Ας το ορίσουμε φυλετικά ή έμφυλα. Γυναικοκτονία. Η πλέον τραγική αποτύπωση της έμφυλης βίας που αποδίδεται με αυτόν τον όρο είναι αποτέλεσμα, συχνά, της ενδοοικογενειακής βίας. Δεν έχει σύνορα, ούτε γεωγραφικά ούτε ταξικά. Αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή ως κύρια αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16-44 ετών, ξεπερνώντας ακόμη και τον καρκίνο αλλά και τα τροχαία, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Το 2017, η Eurostat κατέγραψε 854 γυναίκες θύματα ανθρωποκτονίας από μέλος της οικογένειας ή τον σύντροφο σε 16 χώρες-μέλη που παρείχαν τα σχετικά στοιχεία. Περισσότερες από 71 γυναίκες νεκρές τον μήνα από τον άνθρωπο που είχε τα κλειδιά του σπιτιού τους. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το ποσοστό των γυναικοκτονιών από τον σύντροφό τους έχει φτάσει ακόμη και το 70%.
Στη χώρα μας καταγράφονται περίπου μία με δύο δολοφονίες γυναικών τον μήνα, από τον νυν ή πρώην σύντροφό τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., το διάστημα 2013-2018 δολοφονήθηκαν συνολικά 69 γυναίκες, με την ενδοοικογενειακή βία υπόλογη για το 30,4%-50% των ετήσιων περιστατικών σε σχέση με το σύνολο των γυναικών θυμάτων ανθρωποκτονίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία από την ετήσια έκθεση της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας Φύλου, το 2019 οκτώ γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα από κάποιο μέλος της οικογένειάς τους, σε σύνολο 19 ανθρωποκτονιών γυναικών, με το ποσοστό γυναικοκτονιών από μέλος της οικογένειας του θύματος να φτάνει το 42,1%.
Αλλες μελέτες καταγράφουν 41 γυναικοκτονίες την περίοδο 2018 έως τον Μάρτιο του 2020, επισημαίνοντας ότι τόσο τα επίσημα στοιχεία όσο και η ερευνητική αποτύπωση του φαινομένου παρουσιάζουν ελλείψεις. Μήπως είναι καιρός να αρχίσει η συστηματική μελέτη και αντιμετώπισή τους;
Ιωάννα Σωτήρχου
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
