Δεν έχω πρόθεση να χαλάσω το θρησκευτικό συναίσθημα. Σεβαστό για όσους ανθρώπους πιστεύουν σε ένα Θεό. Χθες, όπως όλ@ μας, άκουγα τις καμπάνες να χτυπάνε χαρμόσυνα για την Ανάσταση. Δεν πήγα, δεν αισθάνθηκα την ανάγκη…
Στο μυαλό μου υπήρχαν οι εικόνες των “σταυρωμένων”, αυτών που συνεχίζουν να ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους. Και είναι πολλοί, χιλιάδες, εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.
Την ώρα που οι καμπάνες χτύπαγαν ρυθμικά και χαρμόσυνα, την ώρα που το τραπέζι ήταν έτοιμο, με ζεστά και λαχταριστά φαγητά, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, ανάμεσά τους μικρά παιδιά δεν είχαν να φάνε.
Δύο ημέρες πριν, ίσως και τρεις (τι σημασία έχει:) ένας εργάτης σε εργοστάσιο έχασε τη ζωή του. “Παράπλευρη απώλεια” στο κυνήγι του άπληστου κέρδους.
Στη Μεσόγειο και το Αιγαίο χιλιάδες ξεριζωμένοι, μαύροι, άσπροι, φτωχοί, κυνηγημένοι, απελπισμένοι έχασαν τη ζωή τους στα σαπιοκάραβα της προσφυγιάς. Η Ευρώπη αντιστέκεται, έχει απροσπέλαστα τείχη, απάνθρωπους φράχτες, ανθρωποφύλακες.
Σε σπίτια, κάπου κοντά στο δικό μας, ίσως στο διπλανό, κάποια γυναίκα κακοποιείται, βιάζεται. Είναι ο άντρας αφέντης. Είναι ο ανδροκρατία. Είναι η πατριαρχεία. Είναι ο σεξισμός.
Αν πήγαινες στο κέντρο της πόλης θα έβλεπες τους άστεγους, μόνους στο δρόμο του πουθενά. Και ας υπάρχουν τόσα άδεια σπίτια. Είναι η ιδιοκτησία. Είναι οι ακραίες ανισότητες…
Αν, έστω και νοερά βρισκόσουν σε μια φυλακή θα βίωνες της απόλυτη ανελευθερία, το βιασμό των ψυχών, την ισοπέδωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αν, πάλι, τύχαινε να περάσεις από κάποιο ίδρυμα, ίσως να μπορούσες να φανταστείς την απελπισία της μοναξιάς, την ανημποριά, τα “τείχη” ανάμεσα στη γιορτή της Ανάστασης και στη ζωή εντός.
Και ναι, ας πάμε και σε ένα καταυλισμό τσιγγάνων, που να είστε σίγουροι ότι πρώτοι έτρεξαν στην εκκλησιά, πρώτοι έστρωσαν το γιορτινό τραπέζι, πρώτοι, όμως, αισθάνθηκαν την αποξένωση, το εμείς κι αυτοί, το ρατσισμό στα βλέμματα και τα πικρόχολα λόγια.
Δεν γιόρτασαν όλοι οι άνθρωποι την “Ανάσταση του Χριστού”. Όχι ότι δεν ήθελαν, αλλά γιατί δεν μπορούσαν ή γιατί, κυρίως αυτό, δεν τους το επέτρεψαν. Και όχι μόνο χθες τα μεσάνυχτα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη φτώχεια, τα εμπόδια, τις ανισότητες και τις διακρίσεις.
Ας σκεφτούμε, έστω σήμερα, τον πεινασμένο, τον άνεργο, τον φτωχό, το παιδί που δέχεται μπούλινγκ, τον φυλακισμένο που του στερούν την άδεια, τη γυναίκα που κακοποιείται, τον ξεχασμένο ηλικιωμένο που ζει σε ίδρυμα, τον ανάπηρο που βιώνει σε κάθε του βήμα τα ύψη και τα εμπόδια, τον ΛΟΑΤΚΙ άνθρωπο, που αντιμετωπίζει το φράχτη του ρατσισμού, της ομοφοβίας και τρανσοφοβίας, τον πρόσφυγα που επαναπροωθείται, το παιδί που πνίγεται, τη φρίκη των πολέμων.
Και ας του δώσουμε όνομα, καπιταλισμός λέγεται…
Και ας ονειρευτούμε με το δικό μας τρόπο, ας κάνουμε πολιτική με το δικό μας τρόπο, ας αντισταθούμε στους μέσους όρους, ας αναζητήσουμε το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, ας μην, τουλάχιστον αυτό, μοιάσουμε στο τέρας.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
