Νίκος Φίλης: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γυρίσει το παιχνίδι, όποτε και αν γίνουν εκλογές

Στην Ελλάδα ζούμε στην καρδιά ενός νεοφιλελεύθερου «ξεσαλώματος», σε αντίθεση με την υποχώρηση αυτών των αντιλήψεων διεθνώς και ειδικά στις ίδιες τις ΗΠΑ με πρωτοβουλία της διοίκησης Μπάιντεν που επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο έχει επαναφέρει οικεία βουλήσει το μνημονιακό καθεστώς σε μια σειρά τομείς, αλλά το εμπλουτίζει καθημερινά με νέες αντιλαϊκές ρυθμίσεις. Οι ανισότητες οξύνονται. Πρόσφατα είναι τα στοιχεία για την οξύτητα της φτώχειας στα παιδιά που επί ΣΥΡΙΖΑ είχε περιοριστεί σημαντικά. Το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ πέφτει ενώ το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών, ακόμη και μέσα στην πανδημία αυξάνεται. Στις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα του ΔΕΔΔΗΕ ή της ΔΕΗ είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα και μάλιστα σε συνθήκες τρομακτικών ανατιμήσεων και κρίσης στην αγορά ενέργειας που αναμένεται να βαθύνει την ενεργειακή φτώχεια και να πλήξει ιδιαίτερα τα φτωχά και τα μικρομεσαία νοικοκυριά, τους αγρότες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Σημειώνονται ανατιμήσεις σε όλα σχεδόν τα είδη λαϊκής κατανάλωσης που οι συνέπειές τους στο λαϊκό εισόδημα επιβαρύνονται από τη δράση των καρτέλ, την ανυπαρξία ελέγχων στις επιμέρους αγορές και τα εντελώς ανεπαρκή κυβερνητικά μέτρα. Μέχρι τώρα -αν και αυτό σπάει σιγά-σιγά- η πανδημία με τους περιορισμούς που επέβαλε στη δημόσια σφαίρα, στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση λειτούργησε ως το ιδανικό περιβάλλον για την προώθηση των νεοφιλελεύθερων-αντιλαϊκών πολιτικών, χωρίς τις αναμενόμενες σε άλλες περιόδους αντιδράσεις. Επίσης αρνητικά επέδρασε το “μούδιασμα” από την εκλογική ήττα και την καθυστερημένη ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κοινωνία δεν πρέπει να τα περιμένει όλα από τα πάνω, υφιστάμενη παθητικά τα χτυπήματα της κυβερνητικής πολιτικής. Αναμφίβολα, η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει καθοριστικό γεγονός, όμως, μόνο αν συνδυαστεί με τη δράση ισχυρών κοινωνικών υποκειμένων και κινημάτων από τα κάτω, θα μπορέσει να παραγάγει αποτελέσματα προς όφελος των πολλών και να εγγραφεί σε έναν ορίζοντα βαθύτερου πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού. Κι όχι να καταλήξει σε μια «επιστροφή στην κανονικότητα», σε αυτήν δηλαδή που οδήγησε στην χρεοκοπία.

Συνεπώς, στο σήμερα πρέπει να δοθούν και να κερδηθούν οι αγώνες απέναντι στη δεξιά του κ. Μητσοτάκη. Γιατί, όσο εμπεδώνεται η συντηρητική παλινόρθωση σε μια σειρά τομείς, όσο οι ιδιωτικοποιήσεις σαρώνουν τη δημόσια παρουσία στην οικονομία, όσο ο νεοφιλελευθερισμός μετασχηματίζει τις κοινωνικές σχέσεις, όσο διαμορφώνει νέα κοινωνικά υποκείμενα με υλική, πελατειακή ή φαντασιακή εξάρτηση από αυτούς τους μετασχηματισμούς, παράγονται καταστάσεις ή διαμορφώνονται συσχετισμοί και συντηρητικά προγεφυρώματα που θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανατραπούν στη συνέχεια.

Η επερχόμενη δημοκρατική-αριστερή διακυβέρνηση χρειάζεται νίκες στο παρόν. Η καθημαγμένη κοινωνία χρειάζεται ανάσες αυτοπεποίθησης που μόνο οι μαζικοί, ενωτικοί αγώνες δίνουν. Οι νίκες στην εκπαίδευση π.χ. απέναντι στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία, η νίκη των εργαζομένων στην e-Food δείχνουν το δρόμο.

