Επιστροφή στην καθημερινότητα για το Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ σφύζει από ζωή, μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωμένη σε μεσανατολικό σκηνικό διψάει για κατανάλωση, πολιτισμό, διασκέδαση. Οι ευρωπαϊκές αθλητικές διοργανώσεις επιτρέπουν ξανα την διεξαγωγή αγώνων στο έδαφος του μέχρι πρότινος εμπόλεμου Ισραήλ. Στη Χάιφα και το Ασντόντ οι εργαζόμενοι σε βιομηχανίες τεχνολογικής και στρατιωτικής αιχμής αφιερώνονται στην καινοτόμα δραστηριότητα τους με ανανεωμένη ζωτικότητα. Ένας βραχνάς φαίνεται να έχει υποχωρήσει από το στήθος τους. Όλα μοιάζουν να επέστρεψαν στις 6 Οκτωβρίου του 2023.
Στη Γάζα οι σκηνές των εκτοπισμένων – άνω του 90% του συνολικού πληθυσμού – πλημμυρίζουν για πολλοστή φορά. Ένας χειμώνας που προβλέπεται βαρύς θα τους βρει εκτεθειμένους σε κάθε φυσικό φαινόμενο. Οι ασθένειες θα θερίσουν τα αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά συστήματα των δυο εκατομμυρίων Παλαιστινίων που αρνήθηκαν να φύγουν. Οι βόμβες θα πέφτουν όταν το αποφασίζει ο Νετανιάχου και η υπόλοιπη κατοχική διοίκηση. Τα αδέρφια Φάντι και Τζούμα Αμπου Ασσί, μαζεύουν καυσόξυλα για τον ανάπηρο πατέρα τους. Δολοφονούνται από την κατοχική αεροπορία καθώς βρέθηκαν εντός της κίτρινης ζώνης ελέγχου του Ισραήλ. Ο μεγαλύτερος αδερφός είναι 10 ετών. Η διοίκηση της αεροπορίας ανακοινώνει ψυχρά, ανερυθρίαστα ότι «η αεροπορία εξόντωσε τους υπόπτους και απομάκρυνε την απειλή».
Στην Δυτική Όχθη η ζωή κυλάει όπως τις τελευταίες δεκαετίες. Ελιές των Παλαιστινίων ξεριζώνονται από ακροδεξιούς εποίκους με την υποστήριξη και κάλυψη του Ισραηλινού στρατού. Τακτικές δυνάμεις εφέδρων εισβάλλουν και κατεδαφίζουν ολόκληρες γειτονιές – η χειρότερη μοίρα επιφυλάσσεται για αυτές που φωλιάζει η αντίσταση. Πάνω από 1003 έχουν δολοφονηθεί από την 7η Οκτωβρίου του 2023. Άνω των 18 χιλιάδων έχουν συλληφθεί, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το ίδιο χρονικό διάστημα. Σε Γάζα και Δυτική Όχθη όλα μοιάζουν χειρότερα από την 6η Οκτωβρίου του 2023.
Οι κατακερματισμένες όψεις της γενοκτονίας και κατοχής στην ιστορική Παλαιστίνη δεν λένε όλη την αλήθεια. Η στρατιωτική επικράτηση του Ισραήλ θολώνει την εικόνα που διαβάζουμε τον Δεκέμβριο του 2025. Η ισχύς του είναι ευθέως ανάλογη με την ικανότητα επιβίωσης του σιωνιστικού κινήματος και τη νομιμοποίηση που αντλεί από τη διεθνή κοινότητα. Το ίδιο το σιωνιστικό κίνημα, όπως εύστοχα και επίμονα διατυπώνει ο Ιλάν Παπέ, αντιμετωπίζει δομική κρίση που προκύπτει από την ίδια τη φύση του: τη μόνιμη καταφυγή στην ακραία βία και επιβολή, τη μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης για τους Παλαιστίνιους. Δεν υπάρχει καμία προοπτική ειρηνικής και δίκαιης συνύπαρξης όσο το ισραηλινό κράτος επιμένει να υλοποιεί το εποικιστικό, αποικιακό σχέδιο που εγκαινίασαν οι πρώτοι σιωνιστές τις αρχές του 20ού αιώνα.
