“Εμείς δεν είπαμε ποτέ ότι οι υποκλοπές δεν είναι πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε”, είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη δευτερολογία του στη Βουλή, απαντώντας στον Αλέξη Τσίπρα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για τις Ένοπλες Δυνάμεις (7/2/2023).
Και συνέχισε: “Αυτό το οποίο ήταν απαράδεκτο ήταν η απόλυτη εργαλειοποίηση του ζητήματος των υποκλοπών από εσάς και η ανάδειξη του ζητήματος των υποκλοπών περίπου σε ένα ζήτημα που αφορά την ίδια την ποιότητα, το DNA της δημοκρατίας μας. Αυτό λοιπόν δεν το πιστεύει κανείς και δεν το πιστεύουν ούτε αυτοί οι οποίοι αντικειμενικά είναι ταγμένοι στο να αξιολογούν, εν πάση περιπτώσει, την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο εδώ στην έκθεση του Economist, αναφέρομαι στον κατεξοχήν θεσμικό κριτή του κράτους δικαίου, που δεν είναι άλλος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από τις εκθέσεις που αυτή συντάσσει”.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν είπε ότι είναι δεν πρόβλημα οι υποκλοπές. Ασφαλώς και είναι και κάνει ό,τι μπορεί για να το αντιμετωπίσει. Ξεκάθαρα.
Δεν υπήρξε έστω μία μεθόδευση την οποία δεν μετήλθε μέχρι στιγμής προκειμένου να μη διαλευκανθεί αυτή η δυσώδης υπόθεση, για την οποία είναι και τυπικά-διοικητικά αρμόδιος. Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον σημείο από το παραπάνω απόσπασμα είναι αυτό που αφορά τη δημοκρατία.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Μητσοτάκη, οι υποκλοπές δεν αποτελούν και μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία. Αντίθετα, πρόβλημα για τη δημοκρατία αποτελεί η ανάδειξη (βλ. “εργαλειοποίηση) του θέματος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω από ποια θεωρία της Δημοκρατίας αντλεί αυτό το σκεπτικό ο πρωθυπουργός. Το διδάχτηκε στο Χάρβαρντ, αποτελεί κάποιο συμπέρασμα από τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας; Άγνωστο από πού πηγάζει η ιδέα ότι η ανάδειξη ζητημάτων όπως οι υποκλοπές συνιστά εργαλειοποίηση που υπονομεύει τη δημοκρατία, ενώ το “θάψιμο” τους αποτελεί… ενίσχυση της δημοκρατίας.
Βεβαίως, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν επιχείρησε να αιτιολογήσει τη θέση του επικαλούμενος κάποια θεωρητική παράδοση που να συνδέει τη δημοκρατία με την παρακολούθηση πολιτικών προσώπων, στρατιωτικών, δημοσιογράφων, αλλά και χιλιάδων πολιτών. Τη συνέδεσε με την… πίστη. Στο “δημοκρατικό” DNA του Κυρ. Μητσοτάκη δεν υπάρχουν η ελευθερία, τα ατομικά δικαιώματα, το απόρρητο των επικοινωνιών κι άλλα συναφή. Αυτά είναι για τους φιλελεύθερους. Καθώς φαίνεται, αυτό που κυριαρχεί είναι η παροιμία “Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω”.
Επί του προκειμένου λοιπόν, οι υποκλοπές δεν αποτελούν θεμελιώδες πρόβλημα γιατί απλούστατα “δεν το πιστεύει κανείς”. Υπό μία έννοια, βέβαια, ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει δίκιο: αν κρίνει κανείς από τη στάση κάποιων από αυτούς που επιβεβαιωμένα από την ΑΔΑΕ παρακολουθούνταν, όπως ο Κωστής Χατζηδάκης η ο Κωνσταντίνος Φλώρος, οι υποκλοπές μάλλον δεν είναι πρόβλημα, τουλάχιστον γι’ αυτούς.
Η ανυπαρξία έστω και κάποιας στοιχειώδους αντίδρασης από την πλευρά τους εντέλει μπορεί να εκληφθεί και με τον παραπάνω τρόπο.
Το επιχείρημα με το οποίο συμπλήρωσε την απάντηση του ο Κυρ. Μητσοτάκης κυριολεκτικά απογείωσε τη δημοκρατία. Δεν αποτελούν πρόβλημα για τη δημοκρατία οι υποκλοπές, αφού οι εκθέσεις της Κομισιόν δεν αναφέρουν κάτι σχετικό. Ποιες είναι αυτές οι εκθέσεις βέβαια δεν έκανε τον κόπο να μας πει, αλλά χαλάλι. Πάντως, μια πρόσφατη απάντηση της Κομισιόν σημείωνε πως αναμένει το πόρισμα της PEGA. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, στο πλαίσιο του Μητσοτάκη δεν υπάρχει ούτε το Σύνταγμα ούτε οι θεμελιώδεις αρχές του φιλελευθερισμού. Υπάρχουν οι εκθέσεις της Κομισιόν, η οποία ως άλλη τρόικα αξιολογεί, εκτός των άλλων, και την ποιότητα της δημοκρατίας και μάλιστα με τρόπο καθοριστικό. Όπως η Κομιντέρν “αξιολογούσε” τα κομμουνιστικά κόμματα, ένα πράγμα.
Ωστόσο, θα πρέπει να είμαι δίκαιος. Ο Μητσοτάκης έδειξε παροιμιώδη αυτοσυγκράτηση. Δεν είπε, λόγου χάρη, ότι η παρακολούθηση των επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων θωρακίζει την εθνική άμυνα της χώρας ενόψει και της “τουρκικής απειλής”. Ούτε είπε πως οι παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων και πολιτών θωρακίζουν το πολίτευμα της χώρας. Αυτά τα κρατάει, ενδεχομένως, στην περίπτωση που αποκαλυφθεί ότι οι υποκλοπές συνεχίζονται.
Χρήστος Σίμος
