Μια απάντηση στον Νίκο Μπίστη
Ο Νίκος Μπίστης έγραψε το περασμένο Σάββατο ένα άρθρο στο οποίο υποστηρίζει την άποψη ότι η προσπάθεια να σωθεί η καθημερινή έκδοση της ΑΥΓΗΣ είναι μάταιη και άσκοπη. Το άρθρο μπορεί να το διαβάσει κανείς στο Διαδίκτυο αναζητώντας τον τίτλο του: «Για την ΑΥΓΗ με συναίσθημα και λογική».
Ο Ν. Μπίστης εκφράζει τη διαπίστωση ότι περνάμε μια συνολική κρίση του γραπτού Τύπου. Το περιεχόμενο των καθημερινών εφημερίδων εκτοπίζεται από το Ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά, πέραν αυτού, ο κομματικός Τύπος έχει πεθάνει με την περιθωριοποίηση του κομμουνιστικού κινήματος. Το κοινό της Αριστεράς δεν μπορεί πλέον να τον παρακολουθήσει. Κατά συνέπεια, είναι καλύτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ να αναστείλει την έκδοση της καθημερινής ΑΥΓΗΣ, που βαραίνει σημαντικά τον προϋπολογισμό του κόμματος, και να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό μέσω του κυριακάτικου φύλλου και του ραδιοφωνικού σταθμού. Αυτές, σε γενικές γραμμές, είναι οι θέσεις του άρθρου∙ προσπάθησα να τις παραθέσω χωρίς να τον αδικήσω.
Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω την ευκολία με την οποία η συζήτηση για το μέλλον της εφημερίδας μεταφέρεται στη συζήτηση για την παρακμή των κομμουνιστικών κομμάτων και των οργάνων τους. Η ΑΥΓΗ δεν είναι «όργανο του ΣΥΡΙΖΑ» με την έννοια που η Unita ήταν όργανο του ιταλικού Κ.Κ. τη δεκαετία του 1960 και του 1970. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορεί ούτε θέλει να διαχειρίζεται μονολιθικά όργανα γιατί δεν είναι μονολιθικό κόμμα. Επομένως, αυτός ο ηχηρός, αλλά άστοχος παραλληλισμός μπαίνει στη συζήτηση για να την εξαντλήσει. «Έχουμε στα χέρια μας μια ιστορική καθημερινή εφημερίδα, που πρέπει να δούμε πώς θα την διαχειριστούμε. Τα μονολιθικά κόμματα και οι μονολιθικές εφημερίδες είναι παρελθόν. Ωραία! Ας την κλείσουμε». Κι ας αφήσει η Αριστερά, προσθέτω εγώ, όλον τον χώρο του καθημερινού Τύπου σε εφημερίδες που συνδέονται με επιχειρηματικά συμφέροντα. Και όπου ο καθένας ξέρει ποιες ειδήσεις και ποιες αναλύσεις για ποια θέματα ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να διαβάσει. Είναι μια λύση. Και, παρ’ όλο που ο Ν. Μπίστης παραδέχεται ότι συναισθηματικά τον δυσκολεύει, είναι η πιο εύκολη. Ευτυχώς, το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ πήρε τελικά μια απόφαση πιο δύσκολη και πιο εύλογη.
Για να τα ξεκαθαρίζουμε. Το κλείσιμο μιας εφημερίδας δεν αποτρέπεται επειδή ο τίτλος της είναι ιστορικός – τα νεκροταφεία του Τύπου είναι γεμάτα από ιστορικές εφημερίδες. Ούτε αποτρέπεται επειδή έχει πολιτικό κόστος το να την κλείσεις. Ούτε βολεύεται κανείς με τη χρηματοδότησή της από κάποιο λεφτόδεντρο. Η εφημερίδα οφείλει να είναι βιώσιμη και η βιωσιμότητά της εξαρτάται πρώτα και κύρια από τη σχέση με τους αναγνώστες της. Η έκρηξη ηλεκτρονικών συνδρομών τις τελευταίες ημέρες είναι ένα εξαιρετικά αισιόδοξο μήνυμα. Η ίδια η εφημερίδα δεσμεύεται ότι θα ανταποκριθεί εντείνοντας διαρκώς την προσπάθεια για βελτίωση του περιεχομένου και της παρεμβατικότητάς της. Ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει επίσης να κάνει πράγματα που του αναλογούν.
Ας συμφωνήσουμε επίσης ότι κανένας δεν θέλει την ΑΥΓΗ το στεγνό κομματικό φερέφωνο που βλέπει ο Ν. Μπίστης. Η ΑΥΓΗ δεν είναι όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της ΑΥΓΗΣ. Και η εφημερίδα συμμετέχει στην πολιτική μάχη έχοντας κάθε μέρα στο μυαλό της τον κόσμο της Αριστεράς: την ανάγκη του για ενημέρωση με ανοιχτό ορίζοντα, τη σύνδεσή του με τον πολιτικό αγώνα και τη μάχη των προοδευτικών ιδεών σε όλα τα επίπεδα, την επαφή του με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, τις ελπίδες του, ακόμα και τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του. Αυτός είναι ο λόγος που η ΑΥΓΗ πρέπει να συνεχίσει. Ξέρει σε κάθε περίπτωση ότι η βιωσιμότητά της δεν θα της χαριστεί. Είναι το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει χέρι-χέρι με τον κόσμο της Αριστεράς και τους προοδευτικούς πολίτες.
Άγγελος Τσέκερης
Πηγή: Η Αυγή
