Δεν υπάρχει νεοδημοκράτης και νεοδημοκράτισσα που θα ερωτηθεί και δεν θα απαντήσει πως η ΝΔ είναι το κόμμα της Ευρώπης (η διαβόητη άλλωστε …φυλή των «μένουμε Ευρώπη», που πρωτοεμφανίστηκε στο δημοψήφισμα του 2015, από τη Δεξιά και το ακραίο Κέντρο έλκει την καταγωγή της). «Όλοι πρέπει να αναλογιστούμε ποια είναι η παράταξη που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη, που κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη και που κάνει τώρα την Ελλάδα Ευρώπη. Αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία. Είμαστε μία παράταξη ταυτισμένη με την ευρωπαϊκή ιδέα», έλεγε πριν μερικές μέρες στα Καλάβρυτα ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όπως όλα δείχνουν, η ατάκα «κάνουμε την Ελλάδα Ευρώπη» θα… πολυφορεθεί ενόψει ευρωεκλογών.
Το ότι έβαλε την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ η δεξιά παράταξη, είναι γεγονός ιστορικά σωστό. Κάνει, όμως, τώρα την Ελλάδα Ευρώπη, όπως διατείνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Ή μήπως τα μηνύματα που έρχονται από τις Βρυξέλλες έχουν θορυβήσει σε τέτοιο βαθμό τα κυβερνητικά στελέχη που ξεχνούν τους… ευρωπαϊκούς τους τρόπους και είτε επιτίθενται σε ευρωπαίους αξιωματούχους που απλώς κάνουν τη δουλειά τους (πιο πρόσφατο παράδειγμα οι επιθέσεις εναντίον της ευρωπαίας εισαγγελέα), είτε αρνούνται να συναντηθούν μαζί τους όταν η σύνθεση της αποστολής δεν είναι της αρεσκείας τους; (Ενδεικτικότατη η άρνηση των κυβερνώντων να συναντηθούν με την επιτροπή LIBE στην Αθήνα).
Για να δούμε…
«Κάνει την Ελλάδα Ευρώπη». Σοβαρά τώρα;
Είναι αλήθεια πως με συστηματικό τρόπο, και με τη βοήθεια ενός θηριώδους προπαγανδιστικού μηχανισμού, ο έλληνας πρωθυπουργός καλλιεργεί προσεκτικά το προφίλ του σύγχρονου, ευρωπαϊστή, μετριοπαθούς πολιτικού του φιλελεύθερου Κέντρου. Επιδεικνύει, σε κάθε ευκαιρία, την απόλυτη υπακοή στην εκάστοτε γραμμή της ΕΕ –σπεύδοντας, ενίοτε, να υπερθεματίσει ως βασιλικότερος του βασιλέως– ενώ εμφανίζεται λάβρος εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να σταθεί έστω κριτικά απέναντι στις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών.
Εγκλωβισμένος, ωστόσο, τόσο αυτός, όσο και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης, στην υπεροψία και την αλαζονεία τους, με μια αίσθηση παντοδυναμίας να εκπέμπεται από κάθε πτυχή της ασκούμενης πολιτικής, και με δεδομένη την καθεστωτική τους αντίληψη, αδυνατούν να αντιληφθούν πώς ακόμα κι ένα ευρωκοινοβούλιο de facto αποδυναμωμένο είναι δυνατόν να αντιδρά με τον πιο επίσημο, ανοιχτό και θεσμικό τρόπο στην κατάλυση του κράτους δικαίου που, με τη βούλα, συντελείται πλέον στην Ελλάδα. Γιατί το ψήφισμα που με ψήφους 330 έναντι 254 καταδικάζει τη χώρα –ή, σωστότερα, την κυβέρνηση– εκφράζοντας ιδιαίτερη ανησυχία για «πολύ σοβαρές απειλές κατά της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων», έρχεται να καταρρίψει με πάταγο το αφήγημα μιας χώρας που κάποιοι θέλουν να την πλασάρουν ως «πρότυπο».
