Ξεχνιέται η σύστασή του στους συμπατριώτες του να πίνουν χλωρίνη για να νικήσουν τον κορωνοϊό;
Αλλες φορές, τέτοιες μέρες, με τους Αμερικανούς πολίτες να εκλέγουν πρόεδρο, η συζήτηση στην Ελλάδα αφορούσε κυρίως τον «φιλελληνισμό» των υποψηφίων. Φέτος ελάχιστα μας απασχόλησαν τα αισθήματα της Κάμαλα Χάρις και του Ντόναλντ Τραμπ για την Ελλάδα. Ισως μάθαμε πια, από τη μια εναλλαγή εξουσίας στην άλλη, στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία (θα προσθέταμε και τη Ρωσία, αν λειτουργούσε εκεί η δημοκρατία υπό τον «ισόβιο» δεσπότη Βλαντιμίρ Πούτιν), ότι για τις μεγάλες δυνάμεις άλλα πρωτεύουν.
Οχι οι αγωνίες των περιφερειακών «φίλων και συμμάχων τους». Μολαταύτα, το «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας», τόσο βολικό και ξεκούραστο, ουδέποτε ήταν κάτι ουσιωδέστερο από αντιιστορικό και ανιδεολογικό ευφυολόγημα. Δεν κατοικούμε σε κάποιον περίκλειστο παράδεισο, αλλά σ’ έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, για τη μοίρα του οποίου οφείλουμε να νοιαζόμαστε, άρα και για το ποιοι ηγεμονεύουν. Για τη μοίρα του περιβάλλοντος, των στοιχειωδών ηθικών αξιών, του ουμανισμού (σε ισχνότατη έστω εκδοχή του), των κεκτημένων της δημοκρατίας, που όλο και λιγότερο αποδεικνύονται όντως κεκτημένα. Το πιστοποιεί η πλανητική επέλαση της Ακροδεξιάς, ακόμη και ειδεχθών φιλοφασιστικών μορφών της.
Πρώτη η Ακροδεξιά θα σπεύσει να πανηγυρίσει με τυχόν παλιννόστηση του Τραμπ. Η Ακροδεξιά της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Ουγγαρίας, του Ισραήλ, της Ελλάδας βέβαια. Αυτός είναι το πρότυπό της. Η δική του στάση την εμπνέει: ο ωμός ρατσισμός του, το μίσος του για τη δημοκρατία, η αδιαφορία για τους θεσμούς και τους νόμους (είτε για το Καπιτώλιο πρόκειται είτε για την εφορία), ο χυδαίος σεξισμός, η εκδικητικότητα, οι δημόσιοι εκβιασμοί, η τερατώδης ευκολία στα κραυγαλέα ψεύδη, ο αυταρχισμός, η ανυπόφορη φιλαυτία και αλαζονεία, ο σωβινιστικός λαϊκισμός του, η περιφρόνησή του απέναντι στην επιστήμη και τον ορθό λόγο. Ξεχνιέται η σύστασή του στους συμπατριώτες του να πίνουν χλωρίνη για να νικήσουν τον κορωνοϊό; Ή η γνωμάτευσή του πως η κλιματική κρίση είναι «φάρσα», εξ ου και η υπόσχεσή του στους άπληστους πετρελαιοβιομήχανους ότι θα τους επιτρέψει να υλοποιήσουν κάθε περιβαλλοντοκτόνο επιθυμία τους;
Το ασαφές και μεσοβέζικο πρόγραμμα της Χάρις δεν υπόσχεται τίποτε περισσότερο από ένα βήμα σημειωτόν. Για τη δημοκρατία, όμως, για το περιβάλλον, τους μετανάστες, τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων, ενδεχόμενη νίκη του σεσημασμένου Τραμπ είναι ένα άλμα προς τον βυθό.
Παντελής Μπουκάλας
