“Μέσα στον Γενάρη μήνα, παίρνουν τα παιδιά τους, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο… και προφανώς πνίγονται” ήταν τα λόγια που στοίχειωναν το μυαλό μου τα 21 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα που χρειάστηκα για να διανύσω τα 4.1 μίλια της ταινίας μικρού μήκους που προτάθηκε για το φετινό Όσκαρ στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ. Με σφιγμένο στομάχι και κομμένη ανάσα παρακολούθησα από την ηλεκτρονική σελίδα των “New York Times” αυτό το “προφανώς” του τηλεσχολιαστή να παλεύει με τα κύματα, να ψάχνει απεγνωσμένα το σωσίβιο και να τρέμει από το κρύο μέσα στον Γενάρη της απόγνωσης.
Παιδιά γυμνά, γυρισμένα ανάποδα να βγάζουν από τα σωθικά τους το Αιγαίο. Κραυγές φόβου, χαστούκια απανωτά στην ψυχή και τη συνείδηση του θεατή. Μια βάρκα μεσοπέλαγα στο καταχείμωνο και οι άντρες με τη στολή να παλεύουν κόντρα στα “προφανώς” τού εκ του ασφαλούς κριτή των πάντων. Μάχη καθημερινή να μη χαθεί ούτε μια ζωή, φωνές για ένα ασθενοφόρο που αργεί να έρθει. Μια κουβέρτα, ρε παιδιά. Μια κουβέρτα. Δύσκολο να την αντέξεις αυτή την ταινία κι ας ήταν μικρού μήκους.
Γολγοθάς αληθινός να την πας ώς τους τίτλους τέλους σε μια ακτή βαμμένη στο πορτοκαλί πλαστικό. Αβάσταχτο να αντέξεις το βλέμμα των παιδιών πάνω στο σκάφος του Λιμενικού. Ατέλειωτα αυτά τα τέσσερα και κάτι μίλια ώς τη στεριά. Χωρίς σενάριο, δίχως ευρήματα. Μόνο σκαμπανεβάσματα της κάμερας πάνω στα κύματα σε ένα πέλαγος κραυγών αγωνίας. Φόρος τιμής σε όσους πάλεψαν και παλεύουν κόντρα στο πιο απάνθρωπο “προφανώς” που ακούσαμε ποτέ. Ένα σπαρακτικό καλωσόρισμα μικρού μήκους σε αυτούς που τα κατάφεραν κι ένα βουρκωμένο αντίο σε αυτούς που βγήκαν στην ακτή μέσα σε μια μαύρη πλαστική σακούλα.
Κυριάκος Παπαδόπουλος το όνομα του “πρωταγωνιστή” κυβερνήτη του σκάφους του Λιμενικού, Δάφνη Ματζιαράκη η νεαρή δημιουργός που διεκδικεί το Όσκαρ και “4,1 Miles” ο τίτλος της ταινίας.
Γενάρης τότε στο Φαρμακονήσι. Κι από Γενάρη σε Γενάρη, ήταν πολλοί που πήραν τα παιδιά τους και μπήκαν σε μια βάρκα. Άλλοι πέρασαν τα συρματοπλέγματα και έφυγαν, άλλοι εγκλωβίστηκαν, μα δόξα τω Θεώ τους ή τον Θεό μας τα έσωσαν τα παιδιά τους. Και τα παιδιά αυτά, τα μουσκεμένα από δάκρυα και Αιγαίο που “προφανώς” και δεν πνίγηκαν χάρη στους Κυριάκους Παπαδόπουλους, ξεπηδούν σήμερα από την οθόνη των 4,1 μιλίων και παίρνουν τον δρόμο για ένα σχολείο. Μα όπως τότε έπρεπε να παλέψουν με τα κύματα, τώρα έχουν απέναντί τους τα τέρατα της στεριάς και της διπλανής μας πόρτας. Και πάλι όμως θα τα καταφέρουν. Κι αυτή τη φορά τα “προφανώς” θα μείνουν στο γυαλί, αρκεί να μην αντιλαμβανόμαστε τα πάντα ως θεατές. Είτε της μικρής είτε της μεγάλης οθόνης.
Πέτρος Κατσάκος
Πηγή: Η Αυγή