Δύο χρόνια ζωντανά μεταδιδόμενης γενοκτονίας με την πιο απροκάλυπτη υποστήριξη της Δύσης και μια πρωτοφανή τεχνολογική και στρατιωτική ανισορροπία δεν ξερίζωσαν τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα. Όμως κηλίδωσαν ανεπανόρθωτα την εικόνα του Ισραήλ στον κόσμο, περιόρισαν το διπλωματικό του κεφάλαιο, προκάλεσαν καταδικαστικές αποφάσεις στα διεθνή δικαστήρια και τους διεθνείς οργανισμούς που επιτείνουν την απομόνωσή του από τη διεθνή κοινότητα. Το κράτος του Ισραήλ αντιμετωπίζεται πια από τους λαούς του κόσμου ως απομεινάρι μιας εποχής που έχει εκλείψει και η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη. Όση βία, όση βαρβαρότητα και αν έχει ακόμα να «προσφέρει» δεν μπορεί να αντιστρέψει την ροή των εξελίξεων.
Ισχυρότερη απόδειξη αυτού είναι οι πολλαπλές δημοσκοπήσεις που για πρώτη φορά στην σύγχρονη αμερικανική ιστορία δείχνουν ότι η πλειοψηφία των νέων Αμερικανών -Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων – νιώθουν εγγύτερα με τον παλαιστινιακό σκοπό παρά με το κράτος του Ισραήλ. Τέτοιες θεμελιώδεις μεταστροφές στο κοινό αίσθημα εντοπίζονται στην συντριπτική πλειοψηφία των λαών και της Ευρώπης, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Υπάρχει πλέον το έδαφος για τα αντιπολεμικά κινήματα στη Δύση να εντοπίσουν και να σπάσουν τους δεσμούς συνενοχής με το σύγχρονο απαρτχάιντ. Το μποϊκοτάζ ισραηλινών εταιρειών και προϊόντων που σχετίζονται με τους μηχανισμούς επιβολής της κατοχής και της γενοκτονίας, το καθολικό στρατιωτικό εμπάργκο και η επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν οι κοινωνίες μας.
Ειδικά στην Ελλάδα, στο στόχαστρο πρέπει να μπουν και οι συμφωνίες αγοράς όπλων από την γενοκτονική πολεμική μηχανή. Η χώρα πρέπει να πάψει να αποτελεί μέρος του στρατηγικού βάθους ενός κράτους παρία. Από τα λιμάνια μας πρέπει να φεύγουν μόνο αποστολές αλληλεγγύης που φέρουν μηνύματα αγώνα και φιλίας, όχι οπλικά συστήματα που δολοφονούν παιδιά. Για να γίνει η Μεσόγειος μια θάλασσα αρμονικής συνύπαρξης και πολιτισμικής ανταλλαγής, με την Παλαιστίνη ελεύθερη και ανεξάρτητη στις ανατολικές ακτές της.
ΥΓ Η αφοσίωση του ευρωπαϊκού κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή υπόθεση βρίσκει τον καλύτερο εκφραστή της στα ταλαιπωρημένα πρόσωπα των απεργών πείνας της Palestine Action. Έγκλειστα στις φυλακές της συνένοχης Αγγλίας, τα μέλη της οργάνωσης δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν το έσχατο μέσο αγώνα για ένα τόπο που πιθανώς δεν γνώρισαν ποτέ, για ένα λαό που δεν μοιάζει με τον δικό τους. Η αυτοθυσία και αποφασιστικότητα τους τονώνει τα γερασμένα ευρωπαϊκά κινήματα με κάτι που έλειψε χαρακτηριστικά τα προηγούμενα χρόνια: την πίστη ότι θα νικήσουμε. Χρέος κάθε ανθρώπου να σταθεί στο πλευρό τους και να απαιτήσει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.
