Είμαι σίγουρη ότι η Έφη Λάζου –θεατρολόγος, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ζακύνθου- που διώκεται πειθαρχικά για την παράσταση «η Άννα Φρανκ συνομιλεί με τα παιδιά της Παλαιστίνης», δεν θα ήθελε να γίνει γνωστή στο πανελλήνιο με αυτόν τον τρόπο. Πού να φανταζόταν ότι η σκέψη της να βάλει την Άννα Φρανκ –τη νεαρή γερμανίδα εβραία που έγινε γνωστή παγκοσμίως για το ημερολόγιο που κρατούσε ενώ κρυβόταν από τους Ναζί στο Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, και το οποίο έχει γίνει ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα και μεταφρασμένα βιβλία σε όλο τον κόσμο έχοντας στο επίκεντρο τα παιδιά που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα– να «συνομιλήσει» με τα παιδιά-θύματα της σημερινής γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, θα την οδηγούσε σε τέτοιες περιπέτειες.
Πού να φανταζόταν ότι θα ερχόταν να προστεθεί και η δική της περίπτωση, σε μια ιδιότυπη…λίστα που τον τελευταίο καιρό –και με αφορμή την κλιμάκωση της σφαγής στη Γάζα– έχει κάνει την εμφάνισή της στη δημόσια σφαίρα. Μια λίστα από πρέπει και δεν πρέπει, από τι επιτρέπεται και τι όχι, τι συνιστά πρόκληση, τι βαφτίζεται αντισημιτισμός, ποιες φωνές ενοχλούν, μέχρι πού επιτρέπεται η διαμαρτυρία. Μια λίστα που δικαιολογεί –και ενίοτε υποδαυλίζει– αναίτιες προσαγωγές, συλλήψεις, πειθαρχικές διώξεις, φίμωμα συγκεκριμένων δημοσιογράφων, αφαίρεση κειμένων από σχολικά βιβλία, παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης, δίκη προθέσεων.
Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίον το κυρίαρχο σύστημα –με προεξάρχουσα την κυβέρνηση της ΝΔ και τους πιστούς συνοδοιπόρους της– επιχειρεί, στα πρότυπα είναι αλήθεια των περισσότερων δυτικών κυβερνήσεων, να ποινικοποιήσει οποιαδήποτε έκφραση αλληλεγγύης προς τον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Γιατί περί αυτού πρόκειται, ας μη γελιόμαστε. Μόνο όποιος δεν θέλει να δει, δεν βλέπει.
Φοράς μπλούζα με παλαιστινιακή σημαία; (αλήθεια, προβλέπεται πουθενά στον ποινικό κώδικα ότι απαγορεύεται η προβολή της σημαίας μιας χώρας αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ;) Θα φωνάξεις αντιισραηλινό σύνθημα; Θα κρεμάσεις πανό; Θα κολλήσεις αφίσα; Θα διαδηλώσεις; Είσαι αντισημίτης. Δεν έχει σημασία ότι το να διαμαρτύρεσαι απέναντι σε ένα κράτος που δολοφονεί διψασμένα παιδιά την ώρα που αναζητούν βοήθεια ή το να μην κλείνεις τα μάτια στη βαρβαρότητα και στις φρικαλεότητες διαρκείας, δεν σε καθιστά αντισημίτη αλλά άνθρωπο. Δεν έχει σημασία ότι υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά συνεχών προκλήσεων, ακόμη και επιθέσεων από ισραηλινούς και έλληνες επιχειρηματίες, από ισραηλινούς τουρίστες και επενδυτές real estate, σε κόσμο που καταγγέλλει τη σφαγή. Σημασία έχει ότι οποιαδήποτε ενέργεια στρέφεται κατά των εγκληματιών πολέμου, το εκλαμβάνει ως αντισημιτισμό η πλειονότητα της ισραηλινής κοινωνίας και, φυσικά, οι υποστηρικτές του Ισραήλ.
Υπενθυμίζει σε άρθρο του με τίτλο «Περί αντισημιτισμού ο λόγος» στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Τάσος Κωστόπουλος πως «Αν το μακρινό 1982 τα συλλαλητήρια αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους διεξάγονταν κάτω από την ελληνική σημαία και η Αρχιεπισκοπή συγκέντρωνε τρόφιμα για τους πολιορκημένους της Βηρυτού, σήμερα οι διαδηλώσεις υποστήριξης προς τους Παλαιστίνιους είναι πλέον σχεδόν αποκλειστικά υπόθεση της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Στην πρώτη γραμμή των φίλων, υποστηρικτών και συμμάχων του Ισραήλ βλέπουμε αντίθετα μια σειρά από ιστορικές μορφές του εγχώριου αντισημιτισμού, που στο μεσοδιάστημα έχουν εξελιχθεί σε ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη».
