Τελικά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στον τόπο μας που γνωρίζουν γράμματα, ήταν η αρχική σκέψη που έκανα διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του εξαιρετικού βιβλίου του Νάσου Αθανασίου “Το έγκλημα που αρέσει”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νίκας.
Στη συνέχεια, το πράγμα σοβάρεψε ακόμα περισσότερο, μιας και καθώς συνέχιζα το διάβασμα έπιασα το μολύβι μου και άρχισα γοητευμένος τις υπογραμμίσεις. Θέμα του η συστηματική δολοφονία της δημοσιογραφίας, που συντελείται πλέον με επιστημονικές μεθόδους σε παγκόσμιο επίπεδο. Το καταστάλαγμα γνώσης, σοφίας, εμπειρίας και ορθής κρίσης που ρουφούσα διαβάζοντας νόμισα κάποια στιγμή πως έκανε κι εμένα πλουσιότερο και καλύτερο άνθρωπο. Παράλληλα, να τονιστεί και η τόλμη του να κατονομάσει όσους τελειοποίησαν στις μέρες μας τη δημοσιογραφική μηχανή του κοινωνικού θανάτου.
Ως βασικά εργαλεία της επιστημονικής δολοφονίας της δημοσιογραφίας ο συγγραφέας καταθέτει δύο μηχανισμούς.
Τον μηχανισμό 1, που προκύπτει από τη συναρμολόγηση δύο αληθειών. Εκείνης που έχει δικαίωμα να έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση και εκείνης που έχει δικαίωμα να έχει ο κάθε πολίτης και να τη δημοσιεύει. Ωστόσο, ουδείς, ούτε οι δημοσιογράφοι – πολίτες ούτε, πολύ περισσότερο, οι κυβερνήσεις δεν αναφέρουν, έστω και δίπλα από τη γνώμη τους, «ατόφιο το γεγονός» για το οποίο γίνεται λόγος. Το αποτέλεσμα είναι η μετατροπή του γεγονότος σε γνώμη και ο θανάσιμος τραυματισμός του, που σύντομα θα οδηγήσει στην απόλυτη εξαφάνισή του, διότι, σύμφωνα με τη Χάνα Άρεντ, «το γεγονός είναι υπεράνω κάθε συμφωνίας και συναίνεσης, υπεράνω διαμάχης και γνώμης».
Πέραν αυτού, πάντα κατά τον Αθανασίου, υπάρχει και «ο διαλυτικός ή εκρηκτικός μηχανισμός 2, που μπορούμε να αποκαλέσουμε μηχανισμό του συναισθήματος… που σχηματίζεται κυρίως μέσω του φόβου που είναι, σύμφωνα με όλες τις αποτιμήσεις, ο πιο αποτελεσματικός απ’ όλα τα συναισθήματα σε επικοινωνιακή κακουργία».
Ολοκληρώνοντας τη μέθοδο δολοφονίας της «γεγονογραφίας», όπως θα προτιμούσε ο συγγραφέας να αποκαλείται η δημοσιογραφία, να αναφέρουμε ότι τον «απλό πολίτη δεν τον πείθουν τα γεγονότα, αλλά το ‘καλό αφήγημα’». Και “καλό αφήγημα” είναι το «δικό μας αφήγημα». «Το δικό μας όχι μονάχα ως έθνος (βλέπετε, και τα εθνικά μας θέματα προτιμούμε συχνά να βλάπτουμε με άθλια παραμύθια), αλλά το δικό μας προσωπικά». Για τους εκδότες αυτό είναι μάλιστα και το πλέον επικερδές.
Κάπου όμως, συνεχίζοντας την ανάγνωση του βιβλίου, ένιωσα και μια συγκίνηση. Και ήταν τότε που κλείνοντας το βιβλίο, η υπενθύμιση του εξαίσιου αποκηρυγμένου καβαφικού ποιήματος “Ποσειδωνιάται”, εξ αιτίας του φόβου του Αλεξανδρινού να χαρακτηρισθεί από το παλαμικό κατεστημένο της εποχής ως “δημοσιογράφος”, με έκανε να νιώσω με τον συγγραφέα μια εκλεκτική συγγένεια. Η πιστή απόδοση του γεγονότος και η απόδοση ευσήμων ακόμα και στον αντίπαλο -έστω και για μια συγκεκριμένη πράξη του- είναι κώδικας τιμής που δύσκολα θα επικρατήσει αλλά στεφανώνει όσους επιχειρούν να τον τηρήσουν. Κι ανάμεσά τους είναι και ο Νάσος Αθανασίου. Το πνεύμα του Ομήρου που τιμά τόσο τον Έκτορα όσο και τον Αχιλλέα ευτυχώς είναι -έστω και σε λίγους- ακόμα ζωντανό.
Ευχαριστώ τον συγγραφέα για τις συνεχόμενες ώρες που απολαυστικά πέρασα κρατώντας στα χέρια μου το βιβλίο του μέχρι να φτάσω στην τελευταία του σελίδα. Ευχή μου ολόψυχη είναι αυτή η εξαιρετική μελέτη – καταγγελία της νέας μορφής κατάκτησης και κατοχής των κοινωνιών να διαβαστεί πρωτίστως από όλους τους δημοσιογράφους αλλά και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Info
Νάσος Αθανασίου
Το έγκλημα που αρέσει
Εκδόσεις Νίκας
Σελ. 80
Τιμή: 12,72 ευρώ
Γιώργος Μπουγελέκας
Πηγή: Η Αυγή
