Πολλοί λένε ότι την περίοδο του καλοκαιριού χαλαρώνουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά και δεν παράγονται κοινωνικές εξελίξεις.
Ωστόσο, η «πεισματική» πραγματικότητα πορεύεται με τους δικούς της ρυθμούς, καθώς η κοινωνική ανάγκη για παραλίες που θα έχουν δημόσιο χαρακτήρα και δεν θα είναι «έρμαιο» στις απαιτήσεις των ιδιωτών για περισσότερα κέρδη έχει μπει με ηχηρό τρόπο στο πολιτικό προσκήνιο.
Πιο συγκεκριμένα, πολίτες σε πολλά νησιά της Ελλάδας, και όχι μόνο, με συλλογικό και οργανωμένο τρόπο αναπτύσσουν δράση σε δύο κατευθύνσεις, καθώς συνδυάζουν την κινηματική δράση με τη θεσμική πίεση, διεκδικώντας ελεύθερες και προσβάσιμες παραλίες για όλους.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είχε δηλώσει πριν από λίγες μέρες πολίτης που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις στην Πάρο, ο οποίος ανέφερε ότι «ανησυχούμε για την παγίωση της ανομίας και της ασυδοσίας στις παραλίες της Πάρου από επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τμήματα παραλιών και καταλαμβάνουν αυθαίρετα με ξαπλώστρες και ομπρέλες τον κοινόχρηστο χώρο, πολύ πέραν των ορίων που προβλέπουν οι συμβάσεις παραχώρησης που έχουν υπογράψει. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των πολιτών και των επισκεπτών του νησιού μας για ελεύθερη πρόσβασης στις παραλίες που αγαπάμε».
Στην παραπάνω δράση αποτυπώνεται με καθαρό τρόπο ένα κοινωνικό δίπολο, το οποίο εκκινεί από διαφορετικές αφετηρίες και έχει σαν απόληξη εκ διαμέτρου αντίθετες προτεραιότητες. Από τη μία βλέπουμε την ασυδοσία πολλών επιχειρηματιών, οι οποίοι στη λογική των άνευ όρων κερδών παραβιάζουν την υπάρχουσα νομοθεσία και από την άλλη τους πολίτες που βάζουν στο επίκεντρο την προσβασιμότητα με καθολικό τρόπο στις παραλίες, χωρίς διακρίσεις.
Ουσιαστικά είναι από τη μία η νεοφιλελεύθερη λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων και από την άλλη η ανάγκη για κοινά αγαθά, όπου οι πολίτες δεν θα αποκλείονται και η προσβασιμότητα θα έχει κοινωνικό αντίκτυπο.
Η συζήτηση για τα κοινά αγαθά με αφορμή τον αγώνα των πολιτών για ελεύθερες παραλίες δεν είναι μια συγκυριακή συζήτηση, αλλά έχει τεράστιο βάθος και θα το βρίσκουμε με επιτακτικό τρόπο μπροστά μας σε πολλά επίπεδα (παραλίες, πάρκα, ενέργεια κ.τ.λ.), διότι πλέον η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ιδιωτικοποίησης των πάντων και η ασυδοσία των αγορών παράγουν τέτοιους κοινωνικούς αποκλεισμούς, που είναι μονόδρομος η συλλογική δράση.
Αντιλιάν Κοτζάι
