Τέλη του 20ού αιώνα. Καλοκαίρι. Ο δρόμος των κατασκηνωτικών διακοπών, που βοηθάει να γνωρίσεις όσο περισσότερη Ελλάδα γίνεται, μας είχε φέρει στη Μεσσηνία. Σφήνα ανάμεσα στο τεχνητό κάλλος (το ανάκτορο του Νέστορα) και το φυσικό (την παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, όνομα και σχήμα, που ψηφίστηκε στον Γκάρντιαν μέσα στις 14 δημοφιλέστερες παγκοσμίως), η επίσκεψη στο Μουσείο της Πύλου. Εκεί κοντά το βλέμμα στάθηκε σ’ ένα κτίριο που η φανερή πολύχρονη εγκατάλειψη δεν είχε καταφάει την ομορφιά του. Μια πινακιδούλα ενημέρωνε πως ήταν το σπίτι του ολυμπιονίκη Κωνσταντίνου Τσικλητήρα. Χρυσά μετάλλια αυτός, τσίγκινα μετάλλια η πολιτεία, που αδιαφόρησε επί δεκαετίες για τη μνήμη του. Μνήμη ιερή. Γιατί ο Τσικλητήρας πέθανε, πριν κλείσει τα 25 του, αρρωσταίνοντας βαριά στο μέτωπο του Α’ Βαλκανικού Πολέμου. Θα μπορούσε να αποφύγει τη στράτευση; Πιθανότατα. Η νωπή ολυμπιακή δόξα, αν την εκμεταλλευόταν, θα τον απάλλασσε. Αλλά δεν ήθελε να μετρηθεί στους «κουραμπιέδες».
Το όνομα του Τσικλητήρα το ακούμε συχνά τούτες τις ημέρες. Αφορμή η επανάληψη του κατορθώματός του (ένα χρυσό κι ένα χάλκινο στους Ολυμπιακούς της Στοκχόλμης, το 1912, στο μήκος άνευ φοράς και στο ύψος άνευ φοράς) από την Αννα Κορακάκη. Στη σκοποβολή αυτή. Δεν μπορώ να ξέρω πόσοι απ’ όσους μνημονεύουν τον Τσικλητήρα γνωρίζουν πώς πέθανε ή πώς το γενέθλιο σπίτι του αφέθηκε να ρημάξει, περίπου όπως τα περίφημα «ολυμπιακά ακίνητα». Η Εθνική Τράπεζα μάλιστα, στην οποία είχε περιέλθει (λόγω ενός «κόκκινου δανείου» εποχής), ήθελε να το γκρεμίσει· παρανόησε προφανώς τα περί γκρεμίσματος μέρους του τείχους προς τιμήν των ολυμπιονικών. Και χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες και πολλές δημαρχίες ώσπου να ανακαινιστεί.
Ακουγα την Αννα Κορακάκη, ένα ωραίο χαμόγελο ολόκληρη, να λέει στις μεταμεσονύκτιες δηλώσεις της ότι για να μη χάσει την αυτοσυγκέντρωσή της δεν είχε διαβάσει τίποτε απ’ όσα γράφτηκαν για το πρώτο της μετάλλιο, αλλά με τον γυρισμό της στην Ελλάδα θα φροντίσει να διαβάσει τα πάντα. Θα διαπιστώσει διαβάζοντας πως αυτό που ήδη υπέθετε, ισχύει απολύτως: Αν δεν είσαι του ποδοσφαίρου, ή έστω του μπάσκετ, πρέπει να κατακτήσεις ολυμπιακό μετάλλιο για να δεήσουν τα αθλητικά φύλλα να σε παρουσιάσουν πρωτοσέλιδη. Οσο για τα κανάλια, ακόμα και η πρωτιά σου σε Παγκόσμια ή Πανευρωπαϊκά δεν μετράει λιγότερο από το «διαστημικό γκολ» του αστεριού στην προπόνηση.
Κάποια στιγμή η στενή συσχέτιση του ονόματός της με το όνομα του Τσικλητήρα θα την ωθήσει να συμπληρώσει τις γνώσεις της για τον παλιό ολυμπιονίκη. Και ίσως πέσει πάνω στο ιστορικό του σπιτιού του και μελαγχολήσει. Αλλα δεν χρειάζεται. Η μέγιστη ανταμοιβή της, η μόνη που αξίζει, είναι η χαρά που δώρισε σε ανθρώπους που δεν είχαν δει ποτέ πριν σκοποβολή κι ωστόσο στήθηκαν εννιά με δέκα στην τηλεόραση. Αγωνιώντας γι’ αυτήν. Οχι για το «εθνικό μεγαλείο» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Παντελής Μπουκάλας
Πηγή: Καθημερινή