«Κάνει την Ελλάδα Ευρώπη», λοιπόν, μια κυβέρνηση που βασίστηκε σε μονταρισμένους διαλόγους μεταξύ ενός σταθμάρχη και ενός μηχανοδηγού, για να κρυφτεί πίσω από το αφήγημα ότι για τα Τέμπη φταίει ένας και μόνο άνθρωπος. Που έχει πιαστεί να φυτεύει κοριούς σε όποιον μιλάει ελληνικά. Που έχει, επίσης, πιαστεί να μοιράζει προσωπικά δεδομένα πολιτών σε ημέτερους «της παρατάξεως» και ποιος ξέρει σε ποιον άλλον. Μια κυβέρνηση «άριστη» στην ανελευθερία του Τύπου, με χειραγώγηση των ΜΜΕ και ακραία προπαγάνδα που τη φέρνει στη «θέση 107» στη σχετική κατάταξη. Με εκφοβιστικές αγωγές (SLAPP) από εμπλεκόμενους σε σκάνδαλα, που έχουν το θράσος να ζητούν και τα ρέστα. Με μια καθεστωτική αντίληψη περί κράτους-λάφυρου, με σκάνδαλα που φτάνουν μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο και κουκουλώνονται προκειμένου να μη βρεθεί άκρη, με ένα δήθεν επιτελικό κράτος που καταρρέει στις πρώτες φυσικές καταστροφές, με πρακτικές προκλητικής διευκόλυνσης ημετέρων εις βάρος κρίσιμων δημόσιων δομών (υγεία, παιδεία, μεταφορές κλπ). «Κάνει την Ελλάδα Ευρώπη» μια κυβέρνηση «άριστη» στη χειραγώγηση και στην κακή ποιότητα της Δικαιοσύνης, στην ατιμωρησία και στο κουκούλωμα, στα «στραβά μάτια» στην τραγωδία της Πύλου.
Κι όμως, ο βασιλιάς είναι γυμνός
Και όταν όλα αυτά επισημαίνονται, όταν βγαίνουν στο φως –με ευρωπαϊκή μάλιστα σφραγίδα– τότε αρχίζει η διαδικασία της αποδόμησης. «Κατάπτυστο το ψήφισμα», «στοχοποίηση της χώρας στο εξωτερικό», «ανθελληνική η στάση όσων επισημαίνουν τα κακώς κείμενα», «απαράδεκτη» –σύμφωνα με τον Άδωνι Γεωργιάδη– η ευρωπαία εισαγγελέας η οποία για άλλη μία φορά ήταν καταπέλτης εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης: «πόσες τραγωδίες σαν τα Τέμπη χρειάζονται για να καταλάβουμε ότι η διαφθορά σκοτώνει;», αναρωτήθηκε η Λάουρα Κοβέσι, με τον έλληνα υπουργό Υγείας να πετά το ευρωπαϊκό προσωπείο και …πολύ θυμωμένος –δείχνοντας πώς αντιλαμβάνεται και την έννοια της ανεξάρτητης δικαιοσύνης– να της επιτίθεται, λέγοντας πως «αν υπάρχει διαδικασία, ακόμα και να αμφισβητήσουμε τη θέση της, θα πρέπει το κάνουμε. Είναι απαράδεκτο αυτό που έκανε και ελπίζω να υπάρχουν θεσμοί στις Βρυξέλλες να την τιμωρήσουν γι’ αυτό».
Ναι, η ΝΔ έχει φίλους στα ευρωπαϊκά σαλόνια –οι υψηλοί άλλωστε προσκεκλημένοι στο προ ημερών συνέδριό της, το αποδεικνύουν. Αυτό όμως, καταπώς φάνηκε, δεν αρκεί για να καλύψει ή να δικαιολογήσει φαινόμενα που υπονομεύουν την πραγματική δημοκρατία στη χώρα και τα οποία γίνονται πια ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι τρεις οι περιπτώσεις που καταδεικνύουν πως η Ελλάδα βιώνει κρίση δημοκρατίας, πως αποκτά χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Και στις Βρυξέλλες υπάρχουν φαίνεται ακόμη μάτια και αυτιά ανοιχτά. Γι’ αυτό και το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου, γι’ αυτό και η σθεναρή στάση της ευρωπαίας εισαγγελέα σχετικά με το έγκλημα των Τεμπών και τη δυσκολία να ασκήσει τα καθήκοντά της, γι’ αυτό και η σφοδρή αντίδραση της κυβέρνησης –χαλάει βλέπετε το ίματζ.
Την επόμενη, λοιπόν φορά, που θα ακούσουμε για την παράταξη που «κάνει την Ελλάδα Ευρώπη», ας θυμηθούμε. Και ενόψει ευρωεκλογών, ας πράξουμε αναλόγως.
Αννέτα Καββαδία
