Μια προσεκτική ανάγνωση των πρωτοσέλιδων «σκληρών» φιλοκυβερνητικών εφημερίδων –διαδικτυακών ή μη– αποκαλύπτει τη γραμμή την οποία προτίθεται να ακολουθήσει η κυβέρνηση της ΝΔ, το διάστημα που απομένει μέχρι τις εκλογές. «Ποιοι χτυπούν τον Μητσοτάκη –συμφέροντα επιδιώκουν συνθήκες ακυβερνησίας», ο κύριος τίτλος τη μία ημέρα.
«Μόνος εναντίον όλων μέχρι τις κάλπες –αυτοδυναμία ή τερατογένεση», ο κύριος τίτλος την άλλη.
Και από κοντά, ευνοημένη από τη λίστα Πέτσα δημοσιογραφική πένα, να ανακαλύπτει «έναν συνασπισμό ετερόκλητων παραγόντων, που το τελευταίο διάστημα δρα απροκάλυπτα εναντίον του πρωθυπουργού (συριζαίοι, ΠΑΣΟΚ, διασώστες, φιλοπούτιν, συνταγματολόγοι, πρώην, ΚΚΕ, ΜΚΟ, Τούρκοι κ.ά)», όπως χαρακτηριστικά έγραψε.
Θα ήταν για γέλια η συγκεκριμένη προσέγγιση, αν δεν έκρυβε κάτι πολύ βαθύτερο –και ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνο: την απόπειρα του Μεγάρου Μαξίμου να καλλιεργήσει στην κοινή γνώμη την ιδέα του εξωτερικού, αλλά και του εσωτερικού εχθρού. Την απόπειρα να μεταφέρει και να εδραιώσει την πεποίθηση πως «όποιος δεν συμφωνεί, όποιος δεν είναι μαζί μας, δρα αντεθνικά, λειτουργεί σε βάρος της χώρας και βλάπτει τα συμφέροντα του λαού (!)».
Συνταγή βγαλμένη από τη δεκαετία του ’50, την ώρα που το πρωθυπουργικό επιτελείο επιχειρεί να καλλιεργήσει την εικόνα ενός ηγέτη που δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος, που στέκεται μόνος απέναντι σε κάθε λογής συμφέροντα που επιβουλεύονται τα δίκαια της χώρας, την εικόνα ενός ηγέτη που παίρνει δύσκολες αποφάσεις μένοντας σταθερός σε αυτές (πχ χρόνος εκλογών, εκλογικός νόμος).
Έγραφε στο προηγούμενο φύλλο της «Εποχής» ο Κωστής Γιούργος πως «η επίκληση του “ξένου δάκτυλου” δεν θα είναι παροδική. Έχει μέλλον». Προφανώς, είναι η επιλογή που κάνει το επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη, προκειμένου να ξεφύγει από τη ζέουσα πραγματικότητα –ακρίβεια, υποκλοπές, ανασφάλεια, καταπάτηση δικαιωμάτων, διαπλοκή– αλλά και προκειμένου να συσπειρώσει το ακροατήριό του, διευρύνοντάς το ταυτόχρονα και προς τα ακροδεξιά. Γι’ αυτό και η στρατηγική της έντασης, οι υψηλοί τόνοι απέναντι στον Ερντογάν, η περαιτέρω σκλήρυνση στην αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, η πόλωση για τα πάντα.
Καλλιεργεί, και θα καλλιεργεί μέχρι την κάλπη, το δίλημμα «Μητσοτάκης–Τσίπρας», και προκειμένου να ενισχύσει την, κατ’ αυτόν, υπεροπλία του έναντι του πολιτικού του αντιπάλου, δεν διστάζει να χαρακτηρίσει «πολιτική τερατογένεση» το ενδεχόμενο κυβερνητικών συνεργασιών –βοηθούσης της απλής αναλογικής– ταυτίζοντας την κυβερνητική σταθερότητα με το προσωπικό πολιτικό του μέλλον!
Το αν η επιλογή αυτής της γραμμής αποδώσει, είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί. Είναι τόσο εξόφθαλμες οι κυβερνητικές ευθύνες στην επιδείνωση της καθημερινότητας των πολιτών, είναι τόσο κραυγαλέα –όσο και δραματικά– τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους, είναι τέτοιο το πισωγύρισμα σε κατακτήσεις χρόνων, που κάποιες εξελίξεις θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες.
