Το ερώτημα «μα πώς έφτασε η φωτιά μέσα στην Πάτρα;» εκφράζει αυτόν τον φόβο του «ανοχύρωτου», της βαθιάς ανασφάλειας του μη κανονικού, του αναπάντεχου. Μια ολόκληρη πόλη σε σοκ.
Παρούσα από την πρώτη στιγμή στις συνοικίες της Πάτρας που φλέγονταν, αλλά και τώρα, στην επόμενη μέρα, η Σία Αναγνωστοπούλου μεταφέρει, μέσω της συνέντευξης που ακολουθεί, τα συναισθήματα των συμπολιτών της, όλα αυτά που (δεν) έγιναν πριν και κατά τη διάρκεια της καταστροφής. Μιλά, όμως, και για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και για το χρέος της Αριστεράς.
● Πώς θα περιγράφατε, κυρία Αναγνωστοπούλου, την κατάσταση τώρα στην Αχαΐα, τα συναισθήματα των Πατρινών;
Απόγνωση, οργή, ανασφάλεια, φόβος, ματαίωση. Ο άνθρωπος με τα χέρια ψηλά ανάμεσα στα αποκαΐδια είναι η συμπύκνωση της βουβής οργής και απόγνωσης. Της ματαίωσης του αγώνα μιας ολόκληρης ζωής. Αυτά είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα γι’ αυτούς που έχασαν σπίτια, επιχειρήσεις, αγροτική παραγωγή. Και για όλους τους κατοίκους το αίσθημα της ανασφάλειας, του φόβου, η αίσθηση της «ανοχύρωτης πόλης», μιας περιβαλλοντικής ταυτότητας που χάνεται. Το ερώτημα «μα πώς έφτασε η φωτιά μέσα στην Πάτρα;» εκφράζει αυτόν τον φόβο του «ανοχύρωτου», της βαθιάς ανασφάλειας του μη κανονικού, του αναπάντεχου. Μια ολόκληρη πόλη σε σοκ.
● Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρακολουθούσαμε «σε ζωντανό χρόνο» την αγωνιώδη προσπάθεια, τη δική σας και των συμπολιτών σας, ακόμη και να επιβιώσετε. Τελικά, τι πήγε στραβά στην επιχείρηση αντιμετώπισης των πυρκαγιών;
Ανύπαρκτη πρόληψη, ανοργανωσιά, έλλειψη μέσων. Πώς φτάνει μια φωτιά μέσα στη Βιομηχανική Περιοχή απειλώντας εργοστάσια και φυσικού αερίου, καίγοντας άλλα με τοξικά υλικά; Ποιoς ελέγχει την Τράπεζα Πειραιώς, στην οποία ξεπουλήθηκε η ΒΙΠΕ, αν είχε πάρει όλα τα μέτρα ασφαλείας; Ποιoς ελέγχει τον ανεξέλεγκτο ΔΕΔΔΗΕ; Γιατί τα οχήματα της Πυροσβεστικής ξέμειναν από νερό την κρίσιμη στιγμή και οι κρουνοί πυρόσβεσης δεν διέθεταν νερό; Για τα περί έλλειψης μέσων -και πτητικών- έχουν ειπωθεί πολλά. Επείγει όμως να ξαναθέσει η Αριστερά ρητά και κατηγορηματικά τους όρους συζήτησης για την οχύρωση απέναντι στην κλιματική κρίση. Και οχύρωση σημαίνει: περιορισμός των αιτίων που την ενισχύουν και αύξηση των μέσων αντιμετώπισης των συνεπειών της. Ισχυρή πολιτική προστασία με στρατηγικό σχεδιασμό πρόληψης και αντιμετώπισης της πυρκαγιάς. Το υπουργείο αποφάνθηκε ότι δεν ήταν αστική η πυρκαγιά, γιατί απλά ήταν ανίκανο να την αντιμετωπίσει ως τέτοια.
● Μέσα από αυτή τη μαυρίλα αναδύθηκαν, όμως, και δύο αξίες που επισημαίνετε: εθελοντισμός και αλληλεγγύη…
Μέσα στον φόβο και τα απανωτά μηνύματα του 112 για εκκένωση, η κοινωνία ξαναβρήκε τον συλλογικό εαυτό της. Νέοι και λιγότερο νέοι, οι πρώτοι με την τόλμη των νιάτων, οι δεύτεροι με την επίγνωση ότι η μάχη θέλει αλληλεγγύη, έσωσαν ό,τι μπορούσε να σωθεί. Η «ατομική ευθύνη» της δεξιάς σχολής κατέρρευσε μπροστά στην αλυσίδα εθελοντισμού που έφτιαξε η κοινωνία με τη βαθιά της συλλογική γνώση.