Ας μην κρυβόμαστε. Η ένταση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης την τελευταία 30ετία δημιούργησε σε πλατιά κοινωνικά στρώματα νέες αξίες με επίκεντρο τον ατομικισμό, την κατασυκοφάντηση της δημόσιας-κρατικής παρέμβασης, τη μείωση της φορολογίας. Η Αριστερά, ακόμη κι εκεί που κυβέρνησε ή υποτάχθηκε στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη “συνθήκη” ή στην καλύτερη περίπτωση (όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα) προσπάθησε με σκληρή άμυνα να περιορίσει τη ζημιά για τα λαϊκά στρώματα και να κρατήσει σε πολύ σκληρές συνθήκες την κοινωνία όρθια.

Μέσα στην πανδημία το κράτος και η δημόσια παρέμβαση επέστρεψαν και απέτρεψαν την οικονομική καταστροφή. Έσωσαν τις περίφημες “αγορές” που χωρίς το πρωτοφανές τύπωμα χρήματος και την πτώση των επιτοκίων σε παγκόσμιο επίπεδο θα είχαν καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Οι νεοφιλελεύθεροι νομίζουν ότι πρόκειται για ένα πρόσκαιρο γεγονός και σύντομα οι κοινωνίες θα επιστρέψουν στον “ενάρετο κύκλο” της αιώνιας λιτότητας. Σημαντικοί συντηρητικοί παράγοντες, όπως ο κύκλος του Σόιμπλε στην Ε.Ε., καραδοκούν για να σφίξουν πάλι τα λουριά επαναφέροντας το Σύμφωνο Σταθερότητας και τους άκαμπτους δημοσιονομικούς κανόνες.

Αυτή θα είναι η μεγάλη σύγκρουση της νέας φάσης. Δεν λέω μετά την κρίση της πανδημίας γιατί ακόμη κι αν αυτή ξεπεραστεί θα ζούμε για πολύ καιρό μέσα στις διακινδυνεύσεις της κλιματικής και της οικολογικής κρίσης, παρακλάδι των οποίων είναι οι πανδημίες ή φαινόμενα όπως η μείωση της γεωργικής παραγωγής, οι απειλές με κατάρρευση ολόκληρων εφοδιαστικών αλυσίδων, όπως αυτή των μικροεπεξεργαστών, η κρίση στην ενέργεια, η μεταναστευτική κρίση κλπ.

Στο πλαίσιο αυτό οι προοδευτικές-αριστερές και οικολογικές δυνάμεις σε πλανητικό επίπεδο πρέπει να αναδιαμορφώσουν τη στρατηγική και τον πολιτικό τους σχεδιασμό. Οι απαντήσεις τους με άξονα την ενδυνάμωση της δημόσιας παρέμβασης και την επιστροφή του κοινωνικού κράτους στην Υγεία και όχι μόνο, οφείλουν να είναι σε τέτοιο ύψος που το συλλογικό να νικήσει το ιδιωτικό και στην πράξη και στα μυαλά των ανθρώπων. Να διαμορφώσει ένα παγκόσμιο θετικό ρεαλιστικό και οραματικό ταυτόχρονα αντιπαράδειγμα. Αυτό είναι το καθήκον της σύγχρονης Ριζοσπαστικής Αριστεράς, της παράταξης που μαζί με τις δυνάμεις της Οικολογίας και της σωτηρίας του Πλανήτη φιλοδοξεί να βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις του 21ου αιώνα.

Μελετημένες προτάσεις για τη δίκαιη οικολογική- ενεργειακή μετάβαση, την αποιδιωτικοποιηση και την επιστροφή υπό δημόσιο έλεγχο κρίσιμων τομέων (πχ. ενέργεια, νερό) και τμήματος του τραπεζικού συστήματος, για τον κατώτατο μισθό, για το βασικό εισόδημα για όλους, για την προοδευτική φορολογία του μεσαίου και κυρίως του μεγάλου πλούτου και των επιχειρηματικών κερδών.

