Hope there’s someone
Who’ll set my heart free
Nice to hold when I’m tired
Antony and the Johnsons
Το Pride εδώ και μερικά χρόνια έχει αποκτήσει μαζικό χαρακτήρα ως ημέρα μνήμης αλλά και υπερηφάνειας για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Είναι ημέρα υπενθύμισης πως και όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου και για όλα τα επόμενα χρόνια η κοινότητα αυτή θα υπάρχει και θα διεκδικεί τα δικαιώματα που της αποστέρησε και της αποστερεί η πολιτεία αλλά και η ίδια η κοινωνία.
Η ιστορικότητα του Pride και οι αιτίες που το γέννησαν και το γιγάντωσαν παγκόσμια δίνουν ισχυρό πολιτικό χαρακτήρα στην εκδήλωση. Αυτό δε σημαίνει πως ως ένα βαθμό το Pride δεν έχει εμπορευματοποιηθεί και δεν έχει χάσει αρκετή από τη ριζοσπαστικότητά του. Η συζήτηση όμως για την επιρροή του Pride και πως αυτό θα μπορούσε να γίνει πιο πολιτικό, πιο διεκδικητικό και λιγότερο «θεαματικό» δεν είναι της παρούσης και δε θα συνεχίσω προς τα κει την κουβέντα.
Αφορμή για το μικρό αυτό σημείωμα είναι η εμφάνιση ομάδας αστυνομικών για πρώτη φορά υπό την ονομασία «Δράση Αστυνομικών ενάντια στον Ρατσισμό» και η προσπάθεια τους να σπάσουν την σιωπή σε έναν χώρο που σίγουρα δε τον χαρακτηρίζει η ανεκτικότητα, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ως φόβητρο για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
Παρόλα αυτά, η παρουσία των αστυνομικών είναι από μόνη της μια μικρή επανάσταση για τους ίδιους αλλά και για τον χώρο όπου εργάζονται και χωρίς να είναι από μόνη της η πράξη αυτή η λύση για την συμπεριφορά της αστυνομίας προς τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα παραμένει μια αρχή που ζητά συνέχεια, προσπάθεια και αγώνα για να αλλάξουν πολλά πράγματα στην αστυνομία ως θεσμό. Άλλωστε και οι ίδιοι/ες σε επιστολή τους στο avmag.gr επισημαίνουν προς το τέλος:
«Τότε, στο gay bar ‘’Stonewall Inn’’, υπήρξε βίαιη εισβολή της Αστυνομίας, με σκοπό την εκδίωξη και εκφοβισμό των ομοφυλόφιλων και τρανς ατόμων. Ανάλογα γεγονότα δυστυχώς έχουν συμβεί από Αστυνομίες ανά τον κόσμο. Αντίστοιχα κι εδώ ο θεσμός έχει κληθεί επανειλημμένα να υπηρετήσει και να εφαρμόσει πολιτικές που καταστρατηγούν δικαιώματα κι ελευθερίες (διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, εφαρμογή ξενοφοβικών και κατασταλτικών πρακτικών απέναντι σε απελπισμένους κι εξουθενωμένους από τον πόλεμο ανθρώπους κ.α).
Εμείς ως αστυνομικοι / αστυνομικίνες […]διατρανώνουμε την καταδίκη μας σε κάθε ρατσιστική συμπεριφορά, όχι μόνο με την παρουσία μας στο φετινό Pride αλλά και με δράσεις που έχουν προηγηθεί και θα ακολουθήσουν στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού αγώνα σε όλα τα επίπεδα. Πέραν των άλλων η συμμετοχή μας αποτελεί και μια κίνηση αναγνώρισης των δικαιωμάτων των LGBTQI Αστυνομικών, που δεν είναι λίγοι και βιώνουν την απαξίωση, το χλευασμό και τις διακρίσεις, τόσο εντός της Αστυνομίας, όσο και της ίδιας της κοινωνίας».
