Ελεύθερος ανταγωνισμός;

Πάγια θέση της Νέας Δημοκρατίας, και ευρύτερα των συντηρητικών δυνάμεων, σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της αγοράς είναι αυτή του ελεύθερου ανταγωνισμού προκειμένου, «κατά τας γραφάς», να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία της και μέσω αυτής να οδηγούμαστε στην κοινωνική δικαιοσύνη. Πάγια θέση της Αριστεράς είναι πως ο ανταγωνισμός είναι εξ ορισμού ανελεύθερος καθώς οι παίκτες δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και, το κυριότερο, δεν οδηγεί στην κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά σε μια κατάσταση που θυμίζει λίγο έως πολύ ζούγκλα.

Αυτά θα σήμαιναν ότι σε περίπτωση που μια επιχείρηση δεν είναι ικανή να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό με τις άλλες επιχειρήσεις του κλάδου της, τότε θα κλείσει. Το κράτος οφείλει να κρατήσει τη θέση του παρατηρητή, παρεμβαίνοντας μόνο για την τήρηση των σχετικών νομοθεσιών που προβλέπονται στις περιπτώσεις πτώχευσης κ.λπ.

Τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης και ιδίως των τηλεοπτικών καναλιών, αν λάβει κανείς υπόψη του τις παραπάνω ιδεολογικές και θεωρητικές αρχές, θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο με τον λαγό και το λιοντάρι, στο οποίο, όταν εντέλει το λιοντάρι επισκέπτεται τον λαγό για να ενημερωθεί αν ισχύουν οι απειλές του πρώτου, η απάντηση του λαγού ήταν: «Ε, λέμε και καμιά μ…κία να περάσει η ώρα…». Η ιστορία που εκτυλίσσεται στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τη δανειοδότηση των ΜΜΕ και των κομμάτων αναδεικνύει τις λαμπρές πτυχές του ανεκδότου που φέρει την ονομασία »ελληνικός καπιταλισμός”.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: 27 χρόνια λειτουργίας χωρίς άδειες. Δανειοδότηση από τις τράπεζες με εγγύηση την… ταινιοθήκη των καναλιών, η κοστολόγηση της οποίας άλλαζε ανάλογα με το πόσα χρήματα ήθελε να αντλήσει κάθε φορά από τις τράπεζες το κάθε κανάλι.

Πολλαπλές εξαιρέσεις και υπερβάσεις του κανονισμού πιστοδοτήσεων από τις τράπεζες προς τις επιχειρήσεις ΜΜΕ, ακόμα και μετά το 2010, όταν δηλαδή το ξέσπασμα της κρίσης θα έπρεπε να έχει οδηγήσει σε αυστηροποίηση των κριτηρίων δανειοδότησης. Από την έρευνα που διεξάγεται, προκύπτει πως, ενώ οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ δεν αποπλήρωναν ούτε τους τόκους των δανείων που είχαν λάβει, οι τράπεζες έσπευδαν να αναχρηματοδοτήσουν τα ίδια δάνεια ή να εκδίδουν κοινά ομολογιακά δάνεια, πάλι χωρίς καμιά επί της ουσίας εξασφάλιση. Ακόμη και μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οπότε λογικά οι τράπεζες για τη δική τους εξασφάλιση θα έπρεπε να απαιτούν επιπρόσθετες εγγυήσεις, δεν το κάνουν, και κυρίως δεν απαιτούν προσωπικές εγγυήσεις. Το αριθμητικό αποτέλεσμα όλων των παραπάνω πρακτικών οδήγησε στο να φτάσει ο συνολικός δανεισμός των ΜΜΕ σε ποσό της τάξης των 1,4 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2013, από τράπεζες που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με χρήματα των πολιτών.

Στο πλαίσιο αυτό, ο τίτλος του άρθρου του Στ. Ψυχάρη «Η φούσκα» στο προχθεσινό «Βήμα της Κυριακής» συνιστά ένα αν μη τι άλλο ενδιαφέρον γλίστρημα του ασυνειδήτου του εκδότη της ναυαρχίδας του εκσυγχρονισμού. Κατά την περασμένη εβδομάδα, ενημερωθήκαμε πως στον Στ. Ψυχάρη δόθηκε δάνειο 57.300.000 ευρώ για να αγοράσει τις μετοχές του ΔΟΛ. Αφού αγόρασε όλες τις μετοχές αποκτώντας το 100%, κατόπιν τις μεταβίβασε σε μία άλλη εταιρεία, τη Στ. Ψυχάρης, η οποία απορροφήθηκε από τον ΔΟΛ, με αποτέλεσμα ο ΔΟΛ να οφείλει σήμερα τα χρήματα με τα οποία τον αγόρασε η εταιρεία Στ. Ψυχάρης!

Στο πλαίσιο αυτό, οι φωνασκίες για μηνύσεις, εξεταστικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια κ.λπ. για την υπόθεση του περίφημου “Plan X” των Γκάλμπρεϊθ – Βαρουφάκη αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Ο θόρυβος για μια υπόθεση σχεδίων επί χάρτου έρχεται να σκεπάσει πρακτικές ετών που έχουν οδηγήσει σε ευτράπελα. Μέσα σε όλη αυτή την παραδοξολογία, η επισήμανση του πρώην προέδρου της Ν.Δ. Β. Μεϊμαράκη ότι η κάθε χώρα – μέλος της Ευρωζώνης οφείλει να έχει εναλλακτικά σενάρια, τα οποία θα πρέπει να έχουν μελετηθεί από τους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες, συνιστά όαση.

ΥΓ. Μήνυση στον Σόιμπλε κανείς;

Ο Χρήστος Σίμος είναι δημοσιογράφος.