Είμαι συγκλονισμένος. Και εξοργισμένος. Οχι με τον καιρό και την «αναποδιά» του, όπως είπε ο… νυχτοφύλακας πρωθυπουργός μας. Γιατί αναποδιά είναι να κλειστείς έξω από το σπίτι ή να ξεχάσεις τη βρύση ανοιχτή. Αυτό που έγινε δεν λέγεται αναποδιά σε καμία γλώσσα του κόσμου. Είναι μια φυσική καταστροφή άνευ προηγουμένου που διέλυσε τον τόπο, μια καταστροφή που ούτε μπορέσαμε να την προλάβουμε ούτε να την αντιμετωπίσουμε. Ολική αποτυχία…
Ως και ο κ. Πορτοσάλτε πρότεινε στον αγαπημένο του πρωθυπουργό να αναθέσει σε κάποιον τη διοίκηση του τόπου, και να ασχοληθεί με εκείνα που τον ενδιαφέρουν…
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης, αποστρέφεται με πηγαία, με αυθεντική ειλικρίνεια την έννοια του κοινού αγαθού. Αντιπαθεί το δημόσιο. Δεν αγαπά την ανθρώπινη συλλογικότητα, δεν τη θέλει ο άνθρωπος. Για εκείνον, όλα είναι ο ιδιώτης και η αυτορρυθμιζόμενη αγορά. Αποστρέφεται τα κοινά αγαθά, αντίληψη που ουσιαστικά οδηγεί στην εγκατάλειψη της οποιασδήποτε προσπάθειας να σωθούν σε μια συνθήκη κρίσης, όπως αυτή που βιώνει ακόμη η χώρα. Το μήνυμα το έχει πάρει η δημόσια διοίκηση και έχει κατεβάσει τους διακόπτες.
Γιατί να είναι εκεί το λιμενικό, όταν ένα καράβι φεύγει; Μια χαρά θα τα κάνει ο πλοιοκτήτης με τους υπαλλήλους του… Γιατί να καθαρίσουμε το δάσος της Δαδιάς, αφού όλη η επένδυσή μας στον Εβρο είναι να οχυρώσουμε τη χώρα από τους επιβουλείς και τους εχθρούς της; Δεν είναι τυχαίο ότι με τους καπνούς ακόμη να καίνε ολόκληρο τον νομό, ανακοίνωσαν την πρόσληψη νέων συνοριοφυλάκων. Ετσι, χωρίς ντροπή. Οχυρώνουν τη χώρα από τους έξω, και μέσα την αφήνουν να καίγεται. Καθιστώντας την, επί της ουσίας, εσωτερικά ανοχύρωτη.
Με μια διοίκηση εκφυλισμένη, ματαιωμένη. Με στοιχειώδεις επιχειρησιακές λειτουργίες της σε sleeping mode. Αλήθεια, πώς γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα δάση της χώρας να μην έχει στοιχειωδώς καθαριστεί ώστε να αντιμετωπιστεί προληπτικά η ζημιά; Βλάκες είναι οι στρατιωτικοί που ιεραρχούν την αποψίλωση ως την κατεξοχήν δουλειά στα ελληνικά στρατόπεδα; Και με τόσα στρατόπεδα στον Εβρο, δεν καταφέραμε να καθαρίσουμε ένα δάσος…
Τόσο φοβερό θα ήταν να είχε γίνει μια προσπάθεια αποτροπής του κακού με τους δοκιμασμένους τρόπους; Αυτό όμως προϋποθέτει να νοιάζεσαι και να μεριμνάς για τα κοινά. Να προτάσσεις έναν δημόσιο σχεδιασμό ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση. Οταν αυτά όμως τα θεωρείς ξεπερασμένες ιδεοληψίες της Αριστεράς, όταν η έννοια «πατρίδα» παύει να είναι ο τόπος αλλά νοείται ως τέτοια μόνο το «απειλούμενο έθνος» –και μόνο αυτό– τότε, στην πρώτη «αναποδιά», θα φανεί πόσο γυμνός είσαι.