Όταν ο αντίπαλος υπερτερεί και επιτίθεται ολομέτωπα στα λαϊκά συμφέροντα η Αριστερά οφείλει να διεξάγει ακόμη πιο επίπονο και συστηματικό αγώνα για να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, αλλά και να αναζητά τα λάθη της, να τα αναγνωρίζει μπροστά στο λαό και να τα διορθώνει. Αυτή είναι η δύναμή μας. Η λογοδοσία στο λαό και στον κόσμο της Αριστεράς για όσα πετύχαμε και για όσα δεν κάναμε.

Κι ανάμεσα σε αυτά που ΔΕΝ κάναμε είναι η γενναία αυτοκριτική για πλευρές του κυβερνητικού έργου του ΣΥΡΙΖΑ και για συμπεριφορές ή επιλογές που βοήθησαν τον αντίπαλο να οικοδομήσει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ και αντι- Τσίπρα μέτωπο, π,χ, στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ή των τρόπων με τους οποίους επιτεύχθηκαν τα υπερπλεονάσματα που τροφοδότησαν το περίφημο “μαξιλάρι” των 35 δισ. Ακόμη και σήμερα δεν αποφεύγουμε λάθη που κοστίζουν όπως στο θέμα του Ελληνικού, των Ραφάλ, των εξοπλισμών, της διεύρυνσης του κόμματός με ορισμένα τουλάχιστον αμφιλεγόμενα πρόσωπα ή με δισταγμούς και καθυστερήσεις στην αποφασιστική αντιμετώπιση λαθεμένων συμπεριφορών, ακόμη και στο ζήτημα των εμβολιασμών. Ανήκω σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο Μητσοτάκης, τις χάσαμε εμείς με τα λάθη που κάναμε.

Τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων αρχίζουν να γέρνουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση υποχωρεί και κοιτάζει με τα κιάλια τις μέρες της δημοσκοπικής της “αφθονίας”. Κοντά στο 80% των πολιτών τάχθηκαν υπέρ της πρότασής μας για 800 ευρώ κατώτατο μισθό κι αναγκάστηκε πανικόβλητη η κυβέρνηση να διαρρεύσει ότι θα προχωρήσει σε γενναία αύξησή του. Ο Τσίπρας στη ΔΕΘ σήκωσε προσεκτικά το γάντι των εκλογών και έδωσε πείσμα και προσανατολισμό στον κόσμο μας για τη μάχη της πρώτης Κυριακής που για εμάς είναι “η μητέρα των μαχών” για την ανατροπή της δεξιάς και του Μητσοτάκη και για τον σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης μέσα από την απλή αναλογική. Η ΝΔ διατηρεί, αν και μειωμένο, εκλογικό προβάδισμα. Οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις εξακολουθούν να είναι ισχυρές παρά την αποδυνάμωσή τους και υπάρχει ένα πολυσχιδές συντηρητικό και ακροδεξιό υπόστρωμα, στο οποίο ο Μητσοτάκης δεν διστάζει να απευθυνθεί φέρνοντας στο προσκήνιο της διακυβέρνησης σημαίνοντες εκπροσώπους του, μαζί με τις ιδέες τους και τις πρακτικές τους στους τομείς της ασφάλειας, στο μεταναστευτικό, στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, στη δικαιοσύνη, στα media.

Όμως, το παιχνίδι είναι ανοικτό κι ο ΣΥΡΙΖΑ “θα το γυρίσει” όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Την Αριστερά, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ πρέπει από τώρα να απασχολεί το είδος, το πρόγραμμα, οι προτεραιότητες, το ύφος και το ήθος της νέας προοδευτικής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τα αντισυστημικά, αντικαπιταλιστικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του καμία συναίνεση δεν θα του προσφερθεί από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Απέναντι στην Αριστερά που δεν συμβιβάζεται και δεν μεταλλάσσεται θα υπάρχει πάντοτε η κόκκινη διαχωριστική γραμμή, πασπαλισμένη με μπόλικη εμφυλιοπολεμική ρητορική. Απέναντι σε αυτό το οικοδόμημα που σήμερα έχει πάρει τη μορφή του έξαλλου αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου αντιπαρατάσσουμε μια πολιτική που ενώνει το λαό και αποδυναμώνει τις παραδοσιακές πολιτικές έχθρες, εστιάζοντας στο μείζον, στα συμφέροντα, την πρόοδο και την ευημερία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η αστική τάξη (με τα ιδιαίτερα παρασιτικά, κρατικοδίαιτα και αντιπαραγωγικά της χαρακτηριστικά, στην περίπτωση της χώρας μας ) και όλοι οι συστημικοί παράγοντες τρέμουν στην ιδέα της επιστροφής της Αριστεράς στην εξουσία.

