Ίσως σήμερα να έπρεπε να γράψω κάτι για το Διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Λέω, ίσως…. Ωστόσο, ορισμένα γεγονότα οδηγούν τη σκέψη μου αλλού. Στην Κύπρο, στην Λεμεσό της Κύπρου.
Στο πογκρόμ εναντίον προσφύγων, στα καμένα μαγαζιά, στο απύθμενο μίσος, στο ρατσισμό, στην ξενοφοβία, στο κλάμα μιας γυναίκας που αναρωτιόταν πως θα ζήσει τα παιδιά της, πλέον.
Το προσφυγικό ζήτημα είναι μια βαθιά διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στον ανθρωπισμό και τη βαρβαρότητα και με βάση αυτήν δεν χωρούν “ναι μεν αλλά”. Οι καλύτερες ιδέες να ειπωθούν για την οικονομία, το περιβάλλον, τη δημόσια διοίκηση, πάνε στράφι αν σε αυτό το κυρίαρχο θέμα της εποχής μας, τοποθετηθεί κάποιος από… την απέναντι πλευρά ή αδιαφορήσει ή σταθεί με ουδετερότητα στο “μαύρο” που σκεπάζει τον ουρανό.
Το ρατσιστικό και ξενοφοβικό πογκρόμ στην Λεμεσό, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός και δεν αφορά αποκλειστικά την Κύπρο. Το ζήσαμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, στον Έβρο. Το καταλάβαμε με την τραγωδία της Πύλου. Το νιώσαμε παλαιότερα όταν “ελληναράδες” έσπρωχναν έγκυο προσφύγισσα στη θάλασσα. Το αντικρύσαμε στις δολοφονίες ανυπεράσπιστων προσφύγων σε σκοτεινά σοκάκια. Το διακρίνουμε στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Γερμανία, τις ΗΠΑ…. Ίδιο παντού. Οι φασίστες είναι ίδιοι παντού.
Η απόλυτη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά. Ανάμεσα σε δυνάμεις που το σκοτάδι της “καθαρότητας” οδηγεί τις φρικαλέες πράξεις τους και στις πολύμορφες και πολύχρωμες δυνάμεις που αντιστέκονται σε αυτό. Όπως έγινε στην Κύπρο, που οι αντιφασίστες βγήκαν στους δρόμους. Ελπίδα και τζούρα ανάσας για όλες και όλους μας.
Πάνος Λάμπρου
