➤Tις τελευταίες μέρες, βλέπουμε την κλιμάκωση των προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας, η οποία, στο πλαίσιο της αναθεωρητικής της στρατηγικής, προσπαθεί να διαμορφώσει τετελεσμένα. Η Τουρκία προσπαθεί, διά της προβολής της ισχύος, να αποσπάσει όσα δεν μπορεί να διεκδικήσει με βάση το διεθνές δίκαιο, θεωρώντας ότι, με αυτό τον τρόπο, θα καταφέρει να προσέλθει σε διάλογο, από καλύτερες θέσεις.
➤Το ζήτημα, όμως, είναι τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Ή, μάλλον, τι δεν κάνει. Τη στιγμή που η Τουρκία αμφισβητεί δυνητικά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, ο κ. Μητσοτάκης δεν κατάφερε να πετύχει, όχι κυρώσεις, αλλά ούτε καν μια ουσιαστική δήλωση καταδίκης στο κείμενο συμπερασμάτων της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής. Δεν κατάφερε, δηλαδή, να μετατρέψει τις κόκκινες γραμμές σε ευρωτουρκικές. Άλλο βέβαια μεγάλο ερώτημα είναι ποιες είναι ακριβώς οι κόκκινες γραμμές, αφού από τον κ. Γεραπετρίτη μέχρι τον κ. Πέτσα, αυτές μετακινούνται μεταξύ 6 και 12 μιλίων.
➤Η άσκηση πίεσης από την Ε.Ε. στην Τουρκία, μέσω ενός μηχανισμού στοχευμένων κυρώσεων, δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι αποσκοπεί στην άρνηση του διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά, αντίθετα, είναι ένα μέσο αποτροπής επιθετικών κινήσεων, και άρα συμβάλλει στη δημιουργία πραγματικών συνθηκών διαλόγου, με βάση το διεθνές δίκαιο, χωρίς απειλές και προβολές ισχύος.
➤Οι κυρώσεις, όμως, είναι η μια πλευρά μιας ουσιαστικής αντιμετώπισης. Θα πρέπει να συνοδεύονται και από μια σειρά θετικών κινήτρων, ώστε η Τουρκία να παρακινηθεί να προσέλθει σε ουσιαστικό διάλογο. Αντ’ αυτού, με κινήσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα, που στοχεύουν περισσότερο στο εσωτερικό, ανοίγει μια συζήτηση για την αναστολή της Τελωνειακής Ένωσης, που ευνοεί μόνο τους ακραίους αντιευρωπαϊστές της Τουρκίας, ενώ θα έχει και αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις και για τη χώρα μας.
➤Εξαιτίας της αντιφατικής εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ, χάθηκαν ευκαιρίες και πολύτιμος χρόνος. Το κρίσιμο, όμως, είναι το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε από εδώ και πέρα, απέναντι στις προκλήσεις της κυβέρνησης Ερντογάν. Η ειρήνη και η σταθερότητα αποτελούν πρώτιστο στόχο, μέσα από τον διάλογο και τη διπλωματία, μέσα από την αξιοποίηση συμμαχιών σε όλα τα επίπεδα. Διάλογος, όμως, που να βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, και όχι στην προβολή ισχύος, σε επιθετικές κινήσεις και εκβιασμούς. Οφείλουμε να ανακτήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων ώστε να προλάβουμε μελλοντικές προσπάθειες αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, από την Τουρκία. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., αρχικά νότια και ανατολικά της Κρήτης, μια πρόταση στρατηγικής διεξόδου, ώστε να μην επιτραπεί στην Τουρκία να δημιουργήσει τετελεσμένα.
Ράνια Σβίγκου
Πηγή: Τα Νέα