Στο 32% του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτυπωμένη η “υλικότητα” μιας προοπτικής σύμφωνα με την οποία, ένας άλλος ορίζοντας κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης είναι εφικτός. Δυστυχώς, σε αυτό το αποτέλεσμα υπάρχουν πολλοί και στο χώρο μας που βλέπουν μόνο την παραδοσιακή διάσταση Δεξιά – Αντιδεξιά, κι όχι τη συγκατάθεση εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια νέα πολιτική δύναμη της Αριστεράς με έναν άλλο αξιακό κώδικα και με εχέγγυα για βαθύτερους οικονομικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Οι αποφάσεις μας για την περίθαλψη των ανασφάλιστων, το εγγυημένο εισόδημα χωρίς μείωση των άλλων επιδομάτων, το κοινωνικό μέρισμα, η μη περικοπή των συντάξεων και της μείωσης του αφορολόγητου το 2018, η σταθερότητα ακόμη και μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ, το άνοιγμα των σχολείων στην ώρα τους μετά από πολλά χρόνια, τα σχολικά γεύματα για πρώτη φορά, το επίτευγμα 1% του ΑΕΠ για την έρευνα και την καινοτομία το 2018, η δράση του ΣΕΠΕ, το “ένας φεύγει ένας προσλαμβάνεται” στο Δημόσιο, το πρόγραμμα ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ στην αυτοδιοίκηση, ο τρόπος που υλοποιήσαμε το ΕΣΠΑ ή τον αναπτυξιακό νόμο, η ιθαγένεια στα μεταναστόπουλα, οι ΤΟΜΥ στην πρωτοβάθμια υγεία και άλλα, δημιούργησαν ισχυρές και βαθύτερες κοινωνικές συναινέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που αδυνατεί να αντιληφθεί μια επιφανειακή ανάλυση των πολιτικών-εκλογικών συμπεριφορών.

Να μη ξεχνάμε επίσης τη συμφωνία των Πρεσπών που συνήψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αρνούμενη να συμβιβαστεί με την επικίνδυνη και βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα ακινησία των προηγουμένων κυβερνήσεων.

Στη σημερινή κατάσταση σύγχυσης, κατακερματισμού και πολλαπλών ταυτοτήτων του πολίτη με καθοριστική την “ψηφιακή συνθήκη” έχει σημασία οι πολιτικές δυνάμεις να συντάσσονται και να ανασυντάσσονται ιδεολογικά και προγραμματικά, με τρόπο ανθεκτικό ως προς τις συστατικές τους αξίες και αρχές, συνεκτικό και συμπεριληπτικό ως προς τις δυνάμεις που θέλουν να εκφράσουν στην κοινωνία. Μόνο έτσι ο πολυσυλλεκτισμός τους, αναγκαίος για να κερδηθούν εκλογές, θα έχει δυο- τρία κυρίαρχα προτάγματα-δεσμεύσεις που θα πείθουν και θα εμπνέουν την κοινωνία και δεν θα αποδεικνύεται αβαθής, εργαλειακός, ανερμάτιστος και παραλυτικός. Οι εκλογές κερδίζονται από δυνάμεις που εκκινούν από τον ιστορικό χώρο προέλευσής τους και επιδιώκουν να εκφράσουν πλατύτερα στρώματα, χωρίς αυτή η επιδίωξή τους να αναιρεί την καταγωγή τους ή τις ιδεολογικές τους δεσμεύσεις. Η σκληρή, ριζοσπαστική και ακραία ΝΔ του κ. Μητσοτάκη κέρδισε τις εκλογές ως Δεξιά. Η προσέλκυση δυνάμεων και παραγόντων από την Ακροδεξιά, το ακραίο Κέντρο, το Ποτάμι ή το ΠΑΣΟΚ, δεν οδήγησε -και σωστά- την ηγεσία της να μεταβάλλει τη ΝΔ σε άθροισμα των επιμέρους προελεύσεων των ψηφοφόρων της. Κι ας πήγε από το ιστορικό χαμηλό του 18% του 2012 στο 40% το 2021. Ούτε άνοιξε ποτέ στη ΝΔ μια συζήτηση -δηλωτική της κρίσης όσων την επιχειρούν- ότι αν δεν μεταλλάξουν το κόμμα τους, ώστε να περιλαμβάνει όσους τους ψήφισαν από την Άκρα Δεξιά μέχρι τους πρώην Αριστερούς, θα γυρίσουν πίσω στο 18%! Ο Μητσοτάκης κέρδισε με σκληρή δεξιά και νεοφιλελεύθερη ατζέντα και διακήρυξε ότι στόχος του είναι να βάλει τέλος στο δημοκρατικό “ξεχείλωμα” της Μεταπολίτευσης και να καταστήσει κυρίαρχες τις συντηρητικές αξίες (ελευθερία του επιχειρείν, αριστεία, αξιοκρατία, Νόμος και Τάξη, ανισότητες) έναντι των δημοκρατικών-αριστερών ιδεών της ισότητας και της “εξίσωσης προς τα κάτω” . Έτσι κέρδισε το Κέντρο και την περιβόητη μεσαία τάξη. Ως δεξιός κοινωνικός αναμορφωτής, όχι ως κάτι άλλο νερόβραστο, θολό και ακαθόριστο.

