Nόμιμη και προβλεπόμενη είναι η επίδικη και πολυσυζητημένη πρωτοβουλία άσκησης αίτησης ακύρωσης κατά της απόφασης της Επιτροπής Προσφυγών, από την κυβέρνηση δια του αρμόδιου υπουργού. Προβλέπεται στο άρθρο 64 του ν. 4375/2016, αλλά και από το άρθρο 47 της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2013/32/ΕΕ, η οποία έχει ενσωματωθεί στην εθνική μας νομοθεσία, με σκοπό την εναρμόνισή της, με τις κοινές διαδικασίες για τη χορήγηση και ανάκληση καθεστώτος διεθνούς προστασίας. Κατά τούτο ερευνάται όχι αν είναι νόμιμη η κίνηση αυτή, αλλά αν είναι σκόπιμη. Η ισοπεδωτική όμως πολεμική που ασκείται κατά της κυβέρνησης, συσκοτίζει το περιεχόμενο του διαλόγου που πρέπει να αναπτυχθεί.
Το μέλημα της αντιπολίτευσης
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση με την αίτηση ακύρωσης, δεν έχει ως σκοπό την απέλαση των 8 τούρκων αξιωματικών, γιατί έχει ήδη εκδοθεί απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα έκδοσης τους, που υπέβαλε η Τουρκία και η απόφαση αυτή, δεσμεύει, τους πάντες. Φυσικά και την κυβέρνηση. Παρά ταύτα, κάποιοι επιμένουν να εγείρουν ζήτημα αναφορικά με τον κίνδυνο για τη ζωή των 8 Τούρκων Αξιωματικών, εάν επιστραφούν στην Τουρκία και ομνύουν πίστη στην απόφαση του Αρείου Πάγου περί μη έκδοσης τους, ωσάν και αυτό το ζήτημα να παραμένει σε δικαστική η πολιτική εκκρεμότητα. Δωρεάν επίδειξη ευαισθησίας και σεβασμού τη διεθνούς νομιμότητας, παρόλο που όταν η Πρωτοβάθμια Επιτροπή Ασύλου απέρριψε το αίτημα για άσυλο των 8 αξιωματικών, κανένα κόμμα δεν μπήκε στον κόπο να ασκήσει κριτική κατά της απορριπτικής απόφασης ή να ….κλάψει για τους 8.
Το μέλημα της αντιπολίτευσης είναι μόνο να εκθέσει την κυβέρνηση, πολύ περισσότερο όταν στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί επιπλέον να πλειοδοτήσει σε αντιτουρκικά αισθήματα, κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση για …..ενδοτισμό!
Ποιος ο σκοπός της κυβέρνησης;
Ποιος όμως μπορεί να είναι ο σκοπός της κυβέρνησης, που δρομολόγησε την άσκηση αίτησης ακύρωσης; Είναι προφανές ότι, η άσκηση αίτησης ακύρωσης υπηρετεί τις διπλωματικές ανάγκες και τις ανάγκες ισορροπιών στις σχέσεις με την Τουρκία. Σε ασφαλές πεδίο μάλιστα, αφού έπονται άλλοι δυο βαθμοί κρίσης από το Διοικητικό Εφετείο και το ΣΤΕ.
Θέτει με αυτό τον τρόπο σε κίνδυνο τη ζωή των 8 Τούρκων Αξιωματικών; Φυσικά και όχι. Ή για να είμαστε ακριβέστεροι, δεν παύει να υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή τους, αλλά όχι λόγω της άσκησης αίτησης ακύρωσης.
Εάν η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί εμβληματική την περίπτωσή τους, θα υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή τους, είτε τους χορηγηθεί καθεστώς διεθνούς προστασίας, που θα τους επιτρέψει να ταξιδέψουν σε όποια χώρα της ΕΕ επιθυμούν, είτε με την άρνηση παροχής διεθνούς προστασίας και την παραμονή τους στη χώρα μας. Η αναγκαία προστασία τους παραπέμπει σε άλλου είδους χειρισμούς, που όντως πρέπει να εξασφαλιστούν.
Φαίνεται ότι η Κοινή Δήλωση ΕΕ- Τουρκίας θα μας στοιχειώνει για καιρό και ο φόβος αύξησης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών από την Τουρκία, θα υπαγορεύει πολλές από τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Όμως το κράτος Δικαίου δεν είναι αλά καρτ. Οφείλει να ισχύει έναντι όλων.
Η τακτική και η διοικητική δικαιοσύνη
Η απόφαση του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση, στηρίζεται στην απαράδεκτη πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και για την επίδικη απόφαση της Αρχής Προσφυγών, που έκανε δεκτό το αίτημα ασύλου, του πρώτου τούρκου αξιωματικού που προσέφυγε. Οι ίδιοι όμως διοικητικοί δικαστές όταν κρίνουν το άσυλο προσφύγων πολέμου ή την Κοινή Δήλωση ΕΕ- Τουρκίας, θεωρούν την Τουρκία….. « ασφαλή Τρίτη χώρα».
Είναι τελικά ηγεμονική η αντίληψη, ότι η νομιμότητα εφαρμόζεται, ανάλογα με το τι κάθε φορά διακυβεύεται. Η τακτική δικαιοσύνη στα ζητήματα της έκδοσης, έχει δώσει επαρκή δείγματα γενναιότητας. Η διοικητική δικαιοσύνη αντίθετα, έχει δώσει δειλά και αντιφατικά δείγματα στα ζητήματα του ασύλου.
Η επιλογή της κυβέρνησης να κάνει τους διοικητικούς δικαστές, καθοριστικούς παράγοντες στη διαδικασία του ασύλου στο δεύτερο βαθμό, αλλάζοντας το νομικό πλαίσιο με το ν.4375/2016, δέχθηκε μεγάλη κριτική από τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν και οι ίδιες αυτές οργανώσεις χαιρετίζουν σήμερα την απόφαση που εξέδωσαν οι δικαστές αυτοί, για τον τούρκο αξιωματικό.
Η ταυτότητα του πολιτικού πρόσφυγα
Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει όλοι- οι τρεις εξουσίες, οι οργανώσεις και οι πολίτες- να είναι πολύ προσεκτικοί όταν καλούνται να τοποθετηθούν σε ζητήματα που συνδέονται με τα δικαιώματα και τη διεθνή νομιμότητα και φυσικά όταν νομοθετούν.
Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται μια πολιτική ταυτότητα, πολύ περισσότερο οι κυνηγημένοι, αδίκως ή δικαίως. Με την ταυτότητα του πολιτικού πρόσφυγα, ο πρόσφυγας τίθεται υπό την προστασία του κράτους που του παρέχει το άσυλο, αφού όχι μόνο έχει απωλέσει την προστασία της χώρας καταγωγής του, αλλά αντίθετα έχει τη ρητή δήλωση της κυβέρνησης του, ότι θέλει να τον καταδιώξει. Η εξασφάλιση της ισχύος αυτής της αρχής, παραμένει αίτημα διαρκές, όχι εν κενώ, αλλά μέσα στα διλήμματα και στις αντιφάσεις της σκληρής πραγματικότητας.
Τασία Χριστοδουλοπούλου
Πηγή: Η Εποχή
