Για μια ακόμη φορά, το ινφοτέινμεντ της πρωινής ζώνης ανακάλυψε και κάλυψε μια ακόμη περιοδεία του προέδρου του Κινήματος Δημοκρατίας, Στεφάνου της Ελλάδος. Κατά την οποία, κατερχόμενος στο λαό, δεν παρέλειψε να ομιλήσει για το «πραξικόπημα» της καθαίρεσής του από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώντας, προφανώς, εαυτόν περσόνα διωκόμενη από τους «κακούς» καταπατητές των δημοκρατικών θεσμών.
Αλλά ο Στέφανος της Ελλάδας δεν διέθετε δα και κανένα περίσσευμα δημοκρατίας. Ο ενσαρκωτής της αυτοκρατορικής ιδέας στην αριστερά –εγώ και ο λαός μου- άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, έπραξε ό,τι ακριβώς επιτάσσει το ανάποδο της δημοκρατίας: διότι αν δημοκρατία είναι καταρχάς ο σεβασμός των κάθε είδους μειονοτήτων και η προστασία της ίδιας τους της ύπαρξης, ο Έλλην της διασποράς προέβη στο ακριβώς αντίθετο. Εκκαθάρισε κάθε φορέα μειοψηφικής ιδέας, καθαρίζοντας τους, ως περιττές, κατά τα λεγόμενά του, σάλτσες.
Και όχι μόνο. Έκανε και ευτελέστερα. Προχώρησε, πρωτοτυπώντας, και στους από κάτω. Έβαλε χέρι στους εργαζόμεν@ του κόμματος, εκδιώκοντας καταρχάς τρεις τον αριθμό, πράξη την οποία ουδείς των προκατόχων του διανοήθηκε. Πέρα και μακριά από κάθε αξιακό κώδικα της αριστεράς, στο ίδιο μοτίβο, υπήρξε και ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον κόσμο της εργασίας στα ΜΜΕ. Και στις δυο περιπτώσεις, κατέστρεψε πολλές, στοιχειωδώς έστω, ομαλές πορείες ζωής, αποστερώντας το θεμελιώδες δικαίωμα σε δουλειά και μισθό. Οι εξαρτημένες/οι από το μισθό τους, έμειναν στο δρόμο. Και, προφανώς, σκασίλα του.
Όπως σκασίλα του του τότε βασιλέα, Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ, για τους Έλληνες που άφηναν τα κουφάρια τους στους τόπους εξορίας, για τις διώξεις και την πείνα. Κατήγγειλε κατόπιν εορτής τους Συνταγματάρχες που ο ίδιος όρκισε, αφού απέτυχε το δικό του πραξικόπημα, των Στρατηγών. Σκασίλα τους και των γόνων τους για την ακρίβεια, τις πολιτικές λιτότητας, την ταξική διαστρωμάτωση, τον καπιταλισμό εν γένει. Τώρα που ανοίγουν οι δουλίτσες στο Τατόι, καιρός φέρνει τα λάχανα. Καιρός και τα επώνυμα, που παραπέμπουν στη χώρα – τσιφλίκι των προγόνων τους επί μακρόν.
Στην εποχή των αναθεωρητισμών, με τις έννοιες να περιφέρονται στο δημόσιο λόγο έχοντας απωλέσει κάθε περιεχόμενο, στην άκρως αντιδημοκρατική εποχή των πολλαπλών «συμπεριλήψεων», δύνασαι να ομιλείς δια τα πάντα: πλην ενός, εκείνο που θίγει τα κεκτημένα των από πάνω. Δουλειά, μεροκάματο, εργασιακά δικαιώματα, συνδικαλισμός, διώξεις για τα φρονήματα, εξοβελίζονται από τη δημόσια συζήτηση.
Οι δουλίτσες των Ντεγκρέδων, οι δουλειές του Στέφανου, με τα πηγαινέλα του, και η αναδουλειά των απολυμένων και των απλήρωτων είναι συμπτώματα της ίδιας βαρβαρότητας. Που επικαλύπτεται στην τηλοψία με το σύγχρονο όπιο των λαών, τη χρυσόσκονη του λάιφ στάιλ.
Για τις –πολλές- ζωές που χάλασε η δυναστεία των Ντεγκρέδων έχει ήδη επιβληθεί σιωπητήριο. Οι επίγονοι, αντί συγγνώμης, περιφέρουν υπεροψία και περιφρόνηση στο πόπολο, που δεν το βλέπουν παρά μόνο ως πλήθος υπηκόων.
Για τις –λιγότερες, ευτυχώς- ζωές που χάλασε ο Στέφανος της Ελλάδας επίσης δεν μιλά κανείς. Διότι στις απολύσεις, προνόμιο των αφεντάδων, κάθε αφεντικό -δεξιό, αριστερό, αδιάφορο- δηλώνει συμπαράσταση. Και κάθε εργαζόμενη/ος βρίσκεται μόνος απέναντι στο σύστημα που ενισχύει τις ατομικότητες διαρρηγνύοντας κάθε τι συλλογικό.
Η αριστερά γενικώς και ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικώς, οφείλουν να μιλήσουν. Βροντοφωνάζοντας.
Κατέ Καζάντη
