Ο σημερινός ψευδώνυμος ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Κασσελάκη φλερτάρει καθημερινά με τις συντηρητικές αντιλήψεις, κλείνοντας το μάτι σε δεξιά (ΝΑΤΟ, υπερεξοπλισμοί, φοροαπαλλαγές στους πλούσιους) ακόμη και σε ακροδεξιά εκλογικά ακροατήρια (“ατζέντα Ισλαμαμπάντ”, ελληνοτουρκικά, επίσκεψη στη “Βόρειο Ήπειρο”).
Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που κατέδειξε τα όρια της στρατηγικής Κασσελάκη και την απόλυτη αποτυχία να αποτελέσει μια στοιχειωδώς σοβαρή και συγκροτημένη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εξαπέλυσε μια χυδαία αυριανικού τύπου επίθεση εναντίον της Νέας Αριστεράς και των βουλευτών της, υπό τον τίτλο “Φέρτε πίσω τις έδρες”. Με προφανή στόχευση τη μετατόπιση της συζήτησης, τη μη αναζήτηση ευθυνών για το κακό εκλογικό αποτέλεσμα και για αντιπερισπασμό στην εσωκομματική κριτική που ήδη έχει ξεσπάσει.
Με ανακοίνωση της Νέας Αριστεράς και με δηλώσεις του Προέδρου της Κ.Ο. Αλ. Χαρίτση επισημάνθηκε το γελοίο αυτού του “αιτήματος”. Ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα ο Νίκος Φίλης με δήλωσή του είχε θυμίσει τους βουλευτές από άλλα κόμματα που παλαιότερα είχαν προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ ή είχαν στηρίξει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, αποσοβώντας-στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών- την πτώση της κυβέρνησης. Και είχε θέσει το λογικό ερώτημα πώς ένα κόμμα που μέχρι πρόσφατα ενέτασσε στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, βουλευτές που “αποστατούσαν” ερχόμενοι σε αντίθεση με τα Μνημόνια ή τον εθνικισμό, μπορεί να χαρακτηρίζει “αποστασία” την αποχώρηση βουλευτών ή στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ; Πώς μπορεί να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Όταν, μάλιστα, η αποχώρηση της Νέας Αριστεράς, δεν συνδέεται με προσχώρηση σε άλλο κόμμα και εγκατάλειψη του χώρου της Αριστεράς, αλλά, αντίθετα, με την υπεράσπισή του από τη μετάλλαξη και τον εκφυλισμό που εκπροσωπεί ο Κασσελάκης και οι “ιδέες” του.
Επίσης, με σοβαρό και τεκμηριωμένο τρόπο έχει καλυφθεί το Συνταγματικό και θεσμικό ζήτημα. Ο εκλεγμένος βουλευτής έχει απόλυτη ελευθερία συνείδησης και κρίσης κατά την άσκηση των καθηκόντων του, συνεπώς, μπορεί να αλλάξει ακόμη και κόμμα, να ανεξαρτητοποιηθεί ή μαζί με άλλους να ιδρύσουν νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μια στοιχειώδης γνώση της 50χρονης ιστορίας της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, καταδεικνύει δεκάδες περιπτώσεις τέτοιου είδους διαφοροποιήσεων βουλευτών όλων των κομμάτων, διαχρονικά. Πιθανότατα, μάλιστα, οι προσχωρήσεις βουλευτών από άλλα κόμματα στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ρεκόρ όλων των εποχών!
Η περίπτωση των Ιουλιανών και του 1965 είναι διαφορετική και είναι ανιστόρητος όποιος/α επιχειρεί συγκρίσεις. Τότε, είχαν υπάρξει πρακτικές χρηματισμού και φαύλων συναλλαγών για να βρεί κοινοβουλευτικούς υποστηρικτές-ανδρείκελα το βασιλικό πραξικόπημα.
