Η αλήθεια είναι ότι είχαμε καιρό να δούμε μια πρωτοβουλία που να μην προέρχεται από τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής. Όταν μάλιστα η πρωτοβουλία αυτή έχει ενωτική και όχι διχαστική απεύθυνση, έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο σχολιασμός για το κείμενο των «14» ενταγμένων (Νέα Αριστερά – ΜΕΡΑ25 Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά) και ανένταχτων αριστερών, που με δημόσιο κείμενό τους καλούν τις δύο οργανώσεις, αλλά και όσες άλλες συμμερίζονται τις σκέψεις αυτές, να κάτσουν στο τραπέζι του διαλόγου.
Στο κείμενό τους οι «14» επισημαίνουν την ανάγκη ενός κοινώς αποδεκτού προγραμματικού πλαισίου, κυρίως σε τομείς που υπάρχουν συγκλίσεις θέσεων, όπως τα εργασιακά, την ακρίβεια, τη φορολογία, τα δημόσια αγαθά, τις εξορύξεις, τα δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον, τη στέγη κλπ.
Στη συνέχεια το κείμενο αναφέρει και το πεδίο κοινών δράσεων, που έτσι κι αλλιώς οι οργανώσεις αυτές, όπως και ανένταχτοι/ες πολλές φορές συνυπάρχουν στο δρόμο. Η αναφορά στο αντιπολεμικό κίνημα είναι ενδεικτική, αλλά και στις κινητοποιήσεις κατά του φασισμού και του ρατσισμού.
Ένας τέτοιος διάλογος, σημειώνεται, «θα αποτελέσει καταλυτικό μήνυμα ενότητας προς τον κόσμο της εργασίας και των κινημάτων, θα δημιουργήσει νέα ελπίδα και θα καταγραφεί ως μια νέα δυναμικά ανερχόμενη Αριστερά. Γιατί στην πολιτική το σύνολο συχνά ξεπερνά το άθροισμα των μερών του. Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή».
Κεντρικό ζήτημα στο κείμενο των «14» είναι το ζήτημα της ανάκτησης της αξιοπιστίας. Γι’ αυτό, άλλωστε, αναφέρονται στην έμπρακτη αναγνώριση των λαθών, όχι ως αυτομαστίγωμα, αλλά στο πλαίσιο του αναγκαίου αναστοχασμού. Παράλληλα οι συντάκτες του κειμένου εκτιμούν ότι σε και περίοδο γενικευμένης κρίσης είναι συνακόλουθη η κοινωνική πόλωση, συνεπώς και η αναζήτηση πολιτικής έκφρασης της ταξικής πάλης και των αγώνων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Με βάση αυτή τη θεώρηση, επιβάλλεται στην Αριστερά να αναγεννηθεί και να επιδιώξει μια νέα σύνθεση, αλλά και να πρωτοστατήσει στον αγώνα επιβίωσης των εργαζομένων και της κοινωνικής χειραφέτησης.
Η λογική του κειμένου δεν φαίνεται να κάνει άλματα στο κενό. Κινείται προσεχτικά έχοντας επίγνωση των δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ωστόσο, δεν το παραπέμπει για το απώτερο μέλλον. Εκτιμά ότι οι κοινωνικές συνθήκες υποχρεώνουν τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να κινηθούν ταχύτερα, βασισμένες όμως αρχικά στον αναγκαίο διάλογο και παράλληλα σε κοινές δράσεις. «Σκοπός της ενότητας και μιας νέας σύνθεσης είναι πρωτίστως η συγκέντρωση ευρύτερων δυνάμεων του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας και των ανθρώπων που μετέχουν σε εναλλακτικά κοινωνικά σχήματα. Από τις αντιπολεμικές/αντιεθνικιστικές πρωτοβουλίες έως τις κινητοποιήσεις κατά της πατριαρχίας και της βίας που καθημερινά ασκείται. Από τις δράσεις αλληλεγγύης έως τις οικολογικές κινήσεις. Από τις αντιαυταρχικές διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία έως την πολυχρωμία των κινητοποιήσεων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας» Οι «14» μιλούν για ρυάκια αντίστασης στον υπάρχον σύστημα που αποτελούν νησίδα σε ένα τοπίο απέραντης κοινωνικής και πολιτικής ξηρασίας. Αλλά, όπως λένε και ελπίδα για τους αγώνες που έρχονται στην προοπτική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Οι «14» που υπογράφουν το κείμενο είναι οι: Σπύρος Γκουγκούσης, Βασίλης Γλέζος, Λεωνίδας Καρύγιαννης, Γιώργος Κολλιάς, Νίκος Κορφιάτης, Μακρίνα Βιόλα Κώστη, Οδυσσέας Μανουσαρίδης, Χαρά Ματσούκα, Γιάννης Παπαδημητροπουλος, Βασίλης Παπαστεργίου, Μανώλης Σαρρής, Μιχάλης Φωτόπουλος, Κέρκυρα Χαρχάλιου.