Η ιδέα ότι ένα κόμμα πρέπει να συστέλλει ή να διαστέλλει την ιστορικά διαμορφωμένη ταυτότητά του, ανάλογα με το εύρος της κάθε φορά εκλογικής του δύναμης είναι βαθιά αντιιστορική και λαθεμένη. Όπου επιχειρήθηκε, ειδικά από Αριστερές δυνάμεις, στην Ιταλία και αλλού, οδήγησε σε τραγικά αποτελέσματα, στην αντιπολιτική και στην ίδια την εξαφάνιση της Αριστεράς. Άλλο κόμμα εν κινήσει, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% στο 36% και σήμερα στο 32% κι άλλο η μετατροπή του σε άλλο κόμμα, όπως εισηγούνται ορισμένοι.

Σε ό, τι αφορά τις μεσαίες τάξεις, όρο που προτιμώ από τον μονοσήμαντο “μεσαία τάξη”. Πρόκειται πράγματι για μια εκτεταμένη κοινωνική κατηγορία, στη χώρα μας λόγω του μοντέλου ανάπτυξης, καταδικασμένη από τη φύση της να “παλαντζάρει” διαρκώς μεταξύ των εργαζόμενων τάξεων (προς τις οποίες επιδεικνύει έως και ακραία εκμεταλλευτική συμπεριφορά στους εργασιακούς χώρους) και της άρχουσας τάξης προς την οποία τα μέλη της ονειρεύονται κάποτε να αναρριχηθούν, άλλο αν συνήθως συντρίβονται με κρότο. Η συμπερίληψη αυτών των στρωμάτων στο σχέδιο αριστερής διακυβέρνησης με τις μικροϊδιοκτησίες τους ή τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις τους είναι δεδομένη υπό την προϋπόθεση ότι σέβονται τις εργασιακές σχέσεις και δεν φοροδιαφεύγουν. Απέναντι στη βίαιη έξωσή τους από την αγορά χάρη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και αλυσίδων που επιχειρεί η ΝΔ και ομολόγησε πρόσφατα ο Άδωνις Γεωργιάδης, εμείς προτάσσουμε τη στήριξή τους, την πρόσβαση στους πόρους του ΕΣΠΑ, του Ταμείου Ανάκαμψης και του τραπεζικού δανεισμού απ` όπου είναι αποκλεισμένοι. Ταυτόχρονα, έχουμε επεξεργαστεί προγράμματα για να μη χάσουν οι πιο υπερχρεωμένοι από αυτούς την πρώτη τους κατοικία ή τις επιχειρήσεις τους. Για όσους έχουν μείνει στην αγορά προτάσσουμε προγράμματα για τον ψηφιακό και καινοτόμο μετασχηματισμό τους και βέβαια ενθαρρύνουμε συμπράξεις και συνεταιρισμούς σε εθελοντική βάση καθώς και το μοντέλο των κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων και των ενεργειακών κοινοτήτων.

