Το 1964 δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ η μετάφραση ενός άρθρου που είχε γράψει το ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας Τζιανκάρλο Παγέτα.
Το άρθρο αυτό αφορούσε το Βιετνάμ και τον πόλεμο που έκαναν εκεί οι Αμερικανοί. Και κάποια από τα σημεία του έχουν νόημα και σήμερα. Ο τίτλος του ήταν «Το θάρρος να λες όχι στον πόλεμο».
Εγραφε, λοιπόν, ο Παγέτα: «…Είναι γνωστοί οι πόλεμοι-αστραπή, που αρχίζουν με μια ιαχή, για να βαλτώσουν ύστερα στα χαρακώματα ή στα ερείπια των πόλεων, είναι γνωστοί…
…Σήμερα, μετά το τελευταίο παγκόσμιο ματοκύλισμα, τη φρίκη των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, τους βομβαρδισμούς ανυπεράσπιστων πόλεων, τις ατομικές εκρήξεις, τη γενική καταστροφή, κανένας δεν επαινεί τον πόλεμο…
…Κανένας δεν τον χαρακτηρίζει σαν την “αναγκαία υγιεινή του κόσμου”, όπως χαρακτήριζαν τον πόλεμο στους λόγους τους ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και το συνάφι τους…
…Αλλά όποιος σήμερα δοκιμάζει να σμικρύνει τη φρίκη εκείνη που είδαμε, να την αποκρύψει από τις νέες γενιές, δεν κάνει άλλο παρά να ενεργεί όπως εκείνοι οι παράφρονες υμνητές του πολέμου…
…Σήμερα, ο ιταλικός Τύπος κάθε αστικής απόχρωσης μιλά σαν για ένα φυσικό πράγμα, για τον φόνο 75.000 Βιετναμέζων ανταρτών μέσα σε λίγους μήνες…
…Επειδή οι αντάρτες, όπως είναι γνωστό, δεν πολεμούν κατά σώματα στρατού και μεραρχίες, ο αριθμός αυτός σημαίνει ότι έχουν σκοτωθεί τραυματίες, έχουν σφαχτεί αιχμάλωτοι, έχουν κατακρεουργηθεί γυναίκες, παιδιά και γέροντες…
…Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Και το καταλαβαίνει ο καθένας μας, όλοι όσοι γνώρισαν τι σημαίνει ναζιστική εκκαθαριστική επιχείρηση στα χωριά, όσοι δεν ξέχασαν τα καμένα χωριά και τις εκατόμβες εκτελεσμένων…
…Εκείνοι που χλευάζουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των πολιτών, εκείνοι που κυνικά περιφρονούν τους διανοούμενους και τις εκκλήσεις τους, εκείνοι που σωπαίνουν δεν δείχνουν παρά ανανδρία και συνενοχή…
…Πρέπει να λέμε άφοβα τα πράγματα με το όνομά τους. Οι Αμερικανοί αυτή τη στιγμή είναι οι επιδρομείς και σκοτώνουν ανθρώπους με τα πιο σύγχρονα και τα πιο άγρια μέσα. Πολεμούν εναντίον ενός λαού που δεν τους θέλει στη γη του…
…Αν έχουν παραβιαστεί τόσο ωμά όλοι οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, κανένας λόγος και καμία αιτία ρεαλιστικής σκοπιμότητας ή διπλωματικής ανάγκης δεν είναι δυνατόν να μας κάνει να σωπάσουμε…
…Ή να προσποιηθούμε πως αγνοούμε τι γίνεται στο Βιετνάμ…
…Εκεί κάτω οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν δηλητηριώδη αέρια που ούτε οι χιτλερικοί τα χρησιμοποίησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο…
…Αυτά τα δολοφονικά αέρια πέφτουν πάνω σε γυναίκες και παιδιά, πάνω σ’ αυτούς που εκλαμβάνονται ή θεωρούνται σαν σημερινοί ή αυριανοί μαχητές και γι’ αυτό πρέπει να εκλείψουν από προσώπου Γης…
…Μαζί με τη φρίκη που αισθανόμαστε για τους επιδρομείς, αισθανόμαστε και ντροπή για τις αστικές εφημερίδες και τους κυβερνητικούς κύκλους στη χώρα μας, που ψάχνουν να δικαιολογήσουν και να αποκρύψουν αυτό το έγκλημα…
…Και όλοι αυτοί όχι μόνο αντιμετώπισαν με πείσμα δούλου τις διαμαρτυρίες του ιταλικού λαού, την έκκληση των διαπρεπέστερων διανοούμενών του και τις καταγγελίες τού Διεθνούς Τύπου, αλλά δοκίμασαν με κάποιον τρόπο και να παραδεχτούν τη σφαγή…».
Αυτά γράφονταν το 1964, μόλις είκοσι χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ρίξτε σήμερα μια ματιά στις έγκυρες εφημερίδες και στους έγκυρους ακροκεντρώους σχολιαστές τους.
Για να μάθετε ότι ο ΟΗΕ είναι μια μάζωξη γραφικών γελοίων. Και ότι η υποστήριξη στους Παλαιστίνιους είναι πρoϊόν τυφλού κοινωνικού φανατισμού.
Πείσμα δούλου. Αυτό.
Ο Σχολαστικός