Σ’ αυτήν την μάλλον γενναία παρουσία λοιπόν δοκίμασαν να επέμβουν όσοι/ες νομίζουν πως είναι ιδιοκτήτες του κινήματος. Μια ομάδα αυτόκλητων υπερασπιστών της καθαρότητας των ΛΟΑΤΚΙ από καταπιεστικούς μηχανισμούς. Χωρίς να λάβουν υπόψη το ισχνό τους μέγεθος και χωρίς να έχουν καμία συλλογική απόφαση που να τους/τις δικαιώνει, αποφάσισαν -σύμφωνα με το δικό τους επαναστατικό δίκαιο- ποιος/α μπορεί να συμμετέχει σε μια τόσο ανοιχτή συγκέντρωση και πορεία. Μην όντας ούτε καν διοργανωτές, απομονώθηκαν και έμειναν ουραγοί μπροστά στο πολύ μεγάλο πλήθος, όπως συμβαίνει αρκετά χρόνια τώρα με τέτοιες ομάδες.
Το δυστυχές είναι πως συμπαραστάτη τους σε αυτή την πρακτική βρήκαν την επόμενη μέρα τον γνωστό Φορτσάκη που κατήγγειλε την κατάντια της αστυνομίας επειδή οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί τόλμησαν να δηλώσουν το αυτονόητο, ότι δηλαδή και στην αστυνομία υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ άτομα που θέλουν ανοιχτά μια άλλη προοπτική για την υπηρεσία τους.
Μπορεί πράγματι το Pride να μην είναι ο πιο ριζοσπαστικός πολιτικά τρόπος για να διεκδικήσει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα τα δικαιώματα της. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια πολλές ομάδες φύλου εναντίωσης στο σεξισμό και την πατριαρχία ή στην κουλτούρα του βιασμού, είναι εξαιρετικά ριζοσπαστικές και καίριες στο λόγο και τη δράση τους. Έτσι κι αλλιώς όμως τα κατά τόπους pride δεν έχουν πάντα τους ίδιους διοργανωτές, ενώ πρωτοβουλίες όπως αυτές που αναφέρω ανθίζουν εκτός ή και αντιπαραθετικά του πλαισίου του pride.
Παρόλα αυτά, όλοι και όλες αναγνωρίζουν πως συνιστά την πιο μαζική προσπάθεια του χώρου των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Αναδεικνύεται το αίτημα για την καθολικότητα των ατομικών δικαιωμάτων και με αυτήν την έννοια η συμμετοχή κανενός και καμιάς δε μπορεί εκ των προτέρων να αποκλειστεί. Αυτή η μεγάλη ορατότητα της συγκεκριμένης διοργάνωσης από ΜΜΕ, πολιτική τάξη και κοινωνία των πολιτών είναι εν δυνάμει εργαλείο διεκδίκησης.
Και μπορεί η αστυνομία ως κατασταλτικός μηχανισμός να έχει αρνητικό βάρος στη συνείδηση των περισσοτέρων από εμάς και να πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά βήματα για να γίνει φανερή η βούληση για ριζικές αλλαγές της συμπεριφοράς της ως προς την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα (αλλά και πολλές άλλες πληθυσμιακές ομάδες), όμως η ύπαρξη ατόμων μέσα στην αστυνομία που δηλώνουν ανοιχτά και έμπρακτα τη στήριξη τους στη κοινότητα δεν μπορεί να θέτει ζητήματα αποκλεισμού τους.
Στο επόμενο Pride λοιπόν που ξεκινά σήμερα στη Θεσσαλονίκη να είμαστε εκεί για να στηρίξουμε το δικαίωμα στη ζωή, στη διασκέδαση, στη δουλειά, στη τεκνοθεσία και στον πολιτικό γάμο, στη επιλογή της ταυτότητας που καθένας και η καθεμιά διεκδικεί για τον εαυτό του/της.
Ο Χρήστος Καραγιαννίδης είναι βουλευτής Δράμας του ΣΥΡΙΖΑ
