Η ζωή έχει εκπλήξεις και ανατροπές. Η κοινωνία δεν είναι ίδια. Οι άνθρωποι διαφέρουν, πολλές φορές συγκρούονται. Οι διαχωριστικές γραμμές παραμένουν ορατές. Και εκεί, λοιπόν, που αισθάνομαι πληγωμένος κοινωνικά και πολιτικά, που ασφυκτιώ από την μπόλικη δόση βίας, ρατσισμού και κρατικής αυθαιρεσίας, έρχονται κάτι… πιτσιρικάδες και μου φτιάχνουν τη διάθεση.
Δείτε τη φωτογραφία από το 2ο λύκειο Συκεών και θα αντιληφθείτε τι εννοώ. Τα παιδιά του λυκείου, πολλά παιδιά, πάρα πολλά, κάθονται στις εξέδρες του σχολείου τους μάλλον, και σηκώνουν χαρτόνια. Γράφουν: “Είμαστε με την Zackie”…. Και μιλούν για την αδικία, που προέκυψε από την δικαστική απόφαση, για την ατιμωρησία των αστυνομικών, που είδε όλη η Ελλάδα να ξυλοκοπούν τον ημιθανή Ζακ, αλλά όχι η Έδρα….
Και κάπως έτσι θυμήθηκα ανάλογες πρωτοβουλίες μαθητών/τριών, με το σύμβολο ειρήνης να καλύπτει το έδαφος της σχολικής αυλής, τη βία, τον σχολικό εκφοβισμό, τον ρατσισμό, την τρανσφοβία….
Και λέω, υπάρχει ελπίδα, ζει ακόμα και δυναμώνει. Αρκεί να τη στηρίξουμε, να μπούμε μπροστά, δίπλα στα παιδιά, που αμφισβητούν και ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο χωρίς βία και ρατσισμό…
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
