Εδώ και πολλά χρόνια, στην ύστερη περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, δεξιοί, κεντροαριστεροί και σοφτ αριστεροί, μάς είχαν πρήξει για την ανάγκη να «επενδύουμε» όσα λεφτά είχαμε σε μετοχές ή σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα, χωρίς να αποκλείουν και τις «επενδύσεις» σε ακίνητα, για να ενισχυθεί η οικοδομική δραστηριότητα (που εν τέλει, αν και έδιναν μικρές προσόδους, αποδείχτηκαν εκ των υστέρων πολύ ασφαλέστερες). Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν κατανοώ γιατί όλοι δαύτοι την πέφτουν στον Δημήτρη Παπαδημούλη, αφού αυτό που έκανε, δεν ήταν κάτι άλλο από το να «επενδύσει» σε αγορά σπιτιών τα πολύ καλά λεφτά που έβγαζε και βγάζει ως ευρωβουλευτής, ο οποίος μάλιστα κάνει πολύ καλά τη δουλειά του.
Γενικώς, ομολογώ ότι έχω πρόβλημα με τη συμπαθή ομάδα των πλουσίων, αν και σε ατομικό επίπεδο κάποιοι λίγοι από αυτούς είναι και αγωνιστές και συμπαθητικοί και αξιόλογοι, και ο ίδιος είχα και έχω ορισμένους τέτοιους φίλους και συντρόφους, άνδρες και γυναίκες, που εκτιμώ ιδιαίτερα. Ίσως αυτή η «λαϊκιστική» ροπή μου να οφείλεται στο γεγονός ότι ουδέποτε είχα πολλά λεφτά, ούτε σκοτίστηκα να βγάλω. Να ένας από τους λόγους που εύρισκα γοητευτικό τον Ελεφάντη, τον οποίο κάποιοι ανόητοι εκείνη την προϊστορική περίοδο του περασμένου αιώνα αποκαλούσαν …κοσμοκαλόγερο. Ποιον, τον Άγγελο, που, χωρίς να έχει ποτέ φράγκο στην τσέπη για να το επενδύσει, έζησε μια «πλούσια» και συναρπαστική ζωή, τέτοια που ούτε να την φανταστούν δεν μπορούν κάποιοι «επενδυτές», δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί.
Η αδυναμία του κόμματος
Αν, όμως, οι «πλούσιοι» γενικώς δεν μου ήταν ποτέ ιδιαίτερα συμπαθείς, όχι ως άτομα, αλλά ως σύνολο, υπάρχει κάτι που μου ήταν εξαιρετικά ενοχλητικό και με θύμωνε πάντα στην κομματική ζωή μου, η οποία δεν ήταν και μικρή. Η αδυναμία εκείνων των κομμάτων, τα οποία ιδεολογικά και προγραμματικά δηλώνουν ότι ανήκουν στη ριζοσπαστική Αριστερά, να υποχρεώνουν τους βουλευτές και τους ευρωβουλευτές τους να βάζουν τα λεφτουδάκια που βγάζουν στο κοινό κομματικό ταμείο, και από εκεί να παίρνουν όσα τους χρειάζονται, για να κάνουν καλά τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί. Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό θα βοηθούσε, επιπλέον, και στη μείωση του εξευτελιστικού προεκλογικού ανταγωνισμού μεταξύ των υποψηφίων του ίδιου του κόμματος, ειδικά για την ευρωβουλή όπου είναι πολλά τα λεφτά.
