Τι κι αν η κλιματική αλλαγή κατακαίει τον κόσμο; Τι κι αν τον πνίγει; Τι κι αν τον αφήνει ανέστιο και πένητα; Τι κι αν έχουν ανοίξει προ πολλού συζητήσεις για τον οικοφασισμό; Τι κι αν παλεύουμε με τον ρατσιστικό διαχωρισμό των ανθρώπων –δεν έφτανε η ταξικότητα- κατά γεωγραφικές περιοχές και ζώνες; Όσες/οι δεν βλέπουμε την ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά μας, κάτι δεν μετρήσαμε σωστά.
Διότι, όσο αλλού επιμένει το θανατικό που φέρνει η υπερανάπτυξη, ο πρωθυπουργός μας, Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας, προ ημερών, στην τηλεόραση του Bloomberg, μας ενημέρωσε «ότι η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε να είναι μια «ευκαιρία» προκειμένου να επεκταθεί η τουριστική σεζόν» (Ναυτεμπορική, 22/9/23).
Κι εδώ εμπερικλείεται όλος ο κυνισμός του, διόλου, βέβαια, πρωτότυπος, αφού ακολουθεί τη δυτική καπιταλιστική διάνοια. Αυτή που μόλις της περίσσεψαν τα κροκοδείλια δάκρυα, χτίζει παραλίες, μπαζώνει ποταμούς, αυξάνει, στα κρυφά, τους ρύπους. Πλουτίζει λίγους/ες, φτωχαίνει πολλούς/ες.
«Ο κόσμος συνεχίζει να απολαμβάνει την καυτή Μεσόγειο και θέλουν να έρθουν στη Μεσόγειο και στην Ελλάδα συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, γιατί τους αρέσει να περνούν χρόνο στην παραλία. Αν μη τι άλλο, θα έλεγα ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια ευκαιρία για εμάς να επεκτείνουμε την τουριστική μας περίοδο» (propaganda news), είπε και ελάλησε ο πρωθυπουργός.
Θα έλεγε καμιά/νεις πως η άνωθεν αποστροφή είναι μεταφραστικό λάθος. Ή πολιτική αβελτηρία. Ή λεκτικό ατόπημα. Αλλά όχι. Είναι ο καθαρός κυνισμός ενός πολιτικού ανδρός που με την πρωτογενή σκέψη του δεν έχει διαδρομή να συναντήσει συναισθηματικά, ούτε στην Ελλάδα ούτε πουθενά, τους καταφρονεμένους του κόσμου, εκείνους που δεν θα ‘χουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, καίγονται τα σπίτια τους, πλημμυρίζουν τα χωριά τους. Στέκει αδιάφορος ακόμα και μπροστά στο θάνατο του Άλλου διότι ο Άλλος δεν υπάρχει στο οπτικό του πεδίο παρά μόνο αν ανήκει στον μικρόκοσμο της φυλής του και, κυρίως, στον μικρόκοσμο της τάξης του. Και δεν νοιάζεται για την οικολογική καταστροφή, συνέπεια της υπερεκμετάλλευσης της φύσης, ούτε για τον πόλεμο για το νερό, ούτε καν για τη συνέχιση της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους.
Κέρδος. Μόνο κέρδος. Να πάει καλά η βαριά βιομηχανία της χώρας, να βγάλουν διάφορο οι μεγαλοξενοδόχοι, να πάρουν και κάνα ψίχουλο οι προλετάριοι/ες, να μην γκρινιάζουν, κι όλα καλά. Να ξαναγίνει και πρωθυπουργός.
Αυθεντικός, ωμός καπιταλιστικός ρεαλισμός, αυτός που κάνει κάθε λογής κρίση ευκαιρία για τα φράγκα. Αλλά και απερίσκεπτος: διότι όσοι/ες τον ακολουθούν, δεν φαίνεται να έχουν κατά νου πως οι καταστροφές μπορεί να πάψουν κάποτε να είναι οι κατά Σουμπέτερ δημιουργικές. Και να γίνουν ο τάφος ολονών μας, δικαίων και αδίκων.
Κατέ Καζάντη
