Στο κέντρο κράτησης τη Μόριας δεν μένουν γενικά και αόριστα «πρόσφυγες και μετανάστες». Μένουν οικογένειες, γυναίκες, μικρά παιδιά, μένουν άνθρωποι μέσα σε συνθήκες που μόνο ανθρώπινες δεν είναι.
Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια, προφανώς υπάρχουν και παραβατικοί, αλλά το πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δεν θέλει φασαρίες. Αν ήθελαν φασαρίες θα έμεναν στον τόπο τους.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν επέλεξαν να μένουν εδώ, πολύ περισσότερο δεν επέλεξαν να μείνουν στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Πριν από μερικά χρόνια κανείς τους δεν θα φαντάζονται ότι θα βρίσκονταν ποτέ στην κατάσταση να πάρει τα παιδιά του και ένα σακίδιο και να φύγει από τον τόπο του.
Οι άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στη Μόρια εξ’ αιτίας μιας διάτρητης συμφωνίας. Αυτή προβλέπει ότι από τις 20 Μαρτίου και μετά, όσοι έρχονται στην Ευρώπη, είναι παράνομοι. Αν και η συντριπτική τους πλειοψηφία ήλθαν στην Ευρώπη πριν από τις 20 Μαρτίου, άρα δικαιούνται άσυλο, η Ευρώπη τους έχει βάλει στο μικροσκόπιο.
Οχι μόνο τους έχει βάλει στο μικροσκόπιο, αλλά από τότε που υπογράφτηκε αυτή η συμφωνία, δεν τήρησε σχεδόν καμία από τις υποσχέσεις που έδωσε. Δεν έστειλε ανθρώπινο δυναμικό, όσο χρειάζεται για να προχωρούν οι καταγραφές, δεν έστειλε μηχανήματα και το κυριότερο στέλνει τα χρήματα με το σταγονόμετρο.
Η περίπτωση της Μόριας, είναι ένας κλασικός εγκλωβισμός της ελληνικής κυβέρνησης σε μια διάτρητη συμφωνία που αυτή μεν αισθάνεται υποχρεωμένη να την τηρήσει, που ακόμα – ακόμα εκβιάζεται από τους «εταίρους» να την τηρήσει. αλλά κανείς άλλος από όσους εμπλέκονται δεν αισθάνεται και δεν κάνει το ίδιο.
Από το μεσημέρι της Δευτέρας το κέντρο κράτησης της Μόριας καίγεται. Πολλά θα μπορούσε να πει ή να σκεφτεί κανείς για αυτές τις φωτιές, αλλά αυτό δεν έχει σημασία τώρα. Οι ζημιές είναι μεγάλες και εκατοντάδες άνθρωποι που από την μια δεν θέλουν φασαρίες και από την άλλη δεν έχουν πια που να μείνουν βρίσκονται στο δρόμο.
Ευτυχώς τα ανήλικα μεταφέρονται στο ΠΙΚΠΑ, εκεί θα μπορέσουν ίσως να ξεκινήσουν μια νέα αρχή για όσο διάστημα βρίσκονται εδώ. Οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι υπόλοιποι βρίσκονται στον δρόμο.
Στο κέντρο κράτησης της Μόριας μένουν άνθρωποι. Αυτούς τους ανθρώπους κάποιοι θερμοκέφαλοι συμπολίτες μας, μας καλούσαν να τους «βάλουμε στα καράβια», μάλλον να τους πάμε για πνίξιμο αλλά δεν το είπαν όλο. Μένουν και γυναίκες που φοράνε μαντίλες. Ε, και;
Στο κέντρο κράτησης της Μόριας δεν μένουν γενικά και αόριστα «πρόσφυγες και μετανάστες» αλλά άνθρωποι. Η παρουσία τους, η εξαθλίωση τους, τα βάσανά τους μας φέρνουν όλους και όλες σε δύσκολή θέση. Κάποιοι από εμάς τρομάζουν με το σκούρο χρώμα τους, κάποιοι από εμάς αισθάνονται άβολα όταν περνάνε έξω από την πόρτα μας.
Οι επόμενες ημέρες θα είναι δύσκολες για αυτούς τους ανθρώπους που μένουν στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Όσο τα πράγματα δυσκολεύουν για αυτούς, θα δυσκολεύουν και για εμάς. Το να μην χάσουμε όμως την ανθρωπιά μας απέναντι σε ανθρώπους είναι ότι το πιο σπουδαίο μπορούμε να κάνουμε!
Πηγή: Τα Μπλόκια
