Δεν περίμεναν τόσο κόσμο στη συναυλία για το έγκλημα των Τεμπών στο Καλλιμάρμαρο (πέραν όσων βρεθήκαμε εκεί, οι χρήστες του ελεύθερου λινκ της συναυλίας έφτασαν το 1,5 εκατομμύριο, κάτι που ισοδυναμεί με πάνω από 4 εκατομμύρια θεατές). Δεν το περίμεναν ούτε οι ίδιοι οι διοργανωτές. Πόσο μάλλον οι άλλοι, «αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό». Οι οποίοι, από το ίδιο κιόλας βράδυ, αποδύθηκαν σε μια απροκάλυπτη εκστρατεία απαξίωσης ενός γεγονότος που έχει εγγραφεί πια ως μια στιγμή συλλογικής ανάτασης, ως μια διαρκής υπόμνηση πως η απόδοση δικαιοσύνης –και, φυσικά, ευθυνών− δεν θα πάψει να αποτελεί ζητούμενο.
Και να οι πομφόλυγες περί λαϊκισμού, να η υπόμνηση του δημοψηφίσματος του ’15, να η «τρομοκρατία» της Παλαιστίνης και η απόπειρα διασυρμού των οικογενειών των θυμάτων, όλα ένας αχταρμάς προκειμένου να εξυπηρετηθεί –και να προστατευθεί− το κυβερνητικό αφήγημα.
«Είναι αδιανόητο ο ανθρώπινος πόνος, η οργή των συγγενών, να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης κάποιων και να το μεταφράζουν σε πολιτικά πυροτεχνήματα (…) Αναφέρομαι σε αυτούς που πάνε να συμπαρασταθούν στους γονείς και προσπαθούν να περάσουν τη δική τους προπαγάνδα. Είτε ξεπλένοντας τη Χαμάς, είτε βρίζοντας τον πρωθυπουργό, είτε κάνοντας πολιτική. Αυτά είναι χυδαιότητες», εξανέστη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
«Τραγούδια που δεν είναι τραγούδια, αλλά φτηνός (και κακόγουστος) λαϊκισμός, που κάνει μπαμ από απόσταση. Φταίει, λέει, το κέρδος που έγινε το ατύχημα. Οι ίδιοι που τραγουδούσαν στο Σύνταγμα για το ΟΧΙ τον Ιούλιο του 2015, σε μια νέα παράσταση που βρωμάει βαριά μούχλα», έγραψε ο Στάθης Καλύβας. Και από κοντά ο Ηλίας Κανέλλης:«εδώ δεν μιλάει η συγκίνηση, αλλά ένας αγνός και ανόθευτος λαϊκισμός, ανάλογος εκείνου που έκαιγε τις καρδιές των εξεγερμένων τα χρόνια του μνημονίου… Επειδή για να γραφτούν τα στιχάκια, βγήκαν ακόμα μια φορά τα κλισέ του εξεγερμένου. Το κέρδος, η δικαιοσύνη –εύκολες και φορτισμένες λέξεις, της πάνω και της κάτω πλατείας μαζί».
Με τη Βάνα Νικολαϊδου-Κυριανίδου −πρόεδρο του τμήματος Φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ− να το …απογειώνει: «προσωπικό πένθος και κομματικά οφέλη είναι πράγματα απολύτως ασύμβατα! Απέραντος σεβασμός στη μητέρα του Αξαρλιάν», έγραψε στο facebook, αφού προηγουμένως αναδημοσίευσε –συμφωνώντας προφανώς− πως «χθες(σ.σ. στο Καλλιμάρμαρο) ήταν η πρόβα τζενεράλε για τη μεγάλη συναυλία στη μνήμη του Νασράλα».