Το αριστερό πρόγραμμα και η Αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εμπόδιο για την προσέλκυση αυτών των στρωμάτων, όταν, μάλιστα ανάμεσά τους βρίσκεται ένα πλούσιο μορφωτικό, επιστημονικό και πολιτισμικό δυναμικό, που δεν τοποθετείται πολιτικά ή εκλογικά μόνο με βάση την (συνήθως επισφαλη πλέον) ένταξή του στον καταμερισμό της εργασίας. Αλλά και με βάση ευαισθησίες για το περιβάλλον, τα δικαιώματα, την ισότητα των γυναικών, την έμφυλη βία, το προσφυγικό κλπ.

Η Αριστερά, αντί να χάνει τον καιρό της πειραματιζόμενη με αδιέξοδες μεταλλάξεις στην ταυτότητα και στον ιστορικό της ρόλο, ας βρει τη δύναμη και το κουράγιο να ακτινοβολεί η ίδια την αλλαγή που θέλει να φέρει στον κόσμο. Μια τέτοια λαμπερή, νεανική και μαχητική Αριστερά έχει ανάγκη η εποχή μας . Αυτή η Αριστερά μπορεί να νικήσει τη Δεξιά, τον νεοφιλελευθερισμό και τον φασισμό. Κάνοντας πολιτική μέσα στα προβλήματα του κόσμου. Υπερασπιζόμενη την ιδεολογία της. Αφήνοντας ανόθευτα τα προτάγματα και τις αξίες της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι έτοιμος για τις εκλογές που θα υποχρεωθεί να προκηρύξει ο Μητσοτάκης λόγω των αδιεξόδων του και της λαϊκής δυσαρέσκειας. Για μένα το κύριο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει (να απαιτήσει θα έλεγα) από τον κόσμο της αποχής και της απογοήτευσης «με όλους και με όλα» να επανακάμψουν στην κάλπη της Αριστεράς και να βάλουν τέλος στην καταστροφή που ο Μητσοτάκης οδηγεί τη χώρα. Να ζητήσει από τη νεολαία συντριπτικά ποσοστά τιμωρίας της ΝΔ, της παράταξης που το μόνο που τους εγγυάται είναι χειρότερο μέλλον από τους γονείς τους και ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για μετανάστευση στο εξωτερικό. Της ΝΔ που τους πρόσβαλε και τους εξευτέλισε στις πλατείες και στους δρόμους, με τις επελάσεις της Αστυνομίας, με τον ακραίο αυταρχισμό, την ενοχοποίηση για την πανδημία, την ΕΒΕ, την υγειονομική ανασφάλεια, τα κλειστά σχολεία και Πανεπιστήμια, την πανεπιστημιακή Αστυνομία, το νέο εργασιακό νόμο, την υποχρεωτική εκχώρηση από 1/1/2022 στα ληστρικά ιδιωτικά χέρια των εισφορών των νέων για την επικουρική ασφάλιση.

Με αυτές τις δύο προϋποθέσεις- συντριπτικά ποσοστά στη νεολαία και αύξηση της συμμετοχής στις εκλογές- ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλώνεται σε «μεταγραφές» παραγόντων. Αντί μιας τέτοιας μίζερης και τελικά “μικρής” και αναποτελεσματικής διεύρυνσης απαιτείται ένα μεγάλο άνοιγμα, μια μεγάλη διεύρυνση προς τις ζωντανές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της αλλαγής και της ανατροπής σε κάθε κοινωνικό χώρο. Με απλωμένο χέρι για συνεργασίες και προωθητικούς συμβιβασμούς για να ανθίσει και να δώσει καρπούς στο δύσκολο και απαιτητικό έδαφος της απλής αναλογικής η πρότασή μας για κυβέρνηση του προοδευτικού χώρου με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Κι από την πλευρά μας όχι άλλα λάθη και θολές ιδεολογικές περιπλανήσεις στα άγονα νερά της «κεντροποίησης» που απογοητεύουν και μπορεί να αποδιώξουν δοκιμασμένα στελέχη μας και αριστερούς πολίτες.

Πηγή: omega press