Όμως, πέραν του προφανούς τραγέλαφου, της ανακολουθίας και της θεσμικής-συνταγματικής ακυρότητας, η επιχειρηματολογία περί “κλεμμένων εδρών” σε πολιτικό επίπεδο κρινόμενη είναι βαθύτατα και ακραία συντηρητική και αντιδημοκρατική. Έρχεται, μάλιστα, σε καταφανή σύγκρουση με τη διαχρονική και σταθερή επιδίωξη της Αριστεράς για αλλαγή των συσχετισμών “στη Βουλή και στο λαό”.
Μια στρατηγική που στοχεύει σε συνεχείς μετατοπίσεις, ανασυνθέσεις και διαφοροποιήσεις σε όλα τα πεδία. Πρωτίστως στο κοινωνικό αλλά και σε επίπεδο Κοινοβουλίου. Η Αριστερά όταν λέει π.χ. ότι θέλει την ήττα της όποιας δεξιάς κυβέρνησης δεν εννοεί απαραίτητα τις επερχόμενες εκλογές. Η πτώση μιας κυβέρνησης μπορεί να επιτευχθεί με την απώλεια της δεδηλωμένης κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, των αγώνων και των διεκδικήσεων του. Απώλεια της δεδηλωμένης, μόνο με αποχώρηση βουλευτών από την κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να υπάρξει. Αλίμονο, λοιπόν, αν η Αριστερά ταχθεί εναντίον ενός μείζονος δικού της πολιτικού στόχου: την ανατροπή συντηρητικων κυβερνήσεων όχι κατ’ ανάγκη στο τέλος μιας κοινοβουλευτικής θητείας, αλλά στο ενδιάμεσο με αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Αλίμονο αν η Αριστερά αρχίσει να ομνύει στο αδιατάρακτο των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, ακυρώνοντας έτσι την ίδια τη δημοκρατική κοινοβουλευτική διαδικασία, που στοχεύει ακριβώς στη δυνατότητα όλων να πείσουν εαυτούς και αλλήλους για την ορθότητα της άποψής τους. Με τον τρόπο αυτό, η πολιτική “αποστασία” και η κατά συνείδηση ψήφος του βουλευτή, είναι εγγεγραμμένη στον πυρήνα του κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό ορθά το Σύνταγμα μας δεν προβλέπει υποχρεωτική εξάντληση της τετραετούς διακυβέρνησης, αλλά επιβάλλει το συνεχή έλεγχο της Αρχής της δεδηλωμένης με τη διαδικασία των προτάσεων μομφής ή με την οιονεί θεώρηση της ψήφισης του προϋπολογισμού ως ψήφου εμπιστοσύνης προς την εκάστοτε κυβέρνηση.
Συνεπώς, η αντίληψη περί κομμάτων που προσομοιαζουν με στρατώνες, στάβλους ή “μαντριά”, είναι ακραία αντιδραστική και αντικοινοβουλευτική. Για “κλεμμένες έδρες” στην πρόσφατη ιστορία μιλούσαν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ την περίοδο που έχαναν βουλευτές λόγω των μνημονιακών πολιτικών. Όχι η Αριστερά.
Αυτή η ρητορική του κ. Κασσελάκη και της ομάδας του είναι τελικά μια ακόμη προσχώρηση του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε ακραίες συντηρητικές, αντιδημοκρατικες και αντικοινοβουλευτικές αντιλήψεις. Και ως τέτοιες δε μπορεί παρά να αποδοκιμάζονται από κάθε αριστερό και δημοκρατικό πολίτη.
ΥΓ: Για να ευθυμήσουμε, θα συμβουλεύαμε τον κ. Κασσελάκη να πάρει στα σοβαρά αυτά που λέει περί “κλεμμένων εδρών”, με βάση τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών. Και να δώσει πρώτος το παράδειγμα, παραχωρώντας τις έδρες που δεν δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα στα άλλα κόμματα. Ιδού η Ρόδος…
*O Τάκης Κατσαρός είναι μέλος του Προσωρινού Συντονιστικού Οργάνου της Νέας Αριστεράς
