Κάθε πρόεδρος κυβέρνησης συνειδητά ή ασυνείδητα προσπαθεί να ελέγξει ΜΜΕ, δικαιοσύνη, επενδύσεις, πολιτικούς υφιστάμενους, αντιπολίτευση και κοινωνία, μιας και αυτή είναι η δυναμική κάθε εξουσίας, να θέλει να διευρυνθεί και να επιβληθεί στους πάντες.
Ωστόσο στην περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουμε ποιοτικές διαφορές που συνιστούν τομή, ένα βεληνεκές ελέγχου με στοιχεία για προσπάθεια καθεστωτικής αλλαγής που πιστοποιείται από συγκεκριμένες διοικητικές, νομοθετικές, κρατικές (ή παρακρατικές) και μιντιακές ανακατατάξεις με συγκεκριμένη πλαισίωση.
1. Το Μέγαρο Μαξίμου ανασχηματίστηκε σε αυτό που ονομάστηκε Επιτελικό Κράτος, ιθύνων νους του οποίου είναι ο Γεραπετρίτης. Μια προεδρία της κυβέρνησης με εκατοντάδες πλέον μετακλητούς υπάγεται στον πρωθυπουργό. Το Μέγαρο Μαξίμου τριπλασιάζεται ήδη από το 2019 και δημιουργούνται 6 Γενικές Γραμματείες.
Ο Δημητριάδης είναι ο «αντ’ αυτού» που τηλεφωνεί σε Υπουργούς και υποδεικνύει τι πρέπει να γίνει και πως.
Ουσιαστικά η υδροκέφαλη πρωθυπουργική διοικητική δομή της κυβέρνησης στερεί πόρους εξουσίας από τους Υπουργούς ή την ανώτατη κρατική υπαλληλία. Τα νομοσχέδια γράφονται ή διορθώνονται από τις τεχνοκρατικές ελίτ του Μαξίμου, οι Υπουργοί είναι περισσότερο επικοινωνιακοί πομποί παρά πολιτικοί δρώντες και ο Πρωθυπουργός φαντάζει πανταχού παρόν, ένας γλυκός πατερούλης που τα πάει πρίμα στο χαλαρό.
2. Ο δημοσιογράφος Κουκάκης που παρακολουθούνταν από ΕΥΠ και το σύστημα Predator μιλώντας σήμερα στο Κόκκινο είπε πως του έδειξαν αποδελτίωση συνομιλίας που είχε έξω από το σχολείο της κόρης του. Ο δημοσιογράφος τότε ερευνούσε:
Α. την ευνοϊκή νομοθεσία της κυβέρνησης υπέρ τραπεζικών στελεχών που πλέον δε θα διώκονταν για απιστία αν δεν τους μηνούσε… η ίδια η τράπεζά τους.
Β. τη ρύθμιση της κυβέρνησης που προέβλεπε πως τα χρήματα που προέρχονταν από εγκληματικές πράξεις επέστρεφαν στους κατόχους τους αν δεν είχε διεξαχθεί δίκη εντός 18μήνου.
Γ. Την παρέμβαση της κυβέρνησης ώστε η κακουργηματική φοροδιαφυγή (δηλαδή πάνω από 150.000 ευρώ) να μην διώκεται αυτεπάγγελτα από τον εισαγγελέα παρά μόνο αν υπάρχει τελεσίδικη βεβαίωση από τη φορολογική διοίκηση.
3. Ο Πουλακίδας σήμερα στην Αυγή γράφει πως όλη η πιάτσα γνωρίζει ότι «τρεις νυν υπουργοί και ένας πρώην πρωθυπουργός λέγεται ότι παρακολουθούνται […] Πέντε πολιτικοί έχουν ενημερωθεί από δημοσιογράφο – ερευνητή των σκανδάλων υποκλοπών ότι παρακολουθούνται. Δύο πρώην υπουργοί λέγεται ότι έγιναν πρώην διότι δεν μοιράστηκαν με το Μαξίμου τα… δέοντα των υμετέρων».
Με άλλα λόγια ο πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ, ο Πρωθυπουργός, έχει πρόσβαση σε απόρρητο υλικό φίλων και αντιπάλων του, το οποίο μπορεί αν θελει να το χρησιμοποιήσει έτσι ώστε να τους εκβιάσει. Ίσως εδώ βρίσκεται και το κλειδί της παρακολούθησης του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη, καθώς και η κωλοπιλάλα της καταστροφής αρχείων της ΕΥΠ που αναφέρει σήμερα στο πρωτοσέλιδο της η ΕΦΣΥΝ.
4. Από το 2019 ένας από τους μηχανισμούς αποδημοκρατικοποίησης στην Ελλάδα είναι η προσπάθεια για μονοφωνική αναπαραγωγή από τα ΜΜΕ όσων η κυβέρνηση θέλει και την συμφέρουν και η αποσιώπηση όσων (νομίζει ότι) την πλήττουν.
Τα ΜΜΕ έγιναν «καρτέλ-μίντια», δηλαδή επιχειρήσεις τύπου που για να έχουν διαφήμιση βασίζονται στην κρατική στήριξη και την κυβερνητική εύνοια, όπου η δεύτερη είναι απαραίτητη προϋπόθεση της πρώτης.
5. Η ρητορική του εσωτερικού και του εξωτερικού εχθρού είναι το master frame όπου όλα τα παραπάνω προσπαθούν να δεθούν ρητορικά. «Ερντογάν και Πούτιν θέλουν αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα», είπε σήμερα ο Μητσοτάκης στο Υπουργικό Συμβούλιο και δεν είναι η πρώτη φορά. Η εργαλειοποίηση του προσφυγικού από πλευράς της κυβέρνησης, ο διαρκής βομβαρδισμός μας με ειδήσεις για την τουρκική προκλητικότητα, ο ρωσοουκρανικός πόλεμος ως δικαιολογία για κάθε οικονομικό δεινό που αντιμετωπίζει η χώρα είναι το έξω.
Το μέσα είναι από τα Εξάρχεια μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ανήκει στο δημοκρατικό τόξο. Πλέον δεν υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι μόνο εχθροί και μάλιστα όχι της κυβέρνησης, αλλά της πατρίδας μας. Έχει να συζητήσει με αυτούς τους όρους η ανώτατη πολιτική τάξη της χώρας από τις εποχές τη Καχεκτικής μεταπολεμικής Δημοκρατίας.
Εφόσον τα παραπάνω ισχύουν έστω και στις βασικές τους γραμμές μπορούμε να εικάσουμε πως το πλέγμα εξουσίας πλέον δεν έχει στην κορυφή του πχ την τρόικα της εποχής των μνημονίων αλλά τον ίδιο τον πρωθυπουργό και το σύστημα που ο ίδιος δημιούργησε. Το τραπεζικό κεφάλαιο ανακάμπτει κι ένα κουκούλι που πάντα ήταν παρα-κρατικό ή ελέγχονταν πλημμελώς, όπως η ΕΥΠ, παίζει σπουδαίο ρόλο στην αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας. Συγκεκριμένοι δικαστές και οι εισαγγελείς διακοσμούν και διακονούν νομικά τα καθέκαστα.
Ο Τζόναθαν Κόου είχε κάποτε γράψει ένα απίστευτα καλό βιβλίο, το «Τι ωραίο πλιάτσικο!». Πριν χρόνια που το είχα διαβάσει μου θύμισε ενστικτωδώς μόνο μια πολιτική οικογένεια στην Ελλάδα, τους μητσοτάκηδες. Τώρα καταλαβαίνω το γιατί.
Βασίλης Ρόγγας
Ανάρτησή του στο Facebook
