Ο πολιτικός εκείνος σχηματισμός, του οποίου τα μέλη αγωνίζονταν για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πάλευαν δε για το δίκιο του εργάτη και, διεθνιστές όντες, στέκονταν στο πλάι των καταπιεσμένων όπου γης, τι κοινό μπορεί να διαθέτει με τον σχηματισμό στον οποίο (συμ)πρωταγωνιστούν ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ή ο –πρώην φέρελπις- Σταύρος Θεοδωράκης, λόγου χάρη;
Επίσης, ο πολιτικός εκείνος σχηματισμός με τις θεωρητικές ρίζες – αναφορές στον Πουλαντζά, τον Σεν Σιμόν ή και τον Μαρξ, τι κοινό μπορεί να έχει με εκείνον του οποίου τα στελέχη ομνύουν στις συνταγές του Μίλτον Φρίντμαν λησμονώντας ακόμα και τον Κέινς;
Αυτοί που αντιτάσσουν στο «η σοσιαλδημοκρατία απέθανε», το «ζήτω η σοσιαλδημοκρατία», κατανοούν πως τούτη εξέπνευσε κατά τον εναγκαλισμό της με το νεοφιλελευθερισμό, υποτασσόμενη στην μπότα του κεφαλαίου;
Και αν η διαφορά της σοσιαλδημοκρατίας με τη ριζοσπαστική αριστερά συνίσταται στην ευκολία της πρώτης να παίρνει, στα δύσκολα, το μέρος του πλούτου και των από πάνω, ομοιότροπα με το πάλαι ποτέ «Κέντρο», στις μέρες μας, η ιστορία επαναλήφτηκε, και όχι ως φάρσα, με την ιδεολογική διολίσθηση καταρχάς και την πολιτική πρακτική έπειτα.
Ποιον, ας πούμε, μπορούν να πείσουν οι τρεις προαναφερθέντες, αλλά και πολλοί άλλοι, ότι διαθέτουν την παραμικρή συμπόνια για τους από κάτω, όταν το προτεινόμενο μοντέλο τους δεν είναι παρά η αντικουλτούρα ενός ψευτοουμανισμού, πολύ μακριά από την κοινωνία της αλληλεγγύης;
Αφ’ ης στιγμής το σύστημα του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε, αφήνοντας την ανθρωπότητα στα νύχια του υπαρκτού καπιταλισμού, η φρικαλεότητα του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου παρέσυρε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τύπου ΠΑΣΟΚ, ανά την Ευρώπη, σε πολιτικές λογικές μακριά από τη φιλοσοφία και την παράδοσή τους.
Από τη λεγόμενη «μεταρρυθμιστική αριστερά» δεν απέμεινε παρά το όνομα: όλα εκείνα που τη νοηματοδοτούσαν –σε μια ρεφορμιστική, έστω, εκδοχή- απεμπολήθηκαν, ως παλιομοδίτικα εργαλεία μιας επίσης παλιομοδίτικης ουτοπίας. Κι επειδή η φύση, όπως και οι κοινωνίες, απεχθάνονται τα κενά, το πολιτικό κενό της συρρίκνωσης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων κατέλαβαν άλλοι σχηματισμοί, με ριζοσπαστικότερη προσέγγιση στα νέα πλέον κοινωνικά προβλήματα. Εκεί όπου συνταυτίστηκαν με τα κόμματα της δεξιάς, εξαφανίστηκαν δια της απορρόφησης, υπακούοντας έναν ιδιότυπο δαρβινισμό: επιβίωσε το γνήσιο και το ανθεκτικό.
Σε ό,τι αφορά τον περιβόητο φορέα που κυοφορείται στην ταπεινή μας χώρα, η κατάσταση δεν έχει και πολλές πολλές διαφορές από ό,τι συμβαίνει, ή πρόκειται να συμβεί, στη Γαλλία επί παραδείγματι ή και αλλού.
Προδομένα από τις ίδιες τους τις επιλογές, πάνω και πέρα από την κομματική τους βάση, πρωτοστατώντας, ενίοτε, στη λογική του «λιγότερου κράτους» και περικόπτοντας διαρκώς προνοιακά προγράμματα, κατέλυσαν, κυρίως από την πτώση του τείχους και μετά, όποια κοινωνική συμμαχία έφτιαξαν. Και, το χειρότερο, τις αντιλαϊκές τούτες πολιτικές τις αφομοίωσαν ιδεολογικά.
Αλλά το ζητούμενο, έως να έρθει ο μεγάλος επαναστατικός μετασχηματισμός, είναι να έχεις τη βούληση να κανοναρχήσεις τον καπιταλισμό κι όχι να αφήνεσαι χύμα, στο κύμα των πρακτικών του.
Έχει κάτι νεώτερο να κομίσει το νέο κόμμα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς ή μοναχά τα μηρυκάσματα των ιδεών της, πιο δεξιάς των τελευταίων χρόνων, δεξιάς; Από εκεί θα κριθεί το πολιτικό του μέλλον του. Κι όχι από την επιτυχία ή όχι της πρωτοφανούς όσο και πρωτότυπης «επιτροπής Αλιβιζάτου».
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Left
