Edouard Leve «Αυτοχειρία», μετάφραση-επίμετρο: Κατερίνα Χανδρινού, εκδόσεις Κείμενα, 2021
Ιδιόμορφος φωτογράφος, ζωγράφος και συγγραφέας ο Εντουάρ Λεβέ γεννήθηκε το 1965 στο Παρίσι και αυτοκτόνησε το 2007, στα σαράντα δύο του χρόνια. Νεαρός όντας καίει όλους τους πίνακες του και επιδίδεται με πάθος στη φωτογραφία. Επηρεασμένος από το ταξίδι του στην Ινδία δημιουργεί πολλά άλμπουμ με φωτογραφίες, μεταξύ των οποίων η «Πορνογραφία και οι «Ομώνυμοι». Σχετικά μεγάλος εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, «Τα έργα», ένα κατάλογος όπου περιγράφονται 500 βιβλία που θα γραφτούν, για να ακολουθήσουν μερικά ακόμη με ύστατο την «Αυτοχειρία» που κυκλοφόρησε λίγο μετά τη θανή του.
Τρεις ημέρες πριν τη βίαιη αποχώρησή του, ο Λεβέ παραδίδει στον εκδότη του το χειρόγραφο της Αυτοχειρίας. Κατά κάποιο τρόπο η φόρμα του κειμένου ακολουθεί τα προτάγματα του OuLiPo (Εργαστήρι Δυνητικής Λογοτεχνίας) καθώς ο μέντοράς του είναι ο Ζορζ Περέκ του οποίου το βιβλίο «Ζωή, οδηγίες χρήσεως» (εκδ. Ύψιλον) αποτέλεσε οδηγό για την συγγραφή του σπουδαίας «Αυτοπροσωπογραφίας» (εκδ. Οpera) του Λεβέ.
Γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο αναφέρεται στην αυτοκτονία καρδιακού του φίλου πριν από είκοσι χρόνια, ενώ άρχεται με την πλήρη περιγραφή του επιτυχημένου διαβήματός του. Ούτως, η αυτοκτονία προβάλλεται ως εναρκτήριο λάκτισμα καθώς ο συγγραφέας περιγράφει τη ζωή του αυτόχειρα δίνοντάς του νέα πνοή. Όντας δεινός φωτογράφος κλικάρει διάφορα ενσταντανέ του βίου του. Εικόνες που διατρέχουν το παρόν ατάκτως ερριμμένες άνευ χρονικής ακολουθίας. Το τυχαίο κυριαρχεί σε στιγμιότυπα περιγραφών καθημερινής ζωής. «Δεν γράφω ιστορίες. Δεν γράφω μυθιστορήματα. Δεν γράφω διηγήματα. Δεν γράφω θεατρικά έργα. Δεν γράφω ποιήματα […] Γράφω θραύσματα», αναφέρει η μεταφράστρια, Κατερίνα Χανδρινού, στο κατατοπιστικό επίμετρο. Αυτά τα θραύσματα μεταφέρει στο χαρτί –ασθμαίνοντας, σαν να θέλει να προλάβει το γρηγορότερο δυνατόν να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του φίλου του, ότι θυμάται ύστερα από είκοσι χρόνια: «με την αυτοκτονία σου, είχες συνθλίψει το παρελθόν και είχες καταργήσει το μέλλον.» Ο Λεβέ ανασταίνει, κυριολεκτικά, τον φίλο του αφηγούμενος ακόμη και τη σκηνή της κηδείας του, τον τρόπο αντίδρασης των στενών συγγενών του. Ο λόγος ρέει ερμητικά, η θλίψη εισχωρεί παντού για να κορυφωθεί στο φινάλε με το ποίημα σε τρίστιχα που προεικονίζει το ηθελημένο τέλος του συγγραφέα:
Η ηλικία με προσπερνά
Η νιότη μ’ εγκαταλείπει
Η μνήμη μου μένει
Η ευτυχία με προσπερνά
Η θλίψη με ακολουθεί
Ο θάνατος με προσμένει
Αντώνης Ν. Φράγκος
Πηγή: Η Εποχή