Δεν είναι όμως. Και κανείς δεν πρέπει να κάνει το λάθος να πιστέψει ότι είναι. Κυρίως τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Γιατί, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, οι ανατροπές απαιτούν δουλεμένο, πειστικό, αντιπαραθετικό σχέδιο, διάθεση ρήξεων και συγκρούσεων, διαζύγιο από λογικές ανάθεσης, σαφές στίγμα και απεύθυνση με ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο –στον αντίποδα της εφαρμοζόμενης δεξιάς πολιτικής, που συμπυκνώνεται στην κυνική εκτίμηση Πέτσα «όποιος δεν προσαρμόζεται, δυστυχώς πεθαίνει».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης –και οι συν αυτώ– κινούνται με βάση συγκεκριμένους πολιτικούς, κοινωνικούς και ηθικούς κώδικες. Η επίθεση που γίνεται επί των ημερών της διακυβέρνησης της ΝΔ στο κράτος δικαίου, και οι αποκαλύψεις που την επιβεβαιώνουν, θα είχε οδηγήσει –άλλες εποχές και με άλλους συσχετισμούς– σε παραίτηση της κυβέρνησης.
Και όμως, είναι ο ίδιος άνθρωπος που λίγες μέρες πριν, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη ΔΕΘ, είπε το αμίμητο: «είμαι ένας βαθιά δημοκράτης άνθρωπος που θεωρώ ότι η δουλειά του Τύπου είναι να ελέγχει την εξουσία».Το είπε αυτός, που η λίστα Πέτσα αποτελεί εμβληματικό στοιχείο της πολιτικής του. Αυτός που, στη Θεσσαλονίκη, έδωσε ερώτηση στο πρώτο αντιπολιτευόμενο ΜΜΕ, δυόμιση ώρες μετά την έναρξη της συνέντευξης (14:30 πήρε ερώτηση η Εφημερίδα των Συντακτών, 15:15 ο Ριζοσπάστης, 15:16 το News247,15:24 η Αυγή, ποτέ το Documento, και ενώ από τις 15:00 τα περισσότερα κανάλια –εκτός της ΕΡΤ– είχαν διακόψει την απευθείας σύνδεση).
«Δεν θα δεχθώ καμία αμφισβήτηση των δημοκρατικών μου διαπιστευτηρίων, είτε βρίσκονται εντός, είτε εκτός Ελλάδας», είπε αυτός που επί των ημερών του η χώρα κατρακύλησε στην 108η θέση στην ελευθερία του Τύπου, αυτός που συστηματικά προσπαθεί να συσκοτίσει την υπόθεση των υποκλοπών –με τις συνεχείς τρικλοποδιές στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής– όταν στο Ευρωκοινοβούλιο είναι καταιγιστικές οι εξελίξεις, με τις μαρτυρίες των παρακολουθούμενων και τις εξοργιστικές τοποθετήσεις των ευρωβουλευτών/τριων της ΝΔ.
«Η άκρα δεξιά στην κορυφή του “βαθέος κράτους”», ήταν ο τίτλος άρθρου της Liberation –με αφορμή τις υποκλοπές– παραμονή της επίσκεψής του πρωθυπουργού την περασμένη Τρίτη στο Παρίσι. Τίτλος που ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά αντίστοιχων του Reuters, του Politico, της Deutche Welle.
Κι από κοντά, ο χειμώνας που έρχεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους προϋπολογισμούς των νοικοκυριών. Πώς, λοιπόν, η κυβέρνηση της ΝΔ να μην εφευρίσκει κάθε λογής εχθρούς; Πώς να μη μιλά για «ξένο δάκτυλο» που καραδοκεί; Πώς να μην ποδοπατά δικαιώματα και ελευθερίες; Πώς να μην επισείει τον φόβο της ακυβερνησίας, χαρακτηρίζοντας τερατογένεση οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα δεν την συμπεριλαμβάνει;
Άλλωστε, «οι βάρβαροι θα ήσαν μια κάποια λύσις»…
Αννέτα Καββαδία