«Λαϊκισμός» διά πάσαν νόσον
Εκπλήσσεται κανείς; Φυσικά και όχι. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που συγκεκριμένοι εκπρόσωποι μιας αυτοαναφορικής και αυτοπροσδιοριζόμενης «ελίτ», υπό τον μανδύα των «πνευματικών ανθρώπων» της χώρας, επιστρατεύονται –οικειοθελώς− στην προσπάθεια να πέσει ταφόπλακα στη συλλογική μνήμη και στο συλλογικό τραύμα, να εμπεδωθεί το «πάμε παρακάτω», το εφήμερο, το αδιάφορο, το εύπεπτο, να μείνουν στο απυρόβλητο οι υπαίτιοι. Βαφτίζουν έτσι «λαϊκισμό» –λέξη που πιπιλάνε σαν καραμέλα, που τη χρησιμοποιούν σαν ξόρκι και σαν μπαμπούλα− οτιδήποτε πάει κόντρα στην κυρίαρχη αυταρχική νεοφιλελεύθερη ατζέντα: είτε πρόκειται για διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, συναυλίες, είτε για αντιπολιτευτικό λόγο (ασχέτως αν αυτός αναζητείται…). Θεωρούν λαϊκισμό την επίκληση του πένθους και στηλιτεύουν τη συστράτευση του καλλιτεχνικού κόσμου σε αυτό τον αγώνα για δικαίωση.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, καθόλου δεν ενοχλούνται και δεν διαμαρτύρονται για τον αγοραίο κυνισμό κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών –πώς το είχε πει αλήθεια πέρυσι τον Νοέμβριο ο Άδωνις Γεωργιάδης; «κανένας στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για εξεταστική για τα Τέμπη». Ή για τη ρητορική δημοσιογράφων και λοιπόν δημοσιολογούντων –παροιμιώδης η προ ημερών αποστροφή του Άρη Πορτοσάλτε όταν αναφερόμενος στα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε από τηλεοράσεως ότι «οι αριστεροί ξέρουν να παίρνουν λαιμό, κανονικό λαιμό».
Δεν ενοχλούνται γιατί ο …αντιλαϊκιστικός πόλεμός τους βλέπει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση πάντα. Τι κι αν το όχι μακρινό 2017, ο (τότε) γενικός γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ –απαντώντας σε ερώτηση της υπογράφουσας ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης− είχε δηλώσει ρητά πως «είναι αλήθεια ότι στην Ευρώπη ο λαϊκισμός έχει συνήθως δεξιά προέλευση», αδειάζοντας έτσι τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος ως επικεφαλής (τότε) της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωνε (Politico, Ιούνιος ’17) πως «η βία προέρχεται αποκλειστικά από την Αριστερά τα τελευταία χρόνια».
«Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ»
Ενοχλήθηκαν, λοιπόν, από την εικόνα στο Καλλιμάρμαρο. Και εξοργίστηκαν. Γιατί αυτό που έγινε εκεί, δεν μπόρεσαν να το ελέγξουν. Κατέφυγαν, έτσι, σε κάτι που ξέρουν να κάνουν καλά, σε προσβλητικούς εξυπνακισμούς για δήθεν λαϊκισμό, εκμετάλλευση του πόνου, πολιτικοποίηση του δράματος. Στοχοποίησαν καλλιτέχνες και τραγούδια γιατί δεν ανέχονται να βλέπουν τους συγγενείς των θυμάτων να μην πενθούν σιωπηλά, αλλά να έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους «αν δεν βρουν το τέρμα να μην ησυχάσουν, να μην σταματήσουν, να μην ξαποστάσουν, να μην κάνουν πίσω και να μην ξεχάσουν», όπως σπαρακτικά, αλλά και αποφασιστικά, έγραψε και ερμήνευσε ο Φοίβος Δεληβοριάς.
Η επιτυχία, δε, της συναυλίας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ελλάδα είναι φέτος, και επισήμως, η χειρότερη χώρα της ΕΕ όσον αφορά το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα, αφού αυτά –σύμφωνα με σχετική έρευνα του Ευρωβαρόμετρου που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2024 και δημοσίευσε προ ημερών η Κομισιόν− έχουν πληγεί τόσο που περίπου το 70% των πολιτών θεωρούν ότι δεν προστατεύονται ουσιαστικά από την πολιτεία και τη δικαιοσύνη.
Να, λοιπόν, γιατί τρέμουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Γιατί όπως τόσο εύστοχα επεσήμανε η Τάνια Τσανακλίδου, «συναντήσαμε (σ.σ. στη συναυλία) τους ανθρώπους που θέλουμε να ζούμε μαζί. Νιώσαμε ότι η πραγματική δύναμη είναι στα δικά μας χέρια και αυτό καλό είναι πότε-πότε να το θυμόμαστε».
Αννέτα Καββαδία
