Η μάχη για την αρχηγία του ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχει ξεκινήσει. Είναι για την ώρα άγνωστο το πότε θα διεξαχθεί η πανελλαδική ψηφοφορία, ωστόσο υποψηφιότητες κατατίθενται, πλασαρίσματα γίνονται, συμμαχίες στήνονται, συντροφικά μαχαιρώματα έχουμε, φαβορί και αουτσάιντερ υπάρχουν, διπλανά κόμματα ασχολούνται και εκφράζουν, έστω παρασκηνιακά, τις προτιμήσεις τους.
Την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ έχει σαλπίσει ο υποψήφιος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ανδρέας Λοβέρδος: «Διεκδικώ την ηγεσία της παράταξης για να γίνει το ΠΑΣΟΚ μεγάλο ξανά» είπε. Επιστροφή και στον τίτλο και στο περιεχόμενο των πολιτικών. Γεννιούνται πάντως ορισμένα ερωτήματα. Ποιο ΠΑΣΟΚ έχει στο μυαλό του ο κ. Λοβέρδος; Δεν υπάρχει ένα ΠΑΣΟΚ. Πάντα ήταν πολλά και συνυπήρχαν, άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε μαχητικά. Κάποιες φορές η μάχη για την επικράτηση του ενός ή του άλλου έφερνε τον εξοβελισμό από το κόμμα του ηττημένου.
Φαντάζομαι ότι δεν οραματίζεται το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου της ριζοσπαστικής φάσης του. Το ΠΑΣΟΚ δηλαδή που υποσχόταν κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αυτοδιαχείριση, αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, συνεταιρισμούς στη βιομηχανία και στον αγροτικό τομέα, ανειρήνευτη σύγκρουση με την ολιγαρχία, τους κομπραδόρους, το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ και είχε εξορίσει από τη ρητορική και τις θέσεις του κάθε τι που παρέπεμπε στη Σοσιαλδημοκρατία.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο πάπας του εγχώριου αστισμού Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκαλούσε χλευαστικά, αλλά τρομαγμένος, «Αριστερά της Αριστεράς», έζησε για λίγα χρόνια -μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού- και έδωσε τη θέση του στο… σοβαρό ΠΑΣΟΚ, αυτό που σεβόταν τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και είχε εγκαταλείψει (πριν από τον εκλογικό θρίαμβό του το 1981) κάθε σκέψη για ανατροπή του κατεστημένου, όλους τους πειρασμούς περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και τις ιδέες για έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ.
Αλλά κι αυτό το ΠΑΣΟΚ, παρά τις μεγάλες εκπτώσεις στο ιδεολογικό πεδίο και την πολιτική γραμμή, παρά τη μετεξέλιξή του σε συστημικό κόμμα, είχε μια σταθερή στάση απέναντι στη Δεξιά, την οποία ο ιδρυτής του χαρακτήριζε ιστορικό αντίπαλο, την πολεμούσε με όλα τα μέσα και σε μια έξαρση αλαζονείας πίστεψε ότι την είχε βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Ούτε αυτό το ΠΑΣΟΚ υποθέτω πως φαντασιώνεται ο Ανδ. Λοβέρδος. Αλλωστε για τον πρώην υπουργό, με τη Δεξιά μπορείς να συνομιλήσεις, ακόμη και να συγκυβερνήσεις. Ο υπαρξιακός αντίπαλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δήλωσε προσφάτως, και μ’ αυτόν δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης. Μήπως το μοντέλο που ταιριάζει στην αντίληψη του κ. Λοβέρδου είναι το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη; Αυτό το ΠΑΣΟΚ υπηρέτησε από κορυφαίες θέσεις, αυτό το ΠΑΣΟΚ υπερασπίζεται μέχρι σήμερα. Ομως το πάλαι ποτέ ισχυρό εκσυγχρονιστικό ρεύμα έχει διασπαστεί. Ενα κομμάτι του έχει μετακομίσει στη Δεξιά και παράγοντές του βρίσκονται σε νευραλγικά πόστα της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού και ένα άλλο, σαφώς μικρότερο, έχει εγκατασταθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα σκεφτούν να γυρίσουν αν κερδίσει τη μάχη ο κ. Λοβέρδος; Απίθανο. Οι πρώτοι δεν θα αφήσουν την εξουσία που τους έχει προσφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης (θα ήθελαν να έρθει και ο κ. Λοβέρδος μαζί τους), αυτοί που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι ο στόχος του κ. Λοβέρδου είναι να κάνει το κόμμα του δεκανίκι της συντηρητικής παράταξης. Σίγουρα δεν είναι ελκυστικός… προορισμός το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου. Μπήκε με το ζόρι στη Βουλή και έφτασε ένα βήμα πριν από την κατάρρευση. Τα ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος δεν υπάρχουν. Αρα τι μένει; Οι απεγνωσμένοι αυτοσχεδιασμοί και οι παρηγορητικές αυταπάτες.
Τάσος Παππάς
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