Αλλά ας ξαναγυρίσω στο θέμα που μας απασχολεί. Ωραία, λοιπόν, ο Παπαδημούλης έκανε πολλές «επενδύσεις» σε ακίνητα. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτό, άσε που το νιώθω τόσο μακριά από τα ενδιαφέροντά μου, που ομολογώ ότι αισθάνομαι κάπως «παγωμένος» απέναντί του. Οι άλλοι ευρωβουλευτές, όμως, ειδικά οι δεξιοί και οι κεντρώοι, αλλά και οι αριστεροί, ξέρουμε τί τα κάνουν τα λεφτά τους (πέρα από αυτά που δίνουν στο κόμμα τους, με τον Δημήτρη να είναι συνεπέστατος σ’ αυτήν την υποχρέωση); Τα καταθέτουν σε τράπεζες, τα «επενδύουν» σε ομόλογα, σε μετοχές και σε αμοιβαία κεφάλαια, τα μοιράζουν σε προθεσμιακές καταθέσεις σε διάφορες τράπεζες ανά τον κόσμο, τα χρησιμοποιούν για να αποκτήσουν και να συντηρήσουν σπιταρόνες και σκάφη, τα δίνουν στα- τυχερά-παιδιά τους, τα ξοδεύουν σε αυτοκίνητα, σε ταξίδια και στη «μεγάλη ζωή»; Γιατί ουδείς ενδιαφέρεται γι’ αυτήν την αποθησαύριση ή τις «επενδύσεις» και τις ενδεχόμενες σπατάλες, και ασκείται κριτική μόνο στα σπίτια του Παπαδημούλη; Η επιδίωξη προσωπικού πλουτισμού από αριστερούς πολιτικούς με ενοχλεί και μου είναι ξένος. Όταν, όμως, συνοδεύεται με πολιτική υποκρισία με θυμώνει.
Οι αξίες μαθαίνονται
Είναι φανερό ότι προσεγγίζω το θέμα από μια, ας πούμε, δομική πλευρά, και όχι από την άποψη προσωπικών συμπεριφορών. Φυσικά, η έμπρακτη εφαρμογή των αξιών που έχουν οι αριστεροί στη ζωή τους είναι σημαντικό θέμα. Γι’ αυτό αναφέρθηκα στον Ελεφάντη, και γι’ αυτό δεν ξεχνώ ότι οι ευρωβουλευτές του μικρού ΚΚΕ εσωτερικού, Λεωνίδας Κύρκος και Κώστας Φιλίνης, κοιμούνταν σε διαμερίσματα συντρόφων τους στις Βρυξέλλες για να συντηρούν με το μισθό τους το κόμμα τους, ενώ και το ΝΑΡ επιβίωνε κάποτε από την ευρωβουλευτική αποζημίωση του Δημήτρη Δεσύλλα. Δεν αναφέρομαι στους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, που ζούσαν και ζουν όπως ένας χαμηλά αμειβόμενος εργαζόμενος στις Βρυξέλλες, γιατί το κομμουνιστικό κόμμα έχει αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα με έναν αποφασιστικό τρόπο, τον οποίο επικροτώ. Πράγματι, δεν κατανοώ γιατί οι θεσμικές θέσεις ευθύνης ενός αριστερού κόμματος θα έπρεπε να συνδέονται με άνοδο του βιοτικού επιπέδου αυτών που τις κατέχουν. Θα μου πείτε ότι αυτό δεν θα έπρεπε να χρειάζεται ντιρεκτίβες, αλλά να είναι μια αντίληψη που θα συμμερίζονται τα μέλη ενός κόμματος, που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, έτσι ώστε αυτά, ιδιαίτερα τα νέα σε ηλικία, να μην θέλγονται από τη χλιδάτη ζωή ενός ή μίας τσέο. Και αυτό δεν είναι μια έμφυτη ιδιότητα, δεν γεννιέται κάποιος με αριστερές, εξισωτικές αξίες. «Φτιάχνεται». Και στην οικογένεια και στις φιλικές παρέες και στα κινήματα και στο κόμμα.
Εντάξει, είμαι υπερβολικός στη γενίκευση περί της, κατά τη γνώμη μου, αναγκαίας στάσης των μελών, ειδικά στη σημερινή εποχή των i-κομμάτων. Ας περιοριστούμε, λοιπόν, στον προαναφερθέντα τρόπο αμοιβής, που νομίζω ότι θα έπρεπε ισχύει για τους αριστερούς βουλευτές/ ευρωβουλευτές και τα κομματικά «στελέχη» (μια λέξη που πάντα αντιπαθούσα γιατί, αφ’ ενός, αξιολογεί και διαχωρίζει τους ανθρώπους των οργανώσεων και των θεσμικών εκπροσώπων ενός ριζοσπαστικού, αριστερού κόμματος και, αφ’ ετέρου, παραπέμπει σε επιχειρήσεις).
Αυτά τα λίγα και παλαιοκομμουνιστικά είχα να πω για την «υπόθεση Παπαδημούλη», εκφράζοντας ταυτόχρονα την διαρκώς μειούμενη ελπίδα μου ότι κάποτε θα μπει ένα τέλος στην πολιτική υποκρισία.
Χάρης Γολέμης
Πηγή: Η Εποχή
