Η γαλλική πολιτική ελίτ λαμβάνει εδώ και είκοσι χρόνια μηνύματα από μια ολοένα και πιο συμπιεσμένη κοινωνία που βλέπει τα κεκτημένα της να συρρικνώνονται στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης.
Τον Απρίλιο του 2002 ήλθε το πρώτο μήνυμα με την παρουσία του Λεπέν στον δεύτερο γύρο.
Την άνοιξη του 2005 κατεγράφη το δεύτερο μήνυμα με την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης στο δημοψήφισμα.
Το τρίτο μήνυμα παρελήφθη την άνοιξη του 2017, όταν η Λεπέν μονομάχησε στον δεύτερο γύρο με τον Μακρόν.
Το τέταρτο μήνυμα ήταν το αποτέλεσμα των δυο γύρων των φετινών προεδρικών εκλογών.
Είτε με αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή, είτε σε συγκατοίκηση με τον Μελανσόν ο Μακρόν είναι υποχρεωμένος να υιοθετήσει δραστικά μέτρα αποκατάστασης της κοινωνικής συνοχής.
Εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η γκολική Δεξιά, στο όνομα της προσαρμογής στις προκλήσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης, διέρρηξαν το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο από το 1945 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’70 προσμετρούσε ως βασικό παράγοντα της οικονομικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης την κοινωνική συνοχή.
Το γαλλικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, που είχε διαχρονικά ως σταθερά τον καταλυτικό παρεμβατισμό του κράτους, έχει ρίζες που φτάνουν στην εποχή του Λουδοβίκου του 14ου και του υπουργού του Οικονομικών, Κολμπέρ.
Την παράδοση αυτή, μετά το 1945, τήρησαν στη Γαλλία και η Αριστερά και η γκολική Δεξιά.
Σταδιακά και οι δυο μεγάλες παρατάξεις, τόσο το Σοσιαλιστικό Κόμμα όσο και η γκολική παράταξη, άρχισαν να συρρικνώνουν το γαλλικό μοντέλο, το οποίο οι Αγγλοσάξονες λοιδορούσαν στην καλύτερη περίπτωση ως «Γαλλική Εξαίρεση» ή, ακόμη χειρότερα, «Γαλατικό Χωριό του Αστερίξ».
Ετσι, το μεν Σοσιαλιστικό Κόμμα εξαερώθηκε το 2017 και η γκολική Δεξιά το 2022.
Αυτή τη μακράς διαρκείας κρίση της Γαλλίας εκφράζει η αντισυστημική ψήφος και όχι μόνον.
Η εξεγερσιακή βίαιη διαμαρτυρία των Κίτρινων Γιλέκων που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2018 μάς προειδοποιεί ότι υπάρχουν και χειρότερα από τον αντισυστημικό λαϊκισμό της Ακρας Δεξιάς, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ξέσπασμα μιας τυφλής εξεγερσιακής βίας.
Την τελευταία εικοσαετία, οι ψηφοφόροι στην Γαλλία στέλνουν συνεχώς μηνύματα, τα οποία η πολιτική ελίτ όταν περνούσε ο κίνδυνος ατυχήματος τα αγνοούσε προκλητικά, καθώς συνέχισε να κλοτσά το τενεκεδάκι…
Γιώργος Καπόπουλος
