Ομιλία του Αλέξη Χαρίτση στην Ολομέλεια της Βουλής κατά την ψήφιση του σ/ν του Υπουργείου Παιδείας για την κύρωση της Σύμβασης της Λισαβόνας.
Γίνεται μεγάλη συζήτηση για την ανάγκη ανασυγκρότησης της Αριστεράς, ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου, για την ανάγκη να υπάρξει κυβερνητική εναλλακτική στην Δεξιά του κ. Μητσοτάκη που αποδοκιμάστηκε στην κάλπη και ήδη βλέπουμε να κλυδωνίζεται.
Η συζήτηση για την ανασύνθεση, την ανασυγκρότηση, έχει πράγματι ισχυρό κοινωνικό υπόβαθρο, το είδαμε αυτό προεκλογικά σε ολόκληρη τη χώρα.
Η συζήτηση όμως γίνεται χωρίς περιεχόμενο, προγραμματικό και πολιτικό.
Πρόκειται για μια συζήτηση που συνεχίζει να διεξάγεται με όρους ποδοσφαιρικούς και πασαρέλας.
Μια συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από πρόσωπα και προσωπικές στρατηγικές.
Ο κόσμος καταλαβαίνει και κρίνει.
Και είναι ακριβώς αυτές οι λογικές, αυτή η αντίληψη για την πολιτική που δημιουργεί την απαξίωση, ειδικά στον απαιτητικό κόσμο της Αριστεράς, και ωθεί τον κόσμο στην αποχή.
Είναι ακριβώς αυτές οι πολιτικές του μέσου όρου και της απουσίας σαφούς ιδεολογικού στίγματος που ενισχύουν την ακροδεξιά.
Καμία προοδευτική εναλλακτική πρόταση δεν υπάρχει αν δεν έχει στις προτεραιότητες της την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης, του δημοσίου πανεπιστήμιου.
Ιδιωτικά πανεπιστήμια, λαθρόβια κολλέγια, πτυχία αμφίβολης αξίας δεν συμβαδίζουν με μια προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης.
Υπάρχει αριστερή εναλλακτική με κούρσα εξοπλισμών;
Χωρίς φορολόγηση των πλουσίων και μια αναδιανεμητική πολιτική από τα πάνω προς τα κάτω; Χωρίς οδικό χάρτη, με τομές και συγκρούσεις, για την δίκαιη κλιματική μετάβαση;
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η χώρα πρέπει να αλλάξει πορεία.
Ο προοδευτικός κόσμος όμως δεν θα δώσει πολλές ευκαιρίες ακόμα σε ένα έργο που το έχει ξαναδεί.
Αν η πρόταση απέναντι στη Δεξιά είναι μια ευκαιριακή συμμαχία που θα εφαρμόσει πανομοιότυπες πολιτικές, είναι καταδικασμένη να αποτύχει και δεν αφορά τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες.
Κανένα μέτωπο, καμιά συνεργασία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς καθαρές θέσεις, ευκρινές πολιτικό περιεχόμενο και σαφές πρόγραμμα.
Αν δεν καταστεί ξεκάθαρο στην κοινωνία αυτό που είπα πριν λίγο, ότι εδώ έχουμε την σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων: ιδεολογικά, αξιακά, πολιτικά, κοινωνικά.
Δεν ξέρουμε τελικά τι αποτελέσματα είχε η έρευνα του κ. Πιερρακάκη. Ξέρουμε ότι κάπου στον Νοέμβριο αποφάσισε να προχωρήσει στην κύρωση της Σύμβασης της Λισαβόνας.
Η μόνη διακρατική συμφωνία – από αυτές που είχε πει ο Πρωθυπουργός – που ήρθε για κύρωση, ήταν αυτή με την Κύπρο.
Μετά ξεχάσαμε και την αναθεώρηση του άρθρου 16 και ήρθε ο εκτρωματικός αντισυνταγματικός νόμος για τα περίφημα «μη κρατικά» πανεπιστήμια. Είναι αλήθεια ότι ακούγεται καλύτερα από το «ιδιωτικά πανεπιστήμια», όπως ακούγεται καλύτερα το αποκρατικοποίηση σε σύγκριση με το ιδιωτικοποίηση. Και τώρα, μετά από τόσους μήνες, θυμηθήκαμε πάλι τη Σύμβαση της Λισαβόνας.
Κι εδώ ξαναμπαίνει το ερώτημα «γιατί τώρα άραγε;»
Τα ελληνικά ΑΕΙ είναι σήμερα αρκούντως διεθνοποιημένα, μετέχουν του ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, έχουν φοιτητές και φοιτήτριες από τρίτες χώρες κοκ.
Οι γόνοι της ελληνικής οικονομικής ελίτ ήθελαν τα παιδιά τους να μπορούν να αγοράσουν πτυχία με κύρος.
Ήθελαν πτυχία ιατρικής, πολιτικού μηχανικού, νομικής κοκ. και ήθελαν να αποσπάσουν αυτά τα προνόμια από το δημοκρατικό καθολικό σύστημα πρόσβασης στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Και για να το πετύχουν αυτό, οι ελληνικές ελίτ έπρεπε να βρουν την κυβέρνηση που τους αντιστοιχούσε. Μια κυβέρνηση – προστάτη των προνομίων των ελίτ, μια κυβέρνηση των τζακιών και της αναξιοκρατίας.
Και για να το πετύχουν αυτό, οι ελληνικές ελίτ χρειάζονταν και τον κατάλληλο Υπουργό Παιδείας.
Πώς προχωράει αυτό το τόσο φιλόδοξο εγχείρημα των ιδιωτικών πανεπιστήμιων; Υπήρξε ενδιαφέρον τελικά από διάσημα και καταξιωμένα ιδρύματα του εξωτερικού;
Γιατί από διάφορα δημοσιεύματα μέχρι στιγμής έχουμε μάθει για ένα fund μόνο που μάλιστα είχε καταθέσει φάκελο στην Επιτροπή Ανταγωνισμού- λένε τα δημοσιεύματα- πριν καν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή.
Η σύγκρουση είναι ιδεολογική. Εμείς θέλουμε η παιδεία να συνεχίσει να είναι το εργαλείο για την κοινωνική κινητικότητα και τη μείωση των ανισοτήτων. Εσείς είστε στην αντίθετη όχθη.
Δεν είμαστε, λοιπόν, αντίθετοι στην κινητικότητα των φοιτητών εντός της ΕΕ ή σε έναν ευρύτερο γεωγραφικό χώρο. Είμαστε αντίθετοι στην εμπορευματοποίηση της παιδείας. Είμαστε αντίθετοι στην πορεία της Ευρώπης ως πρόθυμου συμμάχου. Είμαστε αντίθετοι στην πολεμική οικονομία της Ευρώπης. Κι είμαστε στο πλάι των φοιτητών που διαδηλώνουν για να σταματήσει η γενοκτονία την Παλαιστίνη.
