρόσφυγες στη Μεσόγειο. Ευτυχώς, για τη δική του δήλωση υπάρχει ακόμη χώρος στα μέσα ενημέρωσης του πλανήτη: “Νιώθω οργισμένος και ανήμπορος. Πρέπει να σώζουμε τους ανθρώπους” είπε.
Αυτό το “πρέπει” του Γκασόλ δεν είναι πλέον αυτονόητο, γι αυτό και η οργή του. Το σήμα που θέλει να στείλει η Ευρώπη του 2018 στης Γης τους κολασμένους που την θεωρούν ακόμη Γη της Επαγγελίας είναι “μην έρχεστε, δεν σας θέλουμε και δεν θα κλάψουμε εάν πνιγείτε στον δρόμο”.
Σε λίγα χρόνια, ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναρωτιέται για την εποχή μας: Δεν ήξεραν, δεν έβλεπαν ή δεν ήθελαν να ξέρουν οι “απλοί άνθρωποι” της Ευρώπης τι γινόταν στη Μεσόγειο το 2018; Πώς χάθηκε τόσο γρήγορα η ευαισθησία που έδειξαν όλοι μπροστά στη συνταρακτική φωτογραφία του πνιγμένου παιδιού στις τουρκικές ακτές, που έκανε τον γύρο του κόσμου μόλις τρία χρόνια νωρίτερα; Πώς έπαψαν να συγκλονίζονται από τις τραγωδίες που συνεχίζονταν; Γιατί αδιαφορούσαν για τα πλοία φαντάσματα που γυρνούσαν σαν την άδικη κατάρα από χώρα σε χώρα, χωρίς καμιά να θέλει να τους επιτρέψει να πιάσουν λιμάνι; Και θα είναι δύσκολο να απαντήσουμε στα παιδιά μας.
Κάκη Μπαλή
Πηγή: Η Αυγή
