Στις 12 Δεκεμβρίου, σε αίθουσα του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου στη Δέγλερη, 17 μήνες μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης, ξεκίνησε η δίκη της Ε., του ανήλικου κοριτσιού, που υπήρξε θύμα συστηματικού βιασμού και μαστροπείας. Η ιστορία της Ε. έγινε γνωστή, όταν με τη βοήθεια εργαζόμενης σε γειτονικό καφέ, κατάφερε να διαφύγει από την κατάσταση ομηρίας που της επέβαλε ο αστυνομικός Δ. Μπ. στην Ηλιούπολη. Εκτός από τον αστυνομικό, στο εδώλιο κάθονται ακόμα πέντε άτομα: ο πατέρας της 19χρονης, που κατηγορείται ότι τη βίαζε από την ηλικία των 11 ετών, ο πρώην σύντροφός της, που κατηγορείται ότι την εξέδιδε όσο ήταν ανήλικη και τρεις φίλοι του αστυνομικού, που κατηγορούνται για συνέργεια. Εκτός της Ε. υπάρχει και δεύτερη ενάγουσα εναντίον του κατηγορούμενου αστυνομικού, ομοίως για κατηγορίες μαστροπείας, αλλά αυτή η δεύτερη ενάγουσα αδυνατεί να βρει τη δύναμη να έρθει και να ξαναπεράσει τη διαδικασία κατάθεσης.
Η 20χρονη πλέον σήμερα Ε. κατέθεσε πρώτη κεκλεισμένων των θυρών, προκειμένου να υπάρξει στοιχειώδης προστασία της ιδιωτικότητας της, όμως στην ίδια αίθουσα βρίσκονταν και οι κατηγορούμενοι, με αποτέλεσμα η διαδικασία να της προκαλέσει έντονη συναισθηματική φόρτιση. Ενδεικτικό της εύθραυστης ψυχολογίας της ήταν το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της πολύωρης κατάθεσης υπήρξαν διάφορες στιγμές που ξέσπασε σε λυγμούς.
Έξω από τη δικαστική αίθουσα υπήρξε από την πρώτη μέρα και συνεχίστηκε και τις επόμενες, μεγάλη παρουσία αλληλέγγυων από φεμινιστικές συλλογικότητες και ομάδες και πολύς κόσμος, κυρίως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι συγκεντρωμένοι με δυνατά χειροκροτήματα και με συνθήματα προσπάθησαν σε όλη τη διάρκεια να στηρίξουν την Ε., ζητώντας τη δικαίωσή της και την καταδίκη των υπαίτιων.
Ακολούθως, κατάθεση έδωσε η εργαζόμενη στο καφέ που αρχικά έκρυψε την Ε., όταν ξέφυγε από τα χέρια του διακινητή της και στη συνέχεια κάλεσε την αστυνομία και ειδοποίησε τη συλλογικότητα Witches of the South, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημοσιοποίηση της υπόθεσης και, όλον αυτόν τον καιρό, στη στήριξη της Ε. Η μάρτυρας περιέγραψε τα αρχικά αγωνιώδη γεγονότα της φυγάδευσης της Ε. και τα όσα ακολούθησαν κατά την πολύωρη παρουσία της ίδιας και της καταγγέλλουσας στο αστυνομικό τμήμα και στο τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων. Από τα όσα είπε, προκύπτει ότι υπήρξαν μεγάλες παραλείψεις και σοβαρές ολιγωρίες στις ενέργειες των αστυνομικών αρχών που ασχολήθηκαν με τη διερεύνηση των καταγγελιών.
Στη συνέχεια ακολούθησε η κατάθεση γνωστού παραγωγού πορνογραφικών ταινιών, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η συμμετοχή της Ε. σε ταινίες του ήταν οικειοθελής και τελευταίος μάρτυρας ήταν ο αδελφός της Ε., που περιέγραψε με πολύ μελανά χρώματα την ενδοοικογενειακή βία που υφίστατο η αδελφή του από τον πατέρα τους.
