Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρω ότι το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, μαζί με άλλα φυσικά, αποτελεί μια βαθιά, σε παγκόσμιο επίπεδο, διαχωριστική γραμμή. Άλλωστε, δεν είναι σύμπτωση ότι οι δυνάμεις της ακραίας δεξιάς ή νεοφασιστικά μορφώματα το προτάσσουν ως κυρίαρχο και με αυτό επιχειρούν να πείσουν τους ανθρώπους να τα στηρίξουν στην κάλπη.
Το είδαμε πρόσφατα στην Σουηδία και σήμερα αγωνιούμε για το αποτέλεσμα της κάλπης στην γειτονική μας Ιταλία. Η Μελόνι, ο Σαλβίνι και ο πάμπλουτος Μπερλουσκόνι, η συμμαχία του σκότους, βρίσκονται ένα βήμα από την απόλυτη κυριαρχία. Η Ευρώπη -ελπίζω να διαψευστώ- θα ξημερώσει πιο μαύρη, πιο ανάλγητη, πιο ξενοφοβική, πιο ρατσιστική, πιο αποκρουστική.
Ασφαλώς και υπάρχουν ευθύνες. Ασφαλώς και η άνοδος της άκρας δεξιάς δεν ήρθε από τον ουρανό, δεν ήρθε τυχαία, δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο. Έχει ρίζες, βαθιές ρίζες. Ας θυμηθούμε την άνοδο των ναζί στην εξουσία, τον Μουσολίνι στην Ιταλία και τόσα άλλα. Ας σκεφτούμε την επιρροή που είχε η νεοναζιστική συμμορία της ΧΑ στην Ελλάδα, Ας κοιτάξουμε προς Ουγγαρία μεριά και προς Πολωνία.
Το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα κυριαρχεί, όπως και τα δικαιώματα. Ο Χίτλερ μισούσε τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές. Ήθελε μια “καθαρή” Ευρώπη, δηλαδή μια ρατσιστική Ευρώπη, Σήμερα τα ζητήματα αυτά επανέρχονται με επιθετικό τρόπο. Και για άλλη μια φορά στοχοποιούνται οι ίδιοι: οι ξένοι, οι “διαφορετικοί”, όσες και όσοι υποστηρίζουν ένα κόσμο που να χωρά πολλούς διαφορετικούς κόσμους.
Γι αυτό και έχει τεράστια σημασία να σταθούμε στην άλλη πλευρά της όχθης με το δικό μας ιδεολογικό και αξιακό οπλοστάσιο, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς εκπτώσεις σε ζητήματα που έχουν σχέση με ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες. Για να περιγράψεις το δικό σου όραμα δεν φτάνει να μιλήσεις για το δίκιο του εργάτη και μόνο. Χρειάζεται να μιλήσεις και για το δίκιο της γυναίκας, του ανθρώπου που ανήκει στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, του ρομά, του ανάπηρου, του μειονοτικού, του πρόσφυγα, του κυνηγημένου. Αλλά επίσης δεν φτάνει να μιλήσεις για δικαιώματα και ελευθερίες αν δεν μιλήσεις για δικαιοσύνη, για άρση των ανισοτήτων, για καταπολέμηση της φτώχειας και των διακρίσεων.
Χρειάζεται ολιστική ματιά και δράση.
Η άλλη πλευρά, αυτή που έχουμε χίλιους λόγους να μισούμε, παντρεύει την απέχθειά της στα δικαιώματα με το νεοφιλελεύθερο σχέδιο και την ταξική της μεροληψία (υπέρ του πλούτου) με την καταστολή.
Η δική μας πλευρά -και εμείς μεροληπτικοί υπέρ του κόσμου της εργασίας και των κοινωνικά αποκλεισμένων-, δεν μπορεί παρά να σταθεί στο πλευρό των ανθρώπων, που διεκδικούν την ελευθερία ως υπέρτατο αγαθό, στο πλευρό των αδικημένων και κυνηγημένων.
Γι αυτό και με τους εργάτες της Μαλαματίνος, της ΛΑΡΚΟ και των ναυπηγείων. Γι αυτό και με τον φοιτητικό κόσμο και τη νεολαία ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία. Γι αυτό και με τις γυναίκες ενάντια στη σεξιστική βία και τις γυναικοκτονίες. Γι αυτό και με τους πρόσφυγες ενάντια στους φράχτες, για ασφαλή και νόμιμα περάσματα στην Ευρώπη. Γι αυτό με τους ανάπηρους και τους ρομά. Γι αυτό με την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, Γι αυτό με την μειονότητα της Θράκης. Γι αυτό με τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Γι αυτό και με τις γυναίκες του Ιράν. Γι αυτό με την αριστερά και την οικολογία της Ιταλίας.
Γι αυτό και σήμερα αγωνιούμε…
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
