Η βασική αιτία, ου η Ελλάδα βιώνει τη μία τραγωδία μετά την άλλη σε τέτοια έκταση είναι, κατά τη γνώμη μου, η στρατηγικά οργανωμένη από τη Ν.Δ. απόσυρση του κράτους από τις συνταγματικές του ευθύνες.
Το επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη δεν χρειάζεται γιατρούς, δεν χρειάζεται πυροσβέστες, δεν χρειάζεται εκπαιδευτικούς, δεν χρειάζεται φοιτητές, δεν χρειάζεται κρατικές συντάξεις, δεν χρειάζεται εργαζόμενους.
Το κράτος αυτό έχει όνομα παλιό, δοκιμασμένο και εδώ και δεκαετίες πλήρως αποτυχημένο. Το λένε νεοφιλελεύθερο.
Αυτός είναι ο λόγος των προβλημάτων των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων και της νεολαίας.
Η Υγεία, το περιβάλλον, η Παιδεία, η εργασία, οι συντάξεις υποφέρουν εξαιτίας του ξεπερασμένου από τις εκλογές του 1936 στις ΗΠΑ συστήματος, όταν ο Ρούζβελτ κατατρόπωσε τον αντίπαλο του Λάντον, που πίστευε ότι για να δυναμώσει η Αμερική, πρέπει να δοθούν χρήματα στις επιχειρήσεις, ενώ ο πρώτος πίστευε ότι πρέπει να ενισχυθούν πρωτίστως οι μισθοί των εργαζομένων.
Ο Ρούζβελτ νίκησε, ακολούθησε φιλεργατική πολιτική, αυξήθηκε η ζήτηση, δυνάμωσαν οι επιχειρήσεις, δυνάμωσε η Αμερική και κέρδισε μαζί με τους συμμάχους της, τη Σοβιετική Ένωση και την Αγγλία, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η παλιά αποτυχημένη συνταγή
Στη δεκαετία του ’70 κάποια «καλόπαιδα» από τα πανεπιστήμια του Σικάγο με αρχηγό τον καθηγητή τους Μίλτον Φρίντμαν θέλησαν να μοστράρουν σαν καινούργιες τις προπολεμικές πολιτικές ενίσχυσης των επιχειρήσεων με ζεστό κρατικό χρήμα εις βάρος των κοινωνικών αναγκών.
Τότε βάφτισαν τις δοξασίες τους με το όνομα «νεοφιλευθερισμός». Αρχικά εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ. Η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών έγινε στη συνέχεια στις ΗΠΑ του Ρίγκαν και στην Αγγλία της Θάτσερ. Στην Ελλάδα το λανσάρισμά του έγινε το 1977, όταν κατέβηκε στις εθνικές εκλογές κόμμα με τον τίτλο Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων, με επικεφαλής τον Κώστα Μητσοτάκη, μέγα θαυμαστή της Θάτσερ. Και επειδή πολλές φορές το υπερεγώ είναι ανίκητο, στα ίδια πατρικά βήματα πορεύεται και ο υιός Μητσοτάκη και σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος. Αν λοιπόν εχθρός μας είναι ο νεοφιλελευθερισμός, τότε ποιος είναι ο αντίπαλός του, που, αν τον νικήσει, θα ανοίξει και τον δρόμο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών;
Η απάντηση του γράφοντος είναι ότι αυτός είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, όπως τον περιγράφει και αγωνίζεται για την επικράτησή του η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα το κόμμα της, ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Βασικός στόχος του παραμένει η καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων, που σκιαγραφεί σήμερα τη βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις.
Η σοσιαλιστική απελευθέρωση
“Το αίτημα του σοσιαλισμού δεν περιγράφει ούτε μια ουτοπία, ούτε ένα καθεστώς. Αποτελεί μια απελευθερωτική διαδικασία… Μια κοινωνία που η παραγωγή θα οργανώνεται δημοκρατικά με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, την εκπλήρωση των επιθυμιών και όχι το κέρδος… Μια άλλη Ελλάδα όμως σημαίνει και μια πιο δημοκρατική Ελλάδα. Με ένα σύγχρονο πλαίσιο για την κατοχύρωση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Για την ουσιαστική ισότητα των φύλων και την αντιμετώπιση της ανησυχητικής επίθεσης στα δικαιώματα των γυναικών.
Κανένα μοντέλο όμως δεν μπορεί να γίνει ανεκτό σήμερα αν δεν περιέχει τον σεβασμό των φυσικών πόρων. Τα αποτελέσματα της κλιματικής κρίσης είναι ήδη εδώ… Με στόχο μια οικονομία που στηρίζεται στη γνώση, την έρευνα και την καινοτομία. Μια οικονομία που δημιουργεί όχι μόνο περισσότερες, αλλά και ποιοτικότερες θέσεις εργασίας. Θέσεις πλήρους απασχόλησης με πλήρη δικαιώματα…
Με αποφασιστική στήριξη του δημόσιου εκπαιδευτικού μας συστήματος, που αποτελεί τη σημαντικότερη επένδυση για το μέλλον της κοινωνίας μας…
Έτσι η δημοκρατία μας θα αγκαλιάζει το σύνολο της κοινωνικής ζωής και θα αποτελεί η ίδια παραγωγική δύναμη, όπου η συλλογικότητα αναδεικνύει έμπρακτα την υπεροχή της έναντι της ατομικότητας και η αλληλεγγύη την ισχύ της έναντι του ανταγωνισμού. Ένας πολιτισμός ελεύθερος από το κέρδος, γόνιμος, δημιουργικός, που θα εμψυχώνει και θα ενθαρρύνει νέες αυτεξούσιες συλλογικότητες. Μια καθημερινότητα πλούσια και αυθεντική” (από τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία).
Αν καταφέρουμε, και οφείλουμε να το κάνουμε για τους εργαζόμενους και τους συμμάχους τους, να εξειδικεύσουμε αυτούς τους στόχους σε τέτοιο βαθμό που να αγγίζουν τα όρια ενός κυβερνητικού προγράμματος, θα κάνουμε και πάλι την ελπίδα ζωντανή πραγματικότητα.
Όλα στο χέρι μας είναι.
Ο Γιώργος Μπουγελέκας είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.
Πηγή: Η Αυγή