Από πού θυμόμαστε τον Εβρο τα τελευταία χρόνια; Μόνο από το τείχος που χτίστηκε για να μην μπαίνουν πρόσφυγες και μετανάστες. Οταν ασχολείσαι με τον φράχτη –στον οποίο επενδύεις πραγματικό και πολιτικό κεφάλαιο για να συσπειρώνεις τον λαό γύρω από έναν λόγο δηλητήριο–, όταν με περισσό θράσος δηλώνεις στη Βουλή ότι η φωτιά μπήκε στα περάσματα των μεταναστών, τότε δεν θρέφεις μόνο τον ρατσισμό και την ασυδοσία των αυτόκλητων φασιστών τιμωρών. Κάνεις και δεύτερο κακό: και την κοινωνία δηλητηριάζεις και τη διοίκηση τελικά εθίζεις στο ότι άλλα είναι τα σημαντικά και όχι οι καθημερινές λειτουργίες προστασίας του τόπου. Αυτό δεν έγινε; Και πριν ακόμη σβήσει η μεγαλύτερη φωτιά στην ιστορία της Ε.Ε. –με ένα εκατομμύριο στρέμματα καμένα– η Θεσσαλία πνίγεται. Ο πάλαι ποτέ «σιτοβολώνας» της χώρας (όπως μαθαίνουν να παπαγαλίζουν τα παιδιά στο δημοτικό) διαλύεται κι εμείς κοιτάμε ανήμποροι.
Και ναι, φυσικά η βροχή που έπεσε ήταν πρωτοφανής. Και ναι, η κλιματική κρίση είναι δυσβάσταχτη. Αλλά το ότι συνιστά πλέον και μια ενδημική κατάσταση κρίσης, το ξέρουμε καλά εδώ και χρόνια. Τι κάνουμε όμως γι’ αυτό, πέρα από το να το θεωρεί «αναποδιά» ο νυχτοφύλαξ πρωθυπουργός μας;
Και όταν διαμαρτυρόμαστε και όταν παλεύουμε να αναδείξουμε ότι οι φωτιές, οι πλημμύρες και η ανθρωποκτονία στο λιμάνι του Πειραιά έχουν ένα κοινό νήμα που εξηγεί αίτια και φαινόμενα, τότε μας ορθώνουν το δάχτυλο και μας λένε: 41%.
Ετσι, ο διοικητικός εκφυλισμός γίνεται πολιτειακός. Η επιχειρησιακή ματαίωση μιας διοίκησης που ασθμαίνει, δίνει τη θέση της σε έναν πολιτειακό εκφυλισμό. Μια κρίση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό βιώνουμε σήμερα όσο η κυβέρνηση συνεχίζει σε αυτόν τον μοιραίο δρόμο. Αυτόν τον δρόμο οφείλουμε να τον αποτρέψουμε.
ΥΓ. Αποφάσισα να μην επισκεφθώ, κατά μόνας, την πλημμυρισμένη Θεσσαλία, όπως αποφάσισα να μην επισκεφτώ, κατά μόνας, τον Εβρο που κάηκε. Ξέρω: είθισται οι πολιτικοί και δη οι υποψήφιοι αρχηγοί όπως εγώ, όταν κάνουν καμπάνια να επισκέπτονται τους τόπους που καταστρέφονται. Να δηλώνουν «παρών». Να λένε ότι συμπαρίστανται στους αναξιοπαθούντες. Να φωτογραφίζονται με φόντο την καταστροφή και να δηλώνουν την οργή τους. Να λένε ότι «θα σηκώσουμε τα μανίκια», και άλλες υπερφίαλες μεγαλοστομίες, με τους κατεστραμμένους ανθρώπους δίπλα τους ντεκόρ στις δηλώσεις τους.
Ομως εγώ πιστεύω στη συλλογικότητα, στη συντονισμένη δράση, στο όλον κόμμα. Πιστεύω ότι όλες, όλοι, όλα μαζί, το κόμμα μας εν συνόλω, πρέπει να μάθουμε τι έγινε, να αποδώσουμε ευθύνες, να προτείνουμε βιώσιμες λύσεις. Αυτό επιτάσσει το ηθικό και πολιτικό μας χρέος απέναντι στους ανθρώπους που υποφέρουν, έτσι μάθαμε, χρόνια τώρα, να λειτουργούμε στην Αριστερά.
* Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι βουλευτής Β1΄ Βόρειου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
