Σκέφτηκα τον απολογισμό της χρονιάς, που σήμερα ολοκληρώνει τον κύκλο της. Και τρόμαξα…
Προσπάθησα να βάλω τα κομμάτια του παζλ, αλλά ποτέ δεν ήμουν καλός σε αυτό το αρκετά έξυπνο παιχνίδι. Και έτσι το εγκατέλειψα πριν καλά καλά αρχίσω.
Αναζήτησα τις θετικές και αισιόδοξες ειδήσεις. Μετρημένες στα δάχτυλα τους ενός χεριού. Και κάπως έτσι έπεσα πάνω στη σκληρή πραγματικότητα.
Κρατάω την εικόνα των παιδιών στην Γάζα, τη φρίκη του πολέμου, το δίκιο του παλαιστινιακού λαού.
Κρατάω την τραγωδία της Πύλου, το έγκλημα. Τους εκατοντάδες ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εγκλωβισμένοι στο αμπάρι του σαπιοκάραβου.
Κρατάω τη βία κατά των γυναικών, τις γυναικοκτονίες, την ενδοοικογενειακή βία, την ανδροκρατία και το ρατσισμό.
Κρατάω στο νου μου τις εικόνες στο θεσσαλικό κάμπο, την οικολογική καταστροφή, τα δάση που κάηκαν, διόλου τυχαία, διόλου άδολα.
Κρατάω στη σκέψη μου τη φτώχεια, το άδειο ψυγείο, τις ανισότητες, απόρροια της εκμετάλλευσης και του καπιταλισμού.
Κρατάω την άνοδο της επιρροής των ακροδεξιών και νεοναζιστικών μορφωμάτων σε όλο τον κόσμο, την απειλή του φασισμού.
Και τα κρατάω όχι για να εκφράσω την… αριστερή μου μελαγχολία, αλλά για να αναζητήσουμε δρόμους ανατροπής, για να δυναμώσουμε την όχθη των ουμανιστικών – απελευθερωτικών ιδεών, για να βρεθούμε στην αφετηρία μιας ιδεολογικής σύγκρουσης με τον σκοταδισμό που είναι μπροστά μας.
Καλό, δημιουργικό, αντιρατσιστικό, διεθνιστικό και αγωνιστικό 2024….
Πάνος Λάμπρου
