Πώς είναι να ζεις σε καθεστώς “προσωρινότητας” για έναν ολόκληρο χρόνο, σε μια γωνιά ενός διαδρόμου ενός κτηρίου σε γήπεδο, πάνω σε λίγες κουβέρτες και με ό,τι πανιά ή σεντόνια βρεις να έχεις “θωρακίσει” την ιδιωτικότητά σου, φτιάχνοντας ένα “πάνινο δωμάτιο”; Να πρέπει να ζήσεις σε αυτό το “δωμάτιο” μαζί με την οικογένειά σου; Σε αυτό το “δωμάτιο” να πρέπει να επιστρέψεις και από το μαιευτήριο κρατώντας την πέντε ημερών κόρη σου και να ελπίζεις πως θα καταφέρεις να είσαι από τους πρώτους που θα κάνουν ντους, για να προλάβεις ζεστό νερό, αφού δεν φτάνει για όλους.

Τις απαντήσεις δίνει ο 30χρονος Μουσταφά Σαχίντι, που ζει τον τελευταίο χρόνο στο γήπεδο του χόκεϊ, μία από τις τρεις “μη οργανωμένες δομές” -όπως χαρακτηρίζονται από τις αρμόδιες αρχές- φιλοξενίας στο Ελληνικό. Στο γήπεδο του χόκεϊ, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του συντονιστικού οργάνου στις 14 Φεβρουαρίου, ζούνε 521 πρόσφυγες, στην πλειονότητά τους οικογένειες από το Αφγανιστάν και κάποιοι άνδρες μόνοι από το Πακιστάν, το Ιράν και τις χώρες του Μαγκρέμπ σε τρεις μεγάλες σκηνές έξω από την είσοδο του γηπέδου. Στους πρώτους μήνες λειτουργίας της δομής, ωστόσο, βάσει των ίδιων στοιχείων, το χόκεϊ είχε ξεπεράσει τη χωρητικότητα των 1.400 προσφύγων.

“Στην αρχή ο καταυλισμός ήταν γεμάτος με πολύ κόσμο. Δεν αισθανόμασταν ασφαλείς εκείνο τον καιρό. Κάθε μέρα άνθρωποι που έπιναν, που μάλωναν, μέσα, έξω, κλοπές. Εκείνο τον καιρό ήμασταν δέκα οικογένειες σε ένα δωμάτιο. Τα παιδιά να μαλώνουν, οι οικογένειες να μαλώνουν” διηγείται ο Μουσταφά.

Η αγωνία για το μέλλον που “λυγίζει” τους πρόσφυγες

Τελικά, “ο γείτονάς μου -και δείχνει την άλλη γωνία- έφυγε και έχουμε περισσότερο χώρο” (σ.σ.: ο περισσότερος χώρος είναι η δεύτερη γωνία μιας άκρης ενός μεγάλου διαδρόμου στο κτήριο του γηπέδου χόκεϊ στο Ελληνικό). Πού πήγε ο γείτονας; “Στο Αφγανιστάν πήγε και ζήτησε από τον ΔΟΜ (Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης) να γυρίσει πίσω. Ήταν πολύ μπερδεμένος. Η γυναίκα του είχε αρχίσει να αρρωσταίνει κάθε μέρα, να εμφανίζει ψυχολογικά προβλήματα. Κανένα μέλλον εδώ”.

Και η γυναίκα του αδελφού του έχει αρχίσει να παρουσιάζει ανάλογα προβλήματα, όπως παραδέχεται στη συνέχεια, προσθέτοντας ότι πολλοί εδώ έχουν αρχίσει να εμφανίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας, καθώς σκέφτονται συνεχώς τι θα κάνουν, το μέλλον τους.

“Ήρθαμε εδώ για να φτιάξουμε ένα μέλλον για τα παιδιά μας, όχι για να τρώμε απλά, αλλά για να βρούμε μια δουλειά, ένα ήσυχο μέρος να ζήσουμε και τα παιδιά μου να πάνε σχολείο. Να φτιάξω το μέλλον της οικογένειάς μου, των παιδιών μου” τονίζει ο Μουσταφά.

