Ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών;
Λίγες φορές, στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία πέντε δεκαετιών, ήταν τόσο σαφές το διακύβευμα των εκλογών. Οι πολλαπλές κρίσεις, κυρίως εξωγενείς, με σκληρό αποτύπωμα πάνω στην ελληνική κοινωνία και από την προστιθέμενη αντικοινωνική διαχείρισή τους από τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχουν προκαλέσει τραύματα που πρέπει να επουλωθούν.
Επίσης, σημειώνω ότι η προφανής εμμονή του κυρίου Μητσοτάκη, προεκλογικά ,για την συνέχιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, σκιαγραφεί ένα κυβερνητικό πρόγραμμα με διαφανείς «υποσχέσεις», που θα πρέπει προφανώς να ηττηθεί για να μην επιφέρει πλέον μη ανατάξιμα αποτελέσματα την επόμενη τετραετία.
Διεθνώς, στο μεγάλο κάδρο της Ευρώπης και στη χώρα μας, όπως προαναφέραμε, δοκιμάζονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ενόψει των επίδικων του νέου ιστορικού κύκλου, στον οποίο πλέον κινούμαστε.
Η επιλογή για προοδευτική διακυβέρνηση, με ευρεία συμμετοχή και στήριξη από το σύνολο ει δυνατόν, των δυνάμεων της δημοκρατικής Αντιπολίτευσης, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ, αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα, πολύ πέραν των συνηθισμένων συστημικών εναλλαγών.
Είναι ιδεολογική η σύγκρουση ή κάτι τέτοιο δεν αφορά μεγάλο τμήμα της κοινωνίας;
Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις έχουν και θα έχουν στο προσεχές διάστημα, πολλή ισχυρή ιδεολογική φόρτιση, για δυο προφανείς λόγους.
Πρώτον, γιατί η προγραμματική αντιπαράθεση πάνω σε μια σοβαρή ατζέντα θεμάτων, που αφορούν στις δημόσιες πολιτικές οριοθετεί, ιδιαίτερα μετά την πανδημία, την κεντρική επιλογή για δημόσια παρέμβαση και κρατική στήριξη έναντι της επιλογής για “ανάθεση στις αγορές” των μεταρρυθμίσεων για την έξοδο από την πολλαπλή κρίση.
Δεύτερον, γιατί ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης δεν απέφυγε, αλλά προσέδωσε ισχυρό ιδεολογικό πρόσημο, της ταυτότητας της νέας Δεξιάς, σε όλα τα νομοσχέδια που ψήφισε η αυτοδύναμη κυβερνητική του πλειοψηφία. Παράλληλα οικοδόμησε “συστηματικά” ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς μέσα στο κράτος, με την βιτρίνα του «επιτελικού κράτους» και επί σκοπώ, εκτός των άλλων, τη διαπλοκή με τα μεγάλα συμφέροντα και τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Οι πολίτες με ποιο κριτήριο θεωρείτε θα ψηφίσουν;
Το βασικό κριτήριο των πολιτών, ιδιαίτερα των «πολλών», των λαϊκών οικογενειών, των εργαζομένων και της νεολαίας, θα είναι η ανάγκη για να υπάρξει πραγματικά ελπίδα, ώστε άμεσα να ασκηθεί μια εναλλακτική προοδευτική πολιτική που θα βελτιώνει το εισόδημα, θα ελαφρύνει τα οικονομικά βάρη, θα δώσει σωστή απάντηση σε κρίσιμα θέματα, όπως το ζήτημα της στέγης και το θέμα των πλειστηριασμών.
Στο επίκεντρο του δικού μας προγράμματος, πέραν των άμεσων μέτρων, με δημόσιες πολιτικές για τη στήριξη του Κοινωνικού Κράτους και τη ριζική αναδιανομή, μέσα και από την αλλαγή προτεραιοτήτων στους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, το κυρίαρχο ζήτημα είναι, οι διαρθρωτικές αλλαγές για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο.
Πέφτει έξω όποιος θεωρεί ότι τα ζητήματα της ασφάλειας των πολιτών με την ευρεία κοινωνική της διάσταση, αλλά και τα θέματα ανάταξης της Δημοκρατίας, που συμπυκνώνονται στο αίτημα για Δικαιοσύνη Παντού, είναι μικρότερης σημασίας και δεν θα παίξουν ρόλο στην διαμόρφωση της εκλογικής επιλογής των πολιτών και ιδιαίτερα της νεολαίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. κομίζει κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο; Μπορεί να πείσει τους πολίτες και να δημιουργήσει κύμα ανατροπής. Ρωτώ διότι πολλοί λένε ότι χάθηκε χρόνος πολύτιμος το προηγούμενο διάστημα σε πολλά πεδία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύτηκε, κατά τη γνώμη μου, με προγραμματική τεκμηρίωση και με μαχητικότητα, ιδιαίτερα στο Κοινοβούλιο, αλλά και την πρόσφατη διετία στην κοινωνία, οριοθετώντας τη σύγχρονη αντίθεση από τη μία πλευρά της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς και από την άλλη της Αριστεράς, με κύρια δύναμη το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Προοδευτικής Παράταξης, με τις προτάσεις που καταθέσαμε.