● Φεύγοντας από το θέμα της φωτιάς, κάποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να δοθεί τέλος -με δημοκρατικά μέσα ασφαλώς- στην κυβέρνηση Μητσοτάκη με τα καθεστωτικά χαρακτηριστικά που τη διέπουν (έλεγχος των υπόλοιπων εξουσιών κ.ά.). Συμμερίζεστε την προσέγγιση αυτή;
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μεθοδικά, συστηματικά, ξεδιάντροπα, επανίδρυσε το πιο σκληρά πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος. Με ζήλο και αφοσίωση μετέτρεψε τους δημοκρατικούς θεσμούς σε μηχανισμούς κατατρόπωσης της κοινωνίας. Πλήρους χειραγώγησης και υποταγής, πλήρους αποχαλίνωσης των ελίτ και των δικτύων συντήρησης μιας κρίσιμης πελατείας. Οι υποκλοπές, τα Τέμπη, ο ΟΠΕΚΕΠΕ, η Πύλος, η ακρίβεια, η μετατροπή της Βουλής σε πλυντήριο εγκλημάτων είναι η κορυφή του επιτελικού παγόβουνου καθεστωτικής λογικής και δράσης. Οι υπουργοί κρίνονται από τον βαθμό ικανότητας μετατροπής των υπουργείων από λαϊκούς θεσμούς, που έπρεπε να είναι, σε επιτελικούς μηχανισμούς άλωσης και ανακατεύθυνσης δημόσιων πόρων, περιουσίας κ.λπ.
Αυτό το επιτελικό καθεστώς γιγαντώθηκε από δύο μυθεύματα. Πρώτον, δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Δεύτερον, «το έθνος και οι (εσωτερικοί) εχθροί του». Βαθιά αλαζονικά και διχαστικά μυθεύματα, που βασίζονται σε ιδεολογήματα άλλων εποχών, καθηλώνουν την κοινωνία και ταπεινώνουν τον αντίπαλο. Ο εκσυγχρονισμός του Μητσοτάκη προϋποθέτει τη «συναίνεση διά ροπάλου». Αμολάς την ακροδεξιά σου πτέρυγα (Γεωργιάδη, Βορίδη, Πλεύρη), τη χρυσώνεις με φανατικούς ακροκεντρώους (Σκέρτσο, Πιερρακάκη, Φλωρίδη), κινητοποιείς την ακροκεντρώα ελίτ για να καλλωπίσεις και τα ΜΜΕ για να προπαγανδίζουν. Ακόμα και για τις πυρκαγιές στην Πάτρα φταίνε οι εθελοντές και ο κομμουνιστής δήμαρχος. Κατάντια!
● Και ο ρόλος της Αριστεράς ποιος είναι στο σημερινό πολιτικό σκηνικό; Υπάρχει ανάγκη για συμμαχίες;
Σήμερα όσο ποτέ χρειάζονται καθαρές κουβέντες και τολμηρές κινήσεις. Η Αριστερά με σθένος, σοβαρότητα και αποφασιστικότητα πρέπει να ανασυγκροτήσει τον εαυτό της και να επικαιροποιήσει τον δρόμο χειραφέτησης και αυτοπεποίθησης της κοινωνίας. Ετσι συστρατεύονται μαζί της οι τάξεις που υφίστανται αυτήν την αλαζονική πολιτική. Για να εμπιστευτεί η κοινωνία την Αριστερά, πρέπει να τη δει αποφασισμένη για σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα.
Οταν ο Μητσοτάκης κάνει πλυντήριο τη Βουλή για το έγκλημα των Τεμπών, η Αριστερά αποχωρεί στο όνομα του κοινοβουλευτισμού. Τελεία και παύλα. Οταν το επιτελικό κράτος έχει καταρρακώσει το κράτος δικαίου, η απάντηση συνολικά της Αριστεράς είναι ο Χρήστος Ράμμος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οταν η επέτειος της Δημοκρατίας στο Προεδρικό έχει καταντήσει επιτελική γιορτή, η Αριστερά επιβάλλεται να έχει τα αντανακλαστικά να αποχωρήσει όταν σε αρχηγό κόμματος απαγορεύεται η είσοδος επειδή συνοδεύεται από Παλαιστίνιο πρόσφυγα. Η πολιτική είναι και συμβολισμοί.
Καθαρές κουβέντες, λοιπόν, έχει ανάγκη η κοινωνία. Δεν μπορείς να έχεις και ReArm και κοινωνικό κράτος. Δεν μπορεί να θέλεις οχύρωση απέναντι στην κλιματική κρίση και να είσαι και με τις εξορύξεις. Δεν μπορείς να είσαι με την ειρήνη, να μη θέλεις τη χώρα «καρπαζοεισπράκτορα» και να μην έχεις άλλο αφήγημα εξωτερικής πολιτικής. Δεν μπορείς να συναινείς στον δεξιό ορισμό του «εθνικού συμφέροντος» και να περιμένεις να καταλάβει η κοινωνία γιατί είσαι κατά του Ισραήλ. Το ίδιο ισχύει και για την εσωτερική πολιτική. Καθαρές κουβέντες: μέλλον αυτή η χώρα χωρίς επανίδρυση του κράτους για το συμφέρον των πολλών, δεν μπορεί να έχει. Τελεία και παύλα!
Στο έδαφος των συγκρούσεων αναδεικνύονται και οι συμμαχίες και οι ηγέτες. Σε αυτό ανασυγκροτούνται και οι κοινωνικές «στρατιές». Με αυτήν την έννοια είμαι υπέρ των συμμαχιών. Αλλωστε στο δικό μου αριστερό σύμπαν το «περίμενε την άλλη ζωή» δεν υπάρχει. Τα πεδία της σύγκρουσης τα υποδεικνύει η κοινωνία και η Αριστερά οφείλει να τα αναδείξει εδώ και τώρα. Η Δεξιά είναι στο «φεύγα». Καθήκον της Αριστεράς είναι να γίνει επιταχυντής.
Νίκος Παπαδημητρίου
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