Φαγητό και προπληρωμένες κάρτες

Μέχρι να βρουν όμως το μέλλον ο Μουσταφά και οι 1.536 συνολικά πρόσφυγες που βρίσκονται και στις τρεις δομές του Ελληνικού, περιμένουν το μηνιαίο κουτί “υγιεινής” από το Danish Refugee Cοuncil (DRC), που πια δεν περιέχει πάνες μωρών, τις οποίες πρέπει να αγοράζουν, όπως τονίζει η Ναργκίς, με τις προπληρωμένες κάρτες που δίνει η οργάνωση Caritas. Τα χρήματα που αντιστοιχούν για μια τετραμελή οικογένεια τον μήνα είναι 240 ευρώ διευκρινίζει ο σύζυγος της Ναργκίς.

Το φαγητό βελτιώθηκε μετά τη διαμαρτυρία προ δέκα ημερών, παραδέχονται οι πρόσφυγες, θεωρώντας πως άλλαξε. Δεν άλλαξε, διευκρινίζεται από την υπεύθυνη του μπέιζμπολ, απλώς προσαρμόστηκε στο διαιτολόγιό τους, έπειτα από έρευνα που έκαναν. Η εταιρεία catering είχε αλλάξει τον Ιανουάριο και πιο πριν το φαγητό ερχόταν από τον στρατό, όπως υπενθυμίζουν οι πρόσφυγες, σημειώνοντας ότι εκείνο ήταν το χειρότερο.

Κοριοί ναι, σχολείο όχι

Ο Μουσταφά έχει τρία παιδιά, μια 7χρονη κόρη, μια 4χρονη και μια μόλις 35 ημερών, που κάθε βράδυ προσπαθούν να φυλάξουν από τους… κοριούς. “Ειδοποιήσαμε την υπεύθυνη και μας είπε να αλλάξουμε πλευρά”. “Τους δώσαμε οδηγίες”, διευκρινίζει η υπεύθυνη.

Η 7χρονη κόρη του δεν πάει σχολείο, προσπάθησε, όπως λέει, να τη γράψει στο διαπολιτισμικό σχολείο, όπως έκαναν και άλλοι γονείς από τον καταυλισμό, αλλά δεν τα κατάφερε, καθώς οι θέσεις εκεί είχαν συμπληρωθεί, οπότε περιμένει τον επόμενο χρόνο. Τα παιδιά των δομών του Ελληνικού, καθώς είναι “μη οργανωμένη δομή”, δεν έχουν ενταχθεί ακόμα στα απογευματινά μαθήματα ένταξης.

Ο αδελφός του Μουσταφά, ωστόσο, προσπάθησε, όπως διηγείται, να πάει τα παιδιά του στα απογευματινά τμήματα για τα προσφυγόπουλα σε κάποιο σχολείο στο κέντρο της Αθήνας. Ο ίδιος μάλιστα τα πήγαινε με το μετρό και τον ηλεκτρικό και περίμενε μέχρι να τελειώσουν. Έτσι όμως έχανε όλη την ημέρα, δεν μπορούσε να ψάξει για δουλειά. Μετά το πρόστιμο στο μετρό γιατί δεν είχε εισιτήριο, και το σχολείο τελείωσε για τα παιδιά του.

Μόλις πριν από δέκα ημέρες η οργάνωση Save the Children ξεκίνησε να κάνει δίωρα μαθήματα σε ένα κοντέινερ, όπως εξηγεί η υπεύθυνη της δομής του μπέιζμπολ, που βρίσκεται λίγο παρακάτω. Στη δομή του μπέιζμπολ λειτουργούν τμήματα γυναικών για φαρσί και αγγλικά από εθελόντρια δασκάλα και τμήματα για ράψιμο και χειροτεχνίες, ενώ ανάλογα τμήματα λειτουργούν και στη δομή του χόκεϊ, πάλι από εθελόντριες, μία μάλιστα είναι φυσικός, οπότε διδάσκει και Μαθηματικά. Με τη δομή αυτή, άλλωστε οι ένοικοι του χόκεϊ μοιράζονται αυτά τα μαθήματα, τις προβολές ταινιών αλλά και την κινητή μονάδα των Γιατρών του Κόσμου που έχει στηθεί στο ενδιάμεσο και λειτουργεί από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ τις καθημερινές.