Παραμένει ένα πολύ ισχυρό κόμμα, σε κλίμακα Ευρώπης και με ουσιώδη παρέμβαση στο Ευρωκοινοβούλιο, μέσα στον χώρο της Αριστεράς.
Είναι προφανές ότι έχοντας πλέον και την κυβερνητική εμπειρία, αλλά και την επίγνωση των διεθνών συσχετισμών, πρέπει να συνδυάσουμε με το πρόγραμμα μας, το ρεαλισμό της εφαρμογής σε 50 και 100 ημέρες, συγκεκριμένων τομών για την ανακούφιση και την αναδιανομή υπέρ των πολλών, αλλά και για την ανάταξη της Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα του κράτους κι όχι μόνο, με το όραμα που θα γεννήσει ρεαλιστικές προσδοκίες και θα δώσει έμπνευση για ελπίδα, ιδιαίτερα στους νέους.
Τολμηρά νομοθετικά μέτρα είναι μέσα στο πρόγραμμά μας, που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλη την κλίμακα που κατοχυρώνει απολύτως τα ίσα δικαιώματα στους συμπολίτες μας. Όπως επίσης υπάρχουν στο πρόγραμμα μας κεφάλαια για τα ζητήματα της ενέργειας, για την εκ νέου στήριξη των ενεργειακών κοινοτήτων και βέβαια η αποστασιοποίηση από τις εξορύξεις ορυκτών καυσίμων, συμπληρώνουν τις περιβαλλοντικές πρόνοιες σε όλους τους τομείς της «πράσινης μετάβασης», στην ολοκλήρωση του κτηματολογίου, των δασικών χαρτών, της εφαρμογής και των νέων αυστηρών χωροθετήσεων για τις ΑΠΕ κλπ.
Θέλω να είμαι σαφής, επειδή με ρωτήσατε για «κάτι φρέσκο». Αυτό που μετράει και που θα πρέπει να κάνουμε με συνέπεια, μεγαλύτερη από αυτήν που έχουμε επιδείξει, είναι να στηρίζουμε τα αυτόνομα, μαζικά και πολύμορφα κινήματα, ιδιαίτερα των νέων που αναπτύσσονται για την στήριξη του πολιτισμού, της ποιότητας ζωής και του αστικού ιστού, της πρωτεύουσας εν προκειμένω. Να στηρίζουμε και να συμμετέχουμε ενεργά στα κινήματα για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, ατομικά και συλλογικά, για την υπεράσπιση δημόσιων αγαθών, το νερό και βασικές υποδομές, όπως το σύστημα Υγείας και οι συγκοινωνίες. Να είμαστε εκεί, χωρίς να προσπαθούμε να χειραγωγήσουμε, να παίρνουμε τα μηνύματα και να στηρίζουμε τους αγώνες.
Έτσι θα μορφοποιείται και το όραμα μας ως Αριστερά, έτσι και οι νέοι κυρίως άνθρωποι, θα διαμορφώνουν το δικό τους πεδίο για τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους.
Κυβέρνηση με ποιους; Το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι δεν θέλει να ακούσει για συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ είναι απέναντι και μάλιστα ο Δ. Κουτσούμπας σας χαρακτήρισε ως την χειρότερη κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης είναι και αυτός αρνητικός. Μήπως είναι ουτοπικό να το πιστεύετε, αν και στην Ευρώπη τους ξενίζει όλο αυτό που γίνεται καθώς δεν μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος σε ορισμένα μείζονα θέματα.
Υπάρχει το έδαφος για προγραμματική σύγκλιση, ανάμεσα στις δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης για τη διαμόρφωση εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης διακυβέρνησης. Σέβομαι τις απόψεις των Αρχηγών και των Επιτελείων αυτών των κομμάτων, ενόψει μάλιστα του εύλογου στόχου, να αναπτύξουν την επιρροή τους ενόψει των εκλογών.
Η απλή ανάγνωση των προτάσεων που είχαν κατατεθεί στις πολλές και διαδοχικές συζητήσεις, στη διαδικασία νομοθέτησης επί παντός του επιστητού από την κυβερνητική πλειοψηφία της ΝΔ, αλλά και οι δημόσιες προγραμματικές προτάσεις των κομμάτων, οριοθετούν ένα πεδίο, προχωρημένης μάλιστα θα έλεγα και ρεαλιστικής σύγκλισης για τη διαμόρφωση κυβερνητικού προγράμματος. Και μόνο το ότι η ΝΔ και ο κύριος Μητσοτάκης προσωπικά, ασχολούνται καθημερινά με αυτό το ζήτημα της προοδευτικής διακυβέρνησης, προπαγανδίζοντας μάλιστα ανενδοίαστα τη δικιά τους, «πολύχρωμη αυτοδυναμία», δείχνει ακριβώς τον φόβο που έχουν μπροστά στο ενδεχόμενο, να μεταφραστεί η δημοκρατική κοινωνική πλειοψηφία σε εκλογική σύγκλιση διακυβέρνησης.
