Αν σήμερα λείπουν οι αδελφοί Ταβιάνι (Νύχτες του Σαν Λορέντζο), ο Μπερτολούτσι (1900), ο Αγγελόπουλος, (Θίασος), ο Μπουνιουέλ (Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας) κ.ο.κ., δεν είναι γιατί ο κόσμος έγινε καλύτερος. Είναι διότι η αδιανόητη καπιταλιστική ηγεμονία διαπερνά τα πάντα, αλλοτριώνοντας πρώτα και κύρια τις συνειδήσεις.
Είναι σπουδαία, πολύ σπουδαία, υπόθεση να γεννηθείς με φλέβες καλλιτεχνικές και, ακόμα σπουδαιότερη, να βοηθήσει η τυχαιότητα της καταγωγής σου ή και η ικανότητά σου στη συναναστροφή μ’ εκείν@ που πρέπει για να τις αναδείξεις. Και να μεγαλουργήσεις.
Και να σε γράψει η ιστορία για τα δημιουργήματά σου. Αλλά η σπουδαιότερη υπόθεση απ’ όλες είναι να βγεις απ’ την εγωικότητα της μεγαλοφυίας σου και να την παραδώσεις στον αγώνα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Μπροστά από την εποχή σου, κόντρα στους μαικήνες που διαχειρίζονται, μαζί με τα κατακαημένα ανθρώπινα όντα, τους καλλιτέχνες και τα έργα τους, κόντρα στην κρατούσα πολιτική ηθική που θεωρεί τις επαναστάσεις πράγμα ξεπερασμένο και περιττό.
Αν, αλήθεια, οι Λάνθιμοι τούτου του κόσμου, έστω όχι όλοι, ήταν αντικαπιταλιστές, πώς θα ‘ταν άραγε οι ζωές τους και οι ζωές μας;
Κατέ Καζάντη
