Δεν είχα πάει ποτέ σε παρέλαση στην Αθήνα, ούτε για να διαμαρτυρηθώ. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να γίνει και αυτό, τώρα που η κόρη μου έφτασε στην Έκτη Δημοτικού. Την 28η Οκτωβρίου έκανε παρέλαση το άλλο τμήμα, το ΣΤ1, αλλά είχε φίλες εκεί και ήθελε πολύ να πάει.
Είμαι κατά των παρελάσεων με την εξής υποσημείωση. Αυτό που κυρίως με απωθεί – ιδίως στις μαθητικές παρελάσεις – δεν είναι η παρέλαση καθαυτή αλλά το στρατιωτικό βήμα, η ομοιομορφία και οι εθνικιστικές συνδηλώσεις που σχετίζονται με αυτές.
Κατά τα άλλα, θεωρώ ότι οι εθνικές επέτειοι έχουν την σημασία τους ως ορόσημα αγώνων για την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την δημοκρατία.
Με αυτές τις σκέψεις κατέβηκα στο Ζάππειο όπου βρήκαμε τα παιδιά του ΣΤ1 να κάνουν δηλώσεις στην κάμερα του ΣΚΑΙ. Ήταν τόσο χαριτωμένες που προβλήθηκαν στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων το βράδυ. Μετά τα χαιρετίσαμε και ξεκινήσαμε για να πάρουμε θέση στην Πανεπιστημίου.
Στην διαδρομή έπεσα πάνω σε παλιούς γνωστούς μου από το κίνημα, τους οποίους χαιρέτησα με ένα χαμόγελο συνενοχής. Ένας από αυτούς εξομολογήθηκε, εδώ στο fb ότι η μία του κόρη ήθελε να παρελάσει ενώ η άλλη όχι, καταλήγοντας ότι “είμαστε οι αντιφάσεις μας”. Τρυφερό σίγουρα, αλλά και αυστηρό προς τον εαυτό του. Δεν είναι αντίφαση να σεβόμαστε τις επιθυμίες των παιδιών μας.
Οι γονείς του 36ου Δημοτικού μοιράζανε την προκήρυξή τους για τον αδιανόητο ψέκασμα με δακρυγόνα που υπέστησαν λίγες μέρες πριν μπροστά στα γραφεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης διαμαρτυρόμενοι για την αιφνιδιαστική συγχώνευση των τμημάτων των σχολείων τους με αποτέλεσμα ακόμα και 7χρονο παιδί να διακομιστεί στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα. Μια ταχύρρυθμη Αγωγή του Πολίτη θα έλεγε κανείς.
Πήραμε θέση μπροστά στο Attica. Μπροστά μας μεταναστευτικές οικογένειες, από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και τις Φιλιππίνες με γαλανόλευκα σημαιάκια. Η παρέλαση είναι πέραν των άλλων και μια τελετή ένταξης για αυτόν τον κόσμο. Ήταν πολύ εκδηλωτικοί όταν έβλεπαν τα παιδιά τους να περνάνε, το καταλάβαινες συνέχεια πότε περνούσε κάποιος δικός τους. Με τα πολλά ξεχάστηκα κι εγώ και χειροκροτούσα συνεχώς. Με έναν τρόπο ήταν η Ελλάδα του 21ου αιώνα που έκανε παρέλαση, η Ελλάδα της δημογραφικής κρίσης (πολλά σχολεία δεν υπάρχουν πλέον), αλλά και η Ελλάδα των Αφροελλήνων, των Ελληνοφιλιππινέζων, και σίγουρα η Ελλάδα των “Και Ελ και Αλ” που λέει και ο φίλος μου ο Δημήτρης Χριστόπουλος, δηλαδή της δεύτερης γενιάς της μεγάλης Αλβανικής μετανάστευσης που βέβαια δεν ξεχωρίζει από τα παιδιά με γηγενείς γονείς. Ποιοι νοσηροί (πολιτικοί και δικαστικοί) εγκέφαλοι έδωσαν την προηγούμενη δεκαετία έναν αγώνα οπισθοφυλακής για να στερήσουν από τα παιδιά αυτά την δυνατότητα να είναι Ελληνίδες και Έλληνες;
Δεν άλλαξα γνώμη για τις παρελάσεις, εξακολουθεί να με ενοχλεί το στρατιωτικό βήμα, η ομοιομορφία, οι εθνικιστικές συνδηλώσεις που σχετίζονται με αυτές. Για παράδειγμα, ένα Δημοτικό Σχολείο θεώρησε σωστό να παρελάσει βλοσυρό τραγουδώντας το “Μακεδονία ξακουστή”. Φάνηκε όμως πραγματικά σαν μια παραφωνία μέσα σε μία εν γένει χαρούμενη και ανάλαφρη ημέρα.
Καθώς οι στοίχοι των σχολείων διαλυόντουσαν στα Προπύλαια, τα παιδιά έψαχναν τους φίλους και τις φίλες τους από τα άλλα σχολεία. Μια μέρα με λιακάδα χωρίς σχολείο στο κέντρο της πόλης, τι φοβερή περιπέτεια!
Ψάξαμε κι εμείς τους φίλους μας και χωθήκαμε στα στενά κάτω από την Κλαυθμώνος. Έτσι χάσαμε την πιο ωραία στιγμή της φετινής παρέλασης, την σημαιοφόρο του Γυμνασίου που παρέλασε με το καρπούζι.
Οι δηλώσεις της ήταν απλά υπέροχες, με αυτή την απλότητα. των νέων παιδιών που δεν κουβαλάνε – ακόμα – τις δικές μας μικρότητες, τις δικές μας εμμονές, τις δικές μας ιδιοτέλειες.
Ακούστηκε αρχικά ότι ο κ. Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας ενοχλήθηκε, αλλά στην συνέχεια διαψεύστηκε. Καλόπιστα θα δεχτώ ότι υπήρξε κάποια παραπληροφόρηση.
Σε κάθε περίπτωση, ας “υπερασπιστούμε το παιδί” που σημάδεψε αυτή την γιορτινή μέρα με αυτά τα λόγια.
«Δεν το έκανα για να προβληθώ ή να ασχοληθούν όλοι μαζί μου. Πρώτα πρώτα το έκανα μαζί με άλλες δύο συμμαθήτριες που απλώς δεν τις έπιασε ο φωτογραφικός φακός. Το έκανα γιατί το ένιωθα, γιατί διαβάζω και βλέπω καθημερινά τι συμβαίνει στη Γάζα…. Τι νόημα έχει να γιορτάζουμε το “δικό μας ΟΧΙ” και να μη λέμε “Όχι” σε κάθε τι άδικο και βάρβαρο που γίνεται σε όλο τον κόσμο;.»
