Είναι αυτό που φοβόμασταν. Κάποια διεθνής κρίση ήταν βέβαιο ότι θα ξεσπούσε και ο πρόεδρος Τραμπ απλά θα την έκανε χειρότερη. Τώρα απλά μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι ώριμοι ενήλικες που τον περιβάλλουν θα είναι σε θέση να αποκλιμακώσουν τα πράγματα.
Ο Τραμπ μάλλον το θεώρησε ‘Ω! τόσο έξυπνο’ να απαντήσει στις πυρηνικές προκλήσεις του Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ – Ουν χρησιμοποιώντας τρόπον τινά την καταστροφολογική γλώσσα του ίδιου του δικτάτορα, απειλώντας με ‘πυρ και οργή που δεν έχει ξαναδεί ποτέ ο κόσμος’.
Ακούστηκε σαν πείραγμα σε παιδική χαρά, αντικατοπτρίζοντας τη συναισθηματική ανωριμότητα του προέδρου. Την Πέμπτη, ο Τραμπ δήλωσε ότι ίσως αυτές οι κουβέντες να μην ήταν «αρκετά σκληρές». Σύντομα, αυτοί οι δύο οπλισμένοι με πυρηνικά ηγέτες ίσως ανταλλάσσουν προσβολές για το μέγεθος των χεριών τους.
Η ατάκα ‘πυρ και οργή’ ήταν ‘αυτοσχεδιασμός’, που σημαίνει ότι ο Τραμπ δεν προειδοποίησε κανέναν για αυτή εκ των προτέρων – ούτε τον υπουργό Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, ούτε τον υπουργό Άμυνας Τζιμ Μάτις, ούτε τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου Τζον Κέλι, ούτε τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας Χ.Ρ. ΜακΜάστερ, ούτε την πρέσβειρα στα Ηνωμένα Έθνη Νικι Χάλεϊ. Ευχηθείτε αυτοί οι πέντε αξιωματούχοι να είναι καλά, διότι στέκονται ανάμεσα σε εμάς και την αδιανόητη καταστροφή.
Είναι πιθανόν το ‘πυρ και οργή’, στο μυαλό του Τραμπ, να ήταν κάποιου είδους στρατηγική. Ίσως ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι είναι ένας επικίνδυνος τρελός. Εάν ισχύει αυτό, τότε κατάφερε να ταράξει τους Αμερικάνους και τους συμμάχους μας – αλλά απ’ ό,τι φαίνεται όχι τους Βορειοκορεάτες.
Οι ειρωνείες, πολλές. Πριν από την παρέμβαση, η κυβέρνηση του τα πήγαινε πραγματικά αρκετά καλά στο να ενορχηστρώσει μια παγκόσμια απάντηση στην ανάπτυξη διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων και πυρηνικών κεφαλών από τη Βόρεια Κορέα. Η Χάλεϊ κατάφερε να κάνει το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να εγκρίνει αυστηρές νέες κυρώσεις, το οποίο σημαίνει ότι έπρεπε να εξασφαλίσει τη συνεργασία της Κίνας και της Ρωσίας – ένα πραγματικό διπλωματικό επίτευγμα.
Επιπλέον, ο στόμφος του Τραμπ ίσως προκάλεσε αντιδράσεις τύπου ‘high-five’ στο στενό περιβάλλον του Κιμ. Ο Κιμ ανέκαθεν επεδίωκε απευθείας συνομιλίες με τις ΗΠΑ ως έναν τρόπο να επιδείξει στον λαό της Βόρειας Κορέας το κύρος του μεταξύ των παγκόσμιων ηγετών. Μια πέρα – δώθε ανταλλαγή δηλώσεων εξυπηρετεί το στόχο αυτό. Η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης θα απαιτήσει υπομονή και ρεαλισμό, δύο πράγματα που λείπουν παντελώς από τον Τραμπ.