Σας είδα προ ημερών στο Εφετείο στη Δίκη της Χρυσής Αυγής και είπατε για την συνεχή μάχη κατά του ναζισμού και φασισμού. Βλέπουμε όμως στην Ευρώπη να ανεβαίνουν τα ποσοστά τους, ενώ και στην Ελλάδα υπάρχει επιρροή και μάλιστα σε τμήμα της νεολαίας. Μήπως έχουμε χάσει ως δημοκρατικό τόξο το στοίχημα και τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο;
Το στοίχημα, ιδιαίτερα στη χώρα μας δεν έχει χαθεί, ενώ σωστά επισημαίνετε την ακροδεξιά στροφή που φτάνει, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε εγκωμιασμό ναζιστικών απόψεων, μέσα στην Ευρώπη, σε συνθήκες μάλιστα πολεμικής σύρραξης και ανακατανομής εσωτερικών συσχετισμών, με επίκεντρο το Ενεργειακό και την οικονομική ισχύ των μεγάλων χωρών.
Εδώ τα αντανακλαστικά είναι πολύ πιο ισχυρά και αναθεμελιώνονται σε κάθε περίοδο με αγώνες, ιδιαίτερα της νεολαίας, αλλά και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Χρειάστηκε το αίμα βέβαια του Παύλου Φύσσα του Λουκμάν, των Αιγυπτίων αλιέων, χρειάστηκε η ιστορική δίκη της ΧΑ, που ήταν κέλυφος κόμματος της εγκληματικής οργάνωσης.
Στηρίζεται ακόμα αυτό το αντιφασιστικό αίσθημα που απορρίπτει τη ναζιστική ιδεολογία και βία, στα κινήματα στο δρόμο, αλλά και στην παρουσία των αλληλέγγυων, με την εμβληματική φυσιογνωμία της Μάγδα Φύσσα, να κρατάει το «κερί αναμμένο».
Να μην ξεχνάει κανείς συμπολίτης μας και θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία, οι μαρτυρίες και οι μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα, τα θύματα της άγριας μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά και η απαίτηση να μείνουν ενεργές και διεκδικήσιμες οι γερμανικές επανορθώσεις που πέραν των άλλων, αφορούν σε πάνω από 120 μαρτυρικές πόλεις, που ισοπέδωσε ο ναζισμός.
Και μια τελευταία ερώτηση. Βλέπω πολλούς νέους ανθρώπους να ενδιαφέρονται για την πολιτική, αλλά να τους απωθεί η πολιτική όπως ασκείται από τα κόμματα σήμερα, ενώ τους ξενίζει και ο τρόπος συμπεριφοράς πολλών. Πως κερδίζει ένα κόμμα της Αριστεράς τον 21ο αιώνα, όχι απλά την ψήφο, αλλά την ψυχή των νέων;
Πρέπει να υπολογίζουμε πλέον, τουλάχιστον δύο γενιές των επάλληλων κρίσεων, μέσα στο διάστημα 15 ετών. Γενιές που τους αποστερήθηκαν δικαιώματα, που δεν τους αποδόθηκε το ελάχιστο πλαίσιο ασφάλειας για τη ζωή τους και τους ψαλιδίστηκαν οι προσδοκίες για αξιοπρεπή δουλειά, για την καθημερινότητα τους, αλλά ακόμα και για τη δημιουργία οικογένειας.
Το τελευταίο αμυντικό οχυρό της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη, είναι η προπαγάνδα που γίνεται, με τη βοήθεια και κάποιων Μέσων, για το ότι δήθεν «όλοι είναι ίδιοι».
Στόχος είναι η νεολαία, να αθωώσει τους θύτες για τη χρεοκοπία της χώρας. Ο στόχος τους είναι να συμψηφίσει στη συνείδησή της τις δυνάμεις, που τάχθηκαν σε όλους τους αγώνες μαζί της, με όσους εμμονικά κάνουν πολιτικές για τους λίγους και ευνοούν τον κοινωνικό συντηρητισμό.
Δεν θέλουμε και δεν ζητάμε την «ανάθεση». Αυτή είναι η μεγάλη παγίδα στην οποία δεν πρέπει να περιπέσει, τουλάχιστον η νεολαία, στη χώρα μας.
Είμαστε υποχρεωμένοι όμως, να συνδιαμορφώσουμε το όραμα και τα σύγχρονα επίδικα για τις ταυτότητες, διαδραστικά με τους νέους και τις νέες, που έχουν τους δικούς τους ιδιαίτερους και πρωτότυπους κανόνες και δρόμους σχέσεων και ζωής.
Από κει και πέρα η ελπίδα θα έρθει, μέσα από τη συλλογική και αλληλέγγυα αναζήτηση και τις επιλογές των ίδιων των νέων, μέσα δηλαδή από την αμφισβήτηση των κοινωνικών στερεοτύπων και τη διαμόρφωσή της ίδιας την νεολαίας σε δύναμη κοινωνικής αλλαγής.
Αρης Ραβανός
ΤΟ ΒΗΜΑ