Πράγματι, το κυνικό «Είμαστε με το Ισραήλ και άμα σας αρέσει» του Άδωνι Γεωργιάδη –μετά την εμφάνιση μελών του Ρουβίκωνα στο Μοναστηράκι φορώντας μπλούζες με τη σημαία της Παλαιστίνης και την τρομολαγνική διάσταση που επιχειρήθηκε να δοθεί στη συγκεκριμένη δράση– δεν είναι παρά άλλη μία απόδειξη, όχι ότι χρειαζόταν βεβαίως, για την απόλυτη πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης στη γενοκτονική πολιτική του κράτους του Ισραήλ. «Νιώθουν ανασφαλείς στην Ελλάδα οι ισραηλινοί πολίτες», είναι η επωδός που όλο και συχνότερα ακούγεται.
Και αναρωτιέσαι, τι είναι αυτό που τους προκαλεί ανασφάλεια; Μια χαρά δεν κάνουν τις δουλειές τους; Δεν αγοράζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα μέσω real estate και golden visa; Δεν απολαμβάνουν τις διακοπές τους; Μέχρι και καταλύματα για… αναψυχή και… ξεκούραση παρέχουν έλληνες επιχειρηματίες σε στρατιώτες του IDF (είναι πράγματι κουραστικό να εξοντώνεις συστηματικά ένα λαό…). Από τι λοιπόν νιώθουν ανασφαλείς; Από τη θέα ενός πανό αλληλεγγύης κρεμασμένο σε μια πρεσβεία ή από τα αντιισραηλινά συνθήματα σε μια οργανωμένη διαδήλωση; Και δεν σοκάρονται από την εικόνα των δολοφονημένων και ακρωτηριασμένων παιδιών στη Γάζα; Δεν τους προκαλούν αποτροπιασμό οι ανελέητοι βομβαρδισμοί σε σχολεία και νοσοκομεία;
Όσο για τους εγχώριους υποστηρικτές τους, καμία έκπληξη. Χρόνια τώρα αναζητούν τον «εσωτερικό εχθρό» προκειμένου να δικαιολογήσουν τον αυταρχισμό και την καταστολή μέσω των οποίων κυβερνούν. Η ευκολία με την οποία εξισώνουν τη δράση αντιεξουσιαστών με τη Χρυσή Αυγή, η άνεση με την οποία βαφτίζουν «ακραίο», «απειλητικό», «εγκληματικό» οτιδήποτε χαλάει το αφήγημα «είμαστε με το Ισραήλ και άμα σας αρέσει», οι πρακτικές προληπτικής καταστολής καθώς και η απόπειρα ποινικοποίησης όχι μόνο της διαμαρτυρίας αλλά, τελικά, του τρόπου σκέψης όλων όσοι δεν σιωπούν και στέκονται απέναντι στο διαρκές έγκλημα των καιρών μας, είναι ενδεικτικά της ιδεολογικής μάχης η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Όχι λοιπόν. Δεν είμαστε όλ@ με το Ισραήλ. Και άμα σας αρέσει!
Όσο για τα περί «αντισημιτισμού», τίποτα περισσότερο από όσα λέει, μεταξύ πολλών άλλων, σε άρθρο του στους New York Times o Ομέρ Μπάρτοφ, εβραίος καθηγητής Σπουδών για το Ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες στο Πανεπιστήμιο Brown: «διδάσκω μαθήματα για τη γενοκτονία εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Μπορώ να αναγνωρίσω μια γενοκτονία όταν τη βλέπω… Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μετά τη γενοκτονία στη Γάζα, δεν θα είναι πλέον δυνατό να συνεχίσουμε να διδάσκουμε και να ερευνούμε το Ολοκαύτωμα με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε μέχρι τώρα. Κι αυτό, επειδή το Ολοκαύτωμα έχει χρησιμοποιηθεί τόσο αδυσώπητα από το κράτος του Ισραήλ και τους υπερασπιστές του ως κάλυψη για τα εγκλήματα του Ισραηλινού Στρατού».