Δεν υπάρχει γρήγορη λύση. Εάν υπήρχε, οι πρόεδροι Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Μπους ή Μπαράκ Ομπάμα θα την είχαν εφαρμόσει καιρό πριν. Μια αμερικανική στρατιωτική επίθεση θα μπορούσε να κοστίσει εκατομμύρια ζωές στη Νότια Κορέα και ίσως πολλές χιλιάδες στην Ιαπωνία. Το έθνος μας, υπό τον Τραμπ, θα γινόταν διεθνώς παρίας. Θα είχαμε στα χέρια μας το αίμα πολλών αθώων.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Κιμ δεν θέλει να κατακτήσει τον κόσμο – ή να προκαλέσει μια αμερικανική επίθεση που θα μπορούσε να τερματίσει τον καθεστώς του. Θέλει να παραμείνει στην εξουσία. Ονειρεύεται, επίσης, κάποια στιγμή να επανενώσει την Κορεατική Χερσόνησο υπό τη δική του ηγεσία, αλλά αυτός είναι ένας πολύ μακρύτερος στόχος. Αυτή τη στιγμή, η επιτακτική του ανάγκη είναι η επιβίωση.
Αναπτύσσοντας πυρηνικά όπλα και προηγμένη πυραυλική τεχνολογία, ο Κιμ επεδίωξε να διασφαλίσει ότι δεν θα αντιμετωπίσει ποτέ τη μοίρα του Ιρακινού δικτάτορα Σαντάμ Χουσέιν. Έχοντας κάνει ακραία πράγματα για να εξασφαλίσει το οπλοστάσιο που αποτελεί τη ‘ασφαλιστική του δικλείδα’, δεν αναμένεται να το εγκαταλείψει. Ποτέ.
Η κυβέρνηση του Τραμπ πιστεύει ότι η κινεζική κυβέρνηση μπορεί να κάνει περισσότερα για να πιέσει τον Κιμ. Είναι αλήθεια ότι η Κίνα έχει τη δύναμη να καταστρέψει την εύθραυστη οικονομία της Βόρειας Κορέας, αλλά οι Κινέζοι ηγέτες δεν είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις του να προκαλέσουν την κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας στην Πιονγκγιάνγκ. Και η δυναστεία του Κιμ έχει επιδείξει προθυμία στο να εξαναγκάσει τον λαό της Βόρειας Κορέας να υπομείνει ανείπωτες δυσκολίες για την επίτευξη των εθνικών στόχων.
Δεν βλέπω καμία περίπτωση να πειστεί ή να εξαναγκαστεί κάποτε ο Κιμ να εγκαταλείψει τα πυρηνικά του. Ίσως θα το έκανε υπό την επικείμενη απειλή μιας καθαίρεσης. Αλλά σε οποιοδήποτε σενάριο μπορώ να φανταστώ, έχει ισχυρότερο μοχλό πίεσης με τα πυρηνικά παρά χωρίς αυτά. Δεν θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο στον οποίο ένας βορειοκορεατικός πύραυλος μπορεί να πλήξει το Γκουάμ, τη Χαβάη, το Λος Άντζελες ή το Σικάγο, αλλά ίσως να μην έχουμε επιλογή.
Η πολιτική της αποτροπής, ωστόσο, έχει πράγματι αποτελέσματα. Λειτούργησε καθ’ όλο τον Ψυχρό Πόλεμο. Λειτούργησε κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο, όταν η Κίνα ήταν τουλάχιστον τόσο αποκομμένη όσο είναι σήμερα η Βόρεια Κορέα. Λειτούργησε μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν.
Ο Τραμπ δήλωσε κάποτε πρόθυμος να συναντηθεί με τον Κιμ. Εάν ο πρόεδρος μπορεί να αποτραπεί από το να διατυπώνει περαιτέρω απειλές και η τωρινή κρίση μπορέσει να αποκλιμακωθεί, ίσως μπορέσουμε εν τέλει να προσφέρουμε απευθείας συνομιλίες μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Πιονγκγιάνγκ – κάτι που επιθυμεί διακαώς ο Κιμ – με αντικείμενο το αποδεδειγμένο πάγωμα του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας. Αφού θα έχει τεθεί σε ισχύ ένα τέτοιο πάγωμα, ίσως είναι δυνατή η διαπραγμάτευση των μειώσεων.
Όπως προείπα, χρειάζεται να είμαστε υπομονετικοί και ρεαλιστικοί. Σας παρακαλώ, τα επόμενα χρόνια ας αποσπάσει κάποιος την προσοχή του προέδρου με κάτι που να γυαλίζει.
Ο Eugene Robinson είναι δημοσιογράφος, αρθρογράφος της Washington Post
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ από Washington Post