Τα γεγονότα της πρώτης εβδομάδας της δίκης κατέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η δικαιοσύνη στη χώρα υπολειτουργεί, φθάνοντας στα όρια της κακοδικίας. Είναι απαράδεκτο η δίκη να διεξάγεται 1,5 χρόνο μετά, ένα τρομερά μεγάλο διάστημα, και η καταγγέλλουσα να υποχρεώνεται να ξαναπερνά καταστάσεις που συνιστούν επανάληψη του τραύματος. Υπάρχουν πλέον διατάξεις στην ελληνική ποινική δικονομία που μπορούν να το αποτρέψουν, καθώς θύματα τέτοιων υποθέσεων έχουν ήδη δώσει 3-4 εξαντλητικές και διεξοδικές καταθέσεις σε προανάκριση και ανάκριση και οι εν λόγω καταθέσεις μπορούν να αναγνωστούν στο δικαστήριο. Σκηνές όπως αυτό που έγινε την πρώτη μέρα της δίκης, όταν κατηγορούμενος απευθύνθηκε με χυδαίες εκφράσεις στην Ε., αποτελούν νέα κακοποίηση. Επιπλέον, και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ε., αλλά και σε πολλές άλλες παρόμοιες υποθέσεις, συνήγοροι των κατηγορουμένων επιδίδονται σε υβριστικούς χαρκτηρισμούς, προσβολές και εκφοβισμούς, παραβιάζοντας κάθε δεοντολογία και η έδρα αποτυγχάνει να προστατέψει επαρκώς τα θύματα και τους μάρτυρες –στην καλύτερη των περιπτώσεων επεμβαίνει και σταματά την προσβλητική συμπεριφορά των δικηγόρων, εκ των υστέρων, αφού η λεκτική επίθεση έχει ξεκινήσει. Στο ζήτημα, συνεπώς, των ποινικών διαδικασιών, παρά τις κάποιες βελτιώσεις, υπάρχει πολύς ακόμα δρόμος για να διανυθεί.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι χωρίς την έμπρακτη αλληλεγγύη του φεμινιστικού κινήματος (συνήγορος κατηγορουμένου αποκάλεσε τους αλληλέγγυους «ροζ-μωβ-πορτοκαλί συμμορία»), η υπόθεση της Ε. δεν θα είχε αποκαλυφθεί ή δεν θα είχε συνέχεια σε δικαστικές αίθουσες. Θα ήταν αδύνατο για μια κακοποιημένη από τα παιδικά της χρόνια κοπέλα να ανταπεξέλθει στις αστυνομικές παλινωδίες, στους δικονομικούς λαβυρίνθους, στα δικαστικά έξοδα, αλλά και σε απειλές που δέχθηκε η ίδια και η μητέρα της, απειλές που υποδηλώνουν την ύπαρξη ευρύτερου κυκλώματος μαστροπείας. Η πρόσφατα δημοσιευμένη δημοσιογραφική έρευνα του Reportersunited.gr, από την οποία αποκαλύπτεται ότι ο αστυνομικός βασανιστής της εργαζόταν σε σάιτ γνωριμιών, ιδιοκτήτρια τou οποίoυ είναι γυναίκα εμπλεκόμενη στους βιασμούς του 12χρονου κοριτσιού του Κολωνού και στη δίκη της «Greek Police Mafia», είναι ενδεικτική της ύπαρξης ενός πολυπλόκαμου κυκλώματος, με διάφορες διασυνδέσεις. Είναι προφανώς αδύνατο να αντιπαρατεθεί σε τέτοια «συμφέροντα» ένα θυματοποιημένο από τα παιδικά του χρόνια άτομο. Συνεπώς, να το επαναλάβουμε, η αλληλέγγυα εγρήγορση και η έμπρακτη συμπαράσταση αποτελούν τη μόνη πραγματική ασπίδα προστασίας ανθρώπων όπως η Ε., τον μοναδικό τρόπο ώστε να αποτρέπονται οι απόπειρες συγκάλυψης.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως τα κυκλώματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης βρίσκουν λαμπρό περιθώριο δράσης εκεί ακριβώς όπου καταγράφονται περιβάλλοντα φτώχειας και περιθωριοποίησης. Λειτουργούν με σχέδιο και με βία, εκμεταλλευόμενα όλα τα τεράστια κενά στο δίχτυ κοινωνικής προστασίας των ευάλωτων που (θα έπρεπε να) έχει δημιουργήσει η πολιτεία. Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση είναι σαφές ότι η πολύ σημαντική αλληλεγγύη δεν αρκεί και είναι αναγκαίο να υπάρξουν τομές στους θεσμούς. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, πάρα πολλές Ε. θα παραμένουν απροστάτευτες. Η συγκέντρωση 12.000 ευρώ από απλό και επώνυμο κόσμο για τα δικαστικά έξοδα της Ε. είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για τη συνέχεια.
Δημήτρης Σκλάβος