“Χαμένοι στη μετάφραση” στα νοσοκομεία

Το ζήτημα των γιατρών αποτελεί ακόμα μια ανησυχία για τους πρόσφυγες, καθώς αν κάποιος αρρωστήσει το βράδυ ή το σαββατοκύριακο, δεν υπάρχει γιατρός, οπότε θα πρέπει να ειδοποιήσουν την αστυνομία, βρίσκοντας κάποιον που μιλάει αγγλικά για να καταφέρουν να επικοινωνήσουν. Από τις 4 το απόγευμα και μετά στη μονάδα των Γιατρών του Κόσμου θα πρέπει να απευθύνονται και οι πρόσφυγες από τον χώρο των αφίξεων, καθώς το κλιμάκιο του ΚΕΕΛΠΝΟ αποχωρεί το απόγευμα. Για τις εγκυμονούσες έρχονται μαίες και γιατροί δύο φορές την εβδομάδα από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, όπως διευκρινίζει η υπεύθυνη του χόκεϊ και ο Μουσταφά.

Αν χρειαστεί ο άρρωστος να πάει στο νοσοκομείο, τα πράγματα δυσκολεύουν, όπως τονίζουν πρόσφυγες και από τη δομή του χόκεϊ, και από του μπέιζμπολ, καθώς ελάχιστοι μιλούν αγγλικά και είναι σχεδόν αδύνατη η συνεννόηση στο νοσοκομείο. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Μουσταφά έκανε τον μεταφραστή μέσω τηλεφώνου.

Ο φόβος όταν πέφτει η νύχτα

Μπορεί στη δομή του χόκεϊ η βασική ανασφάλεια που έχουν να είναι οι κλοπές όταν λείπουν από το “πάνινο δωμάτιό” τους, στον χώρο του μπέιζμπολ, όμως, όπου οι 320 πρόσφυγες ζουν σε σκηνές εκεί που βρίσκεται ο αγωνιστικός χώρος, η ανασφάλειά τους ξεκινά με το που πέφτει το σκοτάδι, όπως αναφέρουν η 66χρονη Μαγκιούλ και η 38χρονη Ναργκίς, παρ’ όλο που παραδέχονται ότι δεν έχουν μάθει αν έχει συμβεί κάτι. “Φοβόμαστε να πάμε τουαλέτα κάθε βράδυ. Κάθε μέρα βλέπουμε διαφορετικούς ανθρώπους, συνέχεια αλλαγές” λέει η Μαγκιούλ, που στα νιάτα της, πριν ξεσπάσουν οι πόλεμοι που ρήμαξαν τη ζωή της, ήταν αστυνομικός! Τώρα βρίσκεται μόνη της στην Ελλάδα, γνωρίζοντας πού βρίσκονται μόνο τα σκοτωμένα παιδιά της… “Η κατάσταση είναι άσχημη, αλλά νοσταλγώ τη χώρα μου. Η μοίρα δεν είναι φωτεινή, δεν μπορώ να δουλέψω έναν χρόνο εδώ”.

Έλλη Ζώτου

Πηγή: Η Αυγή

Μετέωρη ζωή. Ένα οδοιπορικό στο Ελληνικό

Ένα οδοιπορικό στις “μη οργανωμένες δομές” φιλοξενίας του γηπέδου του μπέιζμπολ και του χόκεϊ στο Ελληνικό. Η ζωή των προσφύγων που ζουν επί ένα χρόνο στο Ελληνικό. Αδιέξοδα, προβλήματα που δεν χρειάζονται μετάφραση αλλά άνθρωποι που χρειάζονται μεταφραστές και ένα αύριο.

Άγγελος Καλοδούκας

Πηγή: Η Αυγή